สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 350

"แม่ครับ แม่ครับ..."

เสียงเรียกของเฉินเฉินได้ขัดจังหวะความคิดเฟิงเชียนเสวี่ย

เธอตั้งสติได้และพูดด้วยความรู้สึกผิดว่า "ความผิดของแม่เอง ถ้าแม่ไม่มาสาย เอ้อเป่าก็จะไม่ประสบอุบัติเหตุ ลูกๆก็จะไม่รู้สึกผิดมากมายขนาดนั้นด้วย"

"แม่ครับ อย่าพูดแบบนี้เลยนะครับ" เฉินเฉินยื่นมือเล็ก ๆ ออกมาลูบใบหน้าของเฟิงเชียนเสวี่ย และพูดปลอบใจอย่างอ่อนโยนว่า "แม่ทั้งต้องทํางานต้องดูแลพวกเราอีก ลําบากมากแล้ว พวกเราควรแบ่งเบาภาระของแม่"

"อื้มๆ ต้าเป่าพูดถูก" หลงหลงจิ้มนิ้วและพูดอย่างละอายใจว่า "ถ้าผมไม่คิดที่จะเอาแต่เล่นและวิ่งเข้าไปในป่าเพื่อไล่ตามแมว ผมจะไม่โดนรถชน..."

"ความผิดหนูเอง หนูเป็นคนเจอแมว"

เย่ว์เย่ว์อ้าปากเล็ก ๆ กับแก้มกลมๆปรากฏลักยิ้มเล็ก ๆ ที่น่ารักสองข้าง

"ดังนั้น ต่อไปนี้แม่จะมาสายไม่ได้ ลูกๆก็ห้ามละเลยประมาทเพราะความห่วงเล่นนะ"เฟิงเชียนเสวี่ย และเด็ก ๆ ช่วยกันบอกข้อผิดพลาดซึ่งกันและกัน "ต่อไปนี้เราต้องปรับปรุงด้วยกัน โอเคไหม"

"โอเคครับ/ค่ะ" เด็กสามคนตอบเป็นเสียงเดียวกัน

"งั้นตอนนี้พวกเรามาปรึกษากันก่อนว่าตอนกลางคืนจะเข้าร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ําของคุณปู่คนนั้นดีไหม"

เฟิงเชียนเสวี่ยพูดกับเด็ก ๆ อย่างอ่อนโยน แต่ในใจกลับคิดว่า นั่นคือปู่ทวดของพวกเด็กๆ ห่างกันเกินหนึ่งช่วงอายุ

"แม่ขา หนูอยากไป" เย่ว์เย่ว์ที่ยกมืออ้วนๆเล็กๆขึ้นพูดอย่างอ้อนๆ"คุณปู่ดีกับเรามาก หนูชอบคุณปู่"

"ใช่ครับ" หลงหลงเห็นด้วยอย่างรวดเร็ว "ผมก็ชอบคุณปู่เหมือนกัน ผมสัญญาว่าจะไป"

"แม่ครับ แม่กังวลว่าหลานคนโตของคุณปู่จะทําร้ายเราใช่ไหมครับ" เฉินเฉินเห็นถึงความผิดปกติและถามอย่างมีเอาใจใส่ว่า "เขาเป็นเจ้านายของแม่ใช่ไหมครับ"

"เอ่อ..." เฟิงเชียนเสวี่ยตกใจอยู่ครู่หนึ่งถึงรู้สึกตัว "ใช่ เขาเป็นเจ้านายของแม่..."

เฉินเฉินคิดย้อนกลับไปอย่างรอบคอบและพูดอย่างจริงจังว่า "เขาดูเหมือนดุร้าย แต่เมื่อวานตอนที่ส่งเรากลับมาตอนเย็น ก็ยังเป็นมิตรอยู่นะครับ อย่างน้อยก็ไม่ได้ทําร้ายเรา"

"เขามาส่งพวกลูกเหรอ" เฟิงเชียนเสวี่ยประหลาดใจมาก