สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 360

เยี่ยเจิ้นถิงถึงกับหมดคำที่จะพูด ใครเป็นหลานแท้ๆ ของตาเฒ่านี่กันแน่นะ

เยี่ยเจิ้นถิงไม่พูดอะไร เขาปล่อยมือไปดื้อๆ แบบนั้น…

“กรี๊ด!” เย่ว์เย่ว์ร้องกรี๊ดออกมา เกือบจะตกลงไปที่พื้น

แต่แล้วชายกระโปรงนางเงือกของเธอห้อยอยู่ที่แขนเสื้อของเขา จึงทำให้ไม่ร่วงลงไปที่พื้นทันที…

ขณะนั้นเอง เย่ว์เย่ว์รีบกอดแขนของเยี่ยเจิ้นถิงเอาไว้ เธอม้วนขาสั้นๆ ของเธอที่ถูกห่อหุ้มด้วยกระโปรงนาง เงือก กลัวว่าจะตกลงไป

ท่าทางแบบนี้ มันน่ารักสุดๆ ไปเลย!

เยี่ยเจิ้นถิงอดไม่ได้ที่จะยกยิ้มที่มุมปาก มองดูเธออย่างตลกๆ ท่าทางซื่อบื้อแบบนี้มันเหมือนกับเฟิงเชียนเสวี่ยมากเลย

เขาหิ้วเย่ว์เย่วขึ้นมาจากนั้นก็เอาเธอไว้บนไหล่ของตน แถมยังจับก้นของเธอให้นั่งตรงๆ จะได้ไม่ตกลงมา

เย่ว์เย่ว์กลัวว่าตนเองจะตกลงมา มือที่ตุ้ยนุ้ยของเธอจับผมของเขาเอาไว้แน่น

เยี่ยเจิ้นถิงขมวดคิ้ว สีหน้าของเขาอึมครึม “ทำไมต้องจับผมฉันด้วย”

“หนู หนูกลัวความสูงค่ะ แง”

เย่ว์เย่ว์ใช้เสียงที่อ้อนพูดออกมาอย่างสั่นๆ

“ไอ้เด็กเวร แกให้เจ้าหนูจับหน่อยจะเป็นอะไร” เมื่อคุณท่านเยี่ยได้ยินเย่ว์เย่ว์ร้องไห้ ก็รีบพูดทันที “ใครให้แกสูงขนาดนี้กัน เด็กก็ต้องกลัวความสูงสิ”

เยี่ยเจิ้นถิงนั้นรู้สึกเอือมอย่างมาก สีหน้าของเขาอึมครึม แล้วจ้องมองเย่ว์เย่ว์อย่างเยือกเย็น

เย่ว์เย่ว์นั้นทำปากเบะราวกับปลาดุก น้ำตาเม็ดโตไหลออกมา จากนั้นก็ร้องไห้ออกมาเสียงดัง

ในขณะนั้นเอง เฟิงเชียนเสวี่ยที่ปลอตัวเป็นพนักงานทำความสะอาดที่เพิ่งเข้ามาในร้านอาหาร ก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของเย่ว์เย่ว์พอดี เธอเงยหน้าไปมอง…

เย่ว์เย่ว์นั่งอยู่บนไหล่ของเยี่ยเจิ้นถิง แถมเยี่ยเจิ้นถิงยังจ้องมองเย่ว์เย่ว์อย่างดุร้ายอีกด้วย

ในหัวของเฟิงเชียนเสวี่ยมีความคิดเดียว นั่นก็คือ…ปีศาจเยี่ยกำลังรังแกเสี่ยวเย่ว์เย่ว์ของเธออยู่!

ใจของเฟิงเชียนเสวี่ยนั้นเต้นรัว เธอถือไม้ถูพื้นแล้วก็วิ่งพุ่งเข้าไป…

“ซานเป่า!” พอเฉินเฉินเห็นว่าน้องสาวร้องไห้ ก็รีบเดินเข้าไปแล้วตะโกนใส่เยี่ยเจิ้นถิงว่า “ปล่อยน้องสาวผมนะ!”

“คนชั่ว ปล่อยซานเป่านะ!”