สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 361

เยี่ยเจิ้นถิงไม่กล้าลงมือกับเย่ว์เยว์อีก เขาปล่อยให้เธอนั่งอยู่บนไหล่อย่างนั้น หลังจากนั้นก็ดึงเก้าอี้ออกมาแล้วนั่งลง

ในตอนนั้นเอง เฉินเฉินที่ตามมาติด ๆเห็นเยี่ยเจิ้นถิงไม่ได้ทำร้ายเย่ว์เย่ว์ ก็เกลี้ยกล่อมเธออย่างระมัดระวัง

เยี่ยเจิ้นถิงมองเฉินเฉิน พูดกับเขาอย่างคนวัยเดียวกัน : “นายคิดที่จะให้น้องสาวนายนั่งอยู่บนไหล่ฉันไม่ตลอดงั้นเหรอ?”

เฉินเฉินชะงักไปครู่หนึ่ง ก็รีบไปประคองตัวเย่ว์เย่ว์ลงมา : “ซานเป่า ลงมาเดี๋ยวนี้”

เมื่อเย่ว์เย่ว์เห็นพี่ชายมา ท้ายที่สุดเธอก็คลายความกลัว ค่อย ๆสไลด์ตัวลงมาจากไหล่ของเยี่ยเจิ้นถิง

เยี่ยฮุยรีบอ้าแขนไปข้างหน้า แล้วอุ้มเย่ว์เย่ว์ลงมา เตรียมที่จะให้เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเยี่ยเจิ้นถิง

“ไม่เอา หนูไม่อยากนั่งข้างเขา” เย่ว์เย่ว์ที่ขายังไม่ทันจะถึงพื้น ก็ตะโกนออกมาด้วยความกังวล

“โอเค ได้!” เยี่ยฮุยรีบอุ้มเย่ว์เย่ว์ไปที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม “ตรงนี้ได้ไหม?”

“อือ” เย่ว์เย่ว์เบะปากน้อย ๆ พยักหน้าตอบ

เยี่ยฮุยวางเธอลงอย่างระมัดระวัง ราวกับถือแก้วที่เปราะบาง

หลังจากที่วางลง เห็นเธอนั่งนิ่งเรียบร้อย เขาถอนหายใจยาวราวกับทำภารกิจอันใหญ่หลวงสำเร็จ

แต่ก็ยังคงใช้มือประคองเธอไว้ เกรงว่าเธอจะลื่นตกเก้าอี้

“ซานเป่า น้องไม่เป็นอะไรนะ?” เฉินเฉินถามอย่างเป็นห่วง

“ไม่เป็นอะไร” เย่ว์เย่ว์ส่ายหัว รู้สึกว่ามีอะไรอยู่ที่มือ จึงยกมืออวบแน่นทั้งสองข้างขึ้นมา คาดไม่ถึงว่าในมือนั้นจะมีกระจุกผมอยู่ในมือ

“เอ่อ...”เย่ว์เย่ว์มองเยี่ยเจิ้นถิงอย่างหวาดกลัว พร้อมกับชูผมที่อยู่ในมือแล้วถาม “นี่ของคุณหรือเปล่าคะ?”

ช่างไร้เดียงสาเสียจริง!

มุมปากของเยี่ยฮุยกระตุกขึ้น แทบจะกระอักเลือดตาย

เฉินเฉินมองดูเส้นผมที่อยู่ในฝ่ามือ พร้อมกับมองไปที่เยี่ยเจิ้นถิง หวาดกลัวอย่างปิดไม่มิด

ครั้งนี้พวกเขาเป็นฝ่ายผิด