สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 363

“...”

เยี่ยเจิ้นถิงขมวดคิ้วจ้องไปที่ปีกไก่ที่ถูกส้อมจิ้มไว้ ด้วยสีหน้าแววตาอย่างรังเกียจ

เย่ว์เย่ว์รู้ว่าตัวเองถูกเมินเฉย ก้มหน้าต่ำลงเอาปีกไก่กลับคืน

“ไอเด็กคนนี้...”

ขณะที่คุณท่านเยี่ยกำลังจะดุด่า

เยี่ยเจิ้นถิงก็ยื่นมือไปหยิบส้อมจิ้มปีกไก่นั้นมาวางไว้ในจานตัวเอง แล้วเอาส้อมคันใหม่ส่งคืนให้เย่ว์เย่ว์

ห่างไปไม่ไกลนัก รอยยิ้มที่ปลอบประโลมใจก็เกิดขึ้นจากริมฝีปากของเฟิงเชียนเสวี่ยเมื่อเห็นฉากนั้น ถึงแม้ว่าเธอไม่ได้ตั้งใจที่จะให้เด็ก ๆทำความรู้จักญาติ แต่เมื่อเห็นฉากนั้นแล้ว เธอก็ยังคงมีความสุขมาก...

“ฮิฮิ!” เย่ว์เย่ว์ยิ้มหน้าบาน มืออวบอ้วนชี้ไม้ชี้มือ พูดยิ้ม ๆว่า “ปีกไก่อันนี้อร่อยนะ พี่ใหญ่รีบลองชิมสิ”

“อย่าเรียกซี้ซั้ว!” เยี่ยเจิ้นถิงขมวดคิ้ว

เย่ว์เย่ว์ชะงักไปครู่นึง แล้วเบะปากด้วยความน้อยใจ

เมื่อมองถึงตรงนี้ เฟิงเชียนเสวี่ยก็ขมวดคิ้ว เจ้าปีศาจเยี่ยนั้นเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย การที่เย่ว์เย่ว์นั้นเดี๋ยวหัวเราะ เดี๋ยวร้องไห้ เดี๋ยวดีใจเดี๋ยวน้อยใจนั้น

คงจะไม่ใช่เรื่องที่ดี...

“อย่าทำให้เด็กกลัวสิ”

คุณท่านเยี่ยกลอกตามองเขา แต่น้ำเสียงของเขาดูอ่อนโยนขึ้นเยอะ ไม่ว่ายังไงก็ตาม หลานชายที่รักความสะอาดอย่างเขารับปีกไก่ที่จับด้วยมือของเย่ว์เย่ว์นั้น ก็ถือว่าพัฒนาขึ้นไปอีกขึ้นหนึ่งแล้ว

ก่อนหน้านี้เขาเป็นห่วงเยี่ยเจิ้นถิงมากกลัวว่าเขาจะไม่มีลูก เพราะเจ้าเด็กคนนี้ไม่ชอบเด็กเอาเสียเลย อีกทั้งยังเย็นชาไม่สนใจกับเรื่องความรัก...

ตอนนี้เห็นเขากับซานเป่านั้นมีความสัมพันธ์ที่ดีขึ้น คุณท่านเยี่ยก็รู้สึกปลาบปลื้มใจเป็นอย่างมาก!

“ซานเป่า กินดี ๆนะ” เฉินเฉินเอาปีกไก่โค้กที่อยู่ในจานของตัวเองส่งให้เย่วเย่ว์ แถมยังให้เค้กเธอไปอีกชิ้นเล็ก ๆ “กินเสร็จแล้วพวกเรารีบกลับบ้านกันเถอะ หม่ามี้ยังรอพวกเราอยู่ที่บ้านนะ”

“อื้ออื้อ” เย่ว์เย่ว์พยักหน้า แล้วเริ่มลงมือกินอย่างเอร็ดอร่อย

“ไม่ต้องรีบ เดี๋ยวปู่ไปส่งพวกหนูเอง” คุณท่านเยี่ยมองพวกเด็ก ๆด้วยความเอ็นดูเมตตา แล้วบอกกับผู้จัดการว่า “ให้พวกเขาเสิร์ฟปีกไก่โค้กอีก พวกเด็ก ๆไม่พอกิน”

“ครับ” ผู้จัดการรีบให้คนไปทำทันที