สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 37

“ใช่ค่ะ!” ครูใหญ่หวงรับรู้สถานการณ์นี้ เธอโค้งคำนับขอโทษ เฟิงเชียนเสวี่ยและลูกทั้งสามของเธอ “ขอโทษนะคะ มันเป็นความผิดของฉันเอง ฉันมีตาหาแววไม่ ไปล่วงเกินคุณเสียแล้ว”

“จนถึงตอนนี้คุณยังไม่รู้เลยว่าตัวเองผิดตรงไหน” เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกเกลียดชังครูใหญ่ “คุณซือจัดการให้ความยุติธรรมกับฉัน เพราะนิสัยของเขาดี ไม่ใช่เพราะเรื่องราวในอดีตของฉัน

ไม่ได้ผิดเรื่องคุณมีตาแล้วจะมีแววหรือไม่มี แต่คุณเป็นครู ไม่มีคุณสมบัติพื้นฐานเรื่องความซื่อสัตย์สุจริตและมีน้ำใจเลย!"

“ใช่ค่ะ คุณพูดถูก” ครูใหญ่หวงก้มศีรษะลงและไม่กล้าพูดอะไรอีก

เฟิงเชียนเสวี่ยชำเลืองมอง ไม่อยากพูดอะไรอีก คนแบบนี้ความจริงแล้วพูดอะไรก็ไม่ฟังหรอก

“ไปให้พ้น” ซือเฮ่าเซวียนถอนหายใจ

“ขอให้คุณซือกรุณาด้วยเถอะค่ะ...”

ครูใหญ่หวงพูดออกมาอย่างอ่อนแรง ก้มหน้าลงและเดินออกไป

คุณครูจางหน้าซีดเผือดด้วยความตกใจแล้วพูดออกมาอย่างตะกุกตะกักว่า “คุณซือ ฉัน ฉัน…”

“พักงานหนึ่งเดือน ไปรับการฝึกอบรมมาใหม่ รอให้คุณมีความรู้และประพฤติตัวดีกว่านี้ก่อนค่อยเข้าทำงาน” ซือเฮ่าเซวียนกล่าว

“ขอบคุณค่ะ ขอบคุณค่ะ” คุณครูจางรู้ว่าการลงโทษของเธอถือว่าเบา มากดังนั้นเธอจึงรีบขอบคุณและกล่าวขอโทษเด็กๆ ทั้งสามคน “เฉินเฉิน หลงหลง เย่ว์เย่ว์ คุณครูขอโทษนะที่ไม่ได้ปกป้องทุกคนให้ดี...”

“คุณครูจาง” เด็กทั้งสามคนมองดูคุณครูจางเดินจากไป

ทุกคนออกไปหมดแล้ว บอดี้การ์ดของตระกูลซือก็กำลังคุ้มกันอยู่ที่หน้าประตู

“แม่จู ผมไม่ได้พบคุณมาหลายปีแล้ว คุณสบายดีไหม” ซือเฮ่าเซวียน ทักทายอย่างสนิทสนม

“สบายดี สบายดี" จูหม่าพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า "ไม่คิดเลยว่าคุณชายซือยังจำดิฉันได้"

“จำได้สิครับ ไม่เคยลืมเลย..."

ขณะที่ซือเฮ่าเซวียนกำลังพูดประโยคนี้ ดวงตาของเขากลับมองไปที่เฟิงเชียนเสวี่ย

เขาอยากให้เธอรู้ว่าเขาไม่เคยลืมเธอและทุกอย่างเกี่ยวกับเธอเลย...