สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 38

เมื่อเห็นเขาเป็นแบบนี้เฟิงเชียนเสวี่ยก็รู้สึกไม่สบายใจมากขึ้น เธออยากรู้ว่าทำไม ทำไมหลังจากที่พวกเขาเลิกกัน เขาก็ไปแต่งงานกับไป๋ลู่เลย

จากสิ่งที่เธอรู้เกี่ยวกับซือเฮ่าเซวียน เขาไม่ใช่คนหุนหันพลันแล่นและประมาท เรื่องนี้จะต้องมีเบื้องหลังอะไรบางอย่างแน่ๆ

บางทีไป๋ลู่อาจจะวางแผนเตรียมการไว้นานแล้ว…

เพียงแต่ว่าตอนนี้ทุกอย่างลงตัวหมดแล้ว ไป๋ลู่ได้เป็นคุณนายซือ ทั้งยังมีลูกแล้ว แล้วจะซักไซ้ไล่เรียงอีกไปเพื่ออะไรกัน…

เมื่อคิดถึงตรงนี้เฟิงเชียนเสวี่ยก็เปลี่ยนเรื่องแล้วกล่าวว่า “ไม่จำเป็นต้องให้ภรรยาคุณมาโรงเรียนเพื่อขอโทษหรอก ฉันไม่อยากต้องให้มีเรื่องเพิ่มอีก นอกจากนี้ถ้าเป็นไปได้ ก็ย้ายลูกชายของคุณไปเรียนที่อื่นเถอะ เจอกันน้อยลง จะได้ไม่มีเรื่องกันอีก”

“ผมจะจัดการให้ดีที่สุด” ซือเฮ่าเซวียนพยักหน้า “เธอต้องการอะไรอีกไหม”

“ฉันจะกล้าดียังไงไปเรียกร้องคุณ” เฟิงเชียนเสวี่ยหัวเราะเยาะเย้ยตัวเอง “ตอนนี้ฉันเป็นแค่คนจนคนหนึ่ง คุณเป็นถึงกับท่านประธานซือผู้สูงส่ง…”

“เสวี่ย…”

“อย่าเรียกฉันแบบนั้น” เฟิงเชียนเสวี่ยขัดจังหวะการพูดของเขาแล้วกล่าวอย่างเย็นชา “เรียกแบบนั้นมันดูสนิทกันเกินไป พวกเราไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกันแล้ว หลังจากนี้ก็ควรจะรักษาระยะห่าง”

“คุณยังเกลียดผมอยู่หรือ” ซือเฮ่าเซวียนขมวดคิ้วมองเธอ “ผมรู้ว่าครอบครัวของผมผิด แต่ผมพยายามอย่างดีที่สุดแล้วที่จะช่วยให้รอดพ้นไปได้ ทำไมคุณถึงไม่ให้เวลาผมบ้าง ทำไมคุณถึงทำเรื่องไร้สาระเช่นนี้”

พูดถึงเรื่องนี้ เขาดูร้อนใจขึ้นมา ดวงตาค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีแดง เห็นได้ชัดว่ามันทำร้ายความรู้สึกเขาขนาดไหน

“ใช่ ฉันทำผิดไปแล้ว” เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกเสียใจ “ผิดไปแล้วก็คือผิดไปแล้ว ดังนั้นอย่าพูดถึงมันอีกเลย สรุปก็คืออย่างนี้แหละ”

พูดเสร็จก็หันหลังเดินออกไป…

“เสวี่ย” ซือเฮ่าเซวียนจับมือและยื่นเช็กให้เธอ “ออกไปทำธุรกิจเล็กๆ เถอะ อย่าไปทำงานอีกเลย”

“ฮ่า!” เฟิงเชียนเสวี่ยถือเช็กแล้วหัวเราะอย่างเย้ยหยัน “สามสิบล้าน ก็ไม่น้อยแฮะ ดูท่าอดีตของเรายังพอมีราคาอยู่บ้าง”

“เสวี่ย…”

“แม้ว่าเงินจะดี แต่ฉันไม่ได้ต้องการเศษเงินนี้” เฟิงเชียนเสวี่ยยัดเช็กกลับเขาไปในกระเป๋าเสื้อของเขา “เรื่องตอนนั้น พวกเราทุกคนล้วนผิดกันหมด ดังนั้นไม่มีใครควรเกลียดใคร เราจะแยกกันไปตามทาง ถ้าบังเอิญเจอกันก็ให้ทำเหมือนไม่รู้จักกัน”

“คุณกำลังตำหนิผมที่เซิ่งเทียนจำคุณไม่ได้ใช่หรือเปล่า” ซือเฮ่าเซวียนขมวดคิ้ว “สถานการณ์ในตอนนั้น…”