สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 39

ระหว่างทางกลับบ้านเฟิงเชียนเสวี่ยก็เอ่ยชมเฉินเฉินและหลงหลง “ต้าเป่าเอ้อร์เป่า วันนี้ลูกๆทำได้ดีมาก ทั้งปกป้องน้องสาว ทั้งมีสติและเหตุผล แม่ภูมิใจในตัวพวกลูกๆมาก!”

“หม่ามี๊ ซานเป่าเป็นน้องสาวของพวกเรา พวกเราก็ต้องปกป้องน้องอยู่แล้ว!”

เฉินฉินตกหน้าอกของตัวเองแสดงถึงความรับผิดชอบของลูกผู้ชาย

“วันนี้ถ้าต้าเป่าไม่ดึงฉันไว้ ฉันคงเข้าไปตีซือมู่เฟิงแน่ๆ” หลงหลงกำกำปั้นเล็กๆของเขาด้วยความโกรธที่แสดงออกผ่านใบหน้า “ซือมูเฟิงแกล้งเย่ว์เย่ว์ตลอดเลย ผมเตือนเขาไปหลายครั้งแล้ว แต่เขาก็ไม่ฟัง”

“เขามักจะใช้อำนาจข่มทำตัวเหนือกว่าในโรงเรียน ครูใหญ่และคุณครูปกป้องเขา นักเรียนก็ล้วนกลัวเขาจนเขารู้สึกว่าสิ่งที่เขาทำมันถูกต้อง” เฉินเฉินกล่าวอย่างขุ่นเคือง

“ดังนั้นพวกเราก็เลยต้องปกป้องตัวเอง ไม่ไปรังแกคนอื่น แล้วก็อย่าให้คนอื่นมารังแกด้วยนะรู้ไหม”

เฟิงเชียนเสวี่ยกล่าวแนะนำอย่างจริงใจ

“รับทราบครับหม่ามี๊” เฉินเฉินและหลงหลงพยักหน้าพร้อมกัน

“ซานเป่า ลูกก็ต้องเรียนรู้ที่จะปกป้องตัวเองด้วยนะ” เฟิงเชียนเสวี่ยกอดเย่ว์เย่ว์แล้วพูดอย่างอบอุ่น

“ตอนนี้ยังมีพี่ชายทั้งสองคนที่คอยปกป้องลูก แต่ถ้าวันหนึ่งพวกเขาไม่ได้อยู่ข้างๆลูกล่ะ”

“หนูเข้าใจแล้วค่ะ” เย่ว์เย่ว์น้อยทำท่าขมวดคิ้วด้วยท่าทางดุร้าย “ในอนาคตหนูจะดุร้ายกว่านี้และจะไม่ยอมให้ใครมาย้อมสีผมให้อีก!”

“เย่ว์เย่ว์ไม่ใช่แค่ย้อมสีผมนะ” แม่จูกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ตราบใดที่มันรังควานหนู หนูต้อง ปฏิเสธไปอย่างเด็ดขาด!”

“รับทราบ เย่ว์เย่ว์เข้าใจแล้ว” เย่ว์เย่ว์น้อยพยักหน้าอย่างจริงจัง

“ซานเป่าเก่งมาก!” เฟิงเชียนเสวี่ยลูบหัวเย่ว์เย่ว์ ตั้งใจทำให้บรรยากาศผ่อนคลายเป็นพิเศษ

_____

“วันนี้เราผ่านการต่อสู้แบบครอบครัวกันมา ด้วยความสามัคคีและสิ่งต่างๆ ทำให้เราแก้ไขมันได้อย่างสมบูรณ์แบบ! พวกเราออกไปหาอาหารดีๆกินเพื่อฉลองกันเถอะ”

“โอเค!” เด็กน้อยทั้งสามคนส่งเสียงเชียร์กันอย่างมีความสุข “หม่ามี๊จงเจริญ!”

แม่จูเห็นรอยยิ้มสดใสบนใบหน้าของเด็กๆก็รู้สึกโล่งใจมาก

เฟิงเชียนเสวี่ยเป็นเด็กที่นิสัยดี พ่อของเธอสอนให้เธอเป็นคนใจดี มีคุณธรรม มีบุคลิกที่ดี และเติบโตขึ้นอย่างแข็งแรงและมีความสุข

เธอจึงส่งต่อคำสอนนี้ให้แก่ลูกๆของเธอด้วย และไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอจะปกป้องพวกเขาให้ดี…

ครอบครัวทั้งห้าคนออกไปกินพิซซ่าและไก่ทอด ซึ่งเป็นอาหารที่โปรดปรานของเด็กๆ ทั้งสามคนกินกันจนพุงกลมและเดินเรอกลับบ้าน

เฟิงเชียนเสวี่ยและแม่จูช่วยกันจัดการดูแลให้เด็กๆอาบน้ำเข้านอน จนถึงเวลาสามทุ่มเพิ่งทำงานเสร็จ

เฟิงเชียนเสวี่ยอาบน้ำและเป่าผมให้แห้ง เตรียมตัวที่จะนอน

แม่จูเอายาแก้หวัดและน้ำอุ่นมาให้เธอ แล้วบอกกับเธอว่า “อย่าจำเพียงแต่ว่าดูแลลูกๆ แต่ต้องดูแลตัวด้วย!”

“ถ้าคุณไม่บอก ฉันคงจะลืมไปแล้วจริงๆ” เฟิงเชียนเสวี่ยรีบรับยามากินแล้วบอกว่า “ขอบคุณนะคะแม่จู!”

“คุณหนู คุณชายซือได้บอกคุณหรือเปล่า ว่าทำไมเขาต้องแต่งงานกับคุณไป๋ลู่” แม่จูอดไม่ได้ที่จะถาม

“ไม่…” เฟิงเชียนเสวี่ยส่ายหัว

“ทำไมคุณไม่ถามล่ะ” แม่จูกังวลใจ “ฉันมักจะรู้สึกว่าไป๋ลู่แตกต่างจากเมื่อก่อน ไม่สิ เธอควรแสดงตัวตนที่แท้จริง เมื่อก่อนฉันเคยคิดว่าเธอเป็นตัวปลอม…”

“จบแล้ว” เฟิงเชียนเสวี่ยยิ้มอย่างขมขื่น “อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เธอเป็นคุณผู้หญิงของตระกูลซือและยังให้กำเนิดลูกชายของซือเฮ่าเซวียนอีก ดังนั้นพวกเขาก็คือครอบครัวเดียวกัน”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ใบหน้าของแม่จูก็หม่นหมองลง เธอก้มเช็กแล้วถอนหายใจ “น่าเสียดายจริงๆ คุณชายซือกับคุณหนูเหมือนเป็นคู่สร้างคู่สมกัน…”

“มันเป็นประสงค์ของพระเจ้า”

เฟิงเชียนเสวี่ยพูดโพล่งออกมา และหลังจากที่พูด เธอก็อดตกตะลึงไม่ได้ เพราะในอดีตเธอไม่ชอบได้ยินคนพูดแบบนี้ เธอรู้สึกเสมอว่ามันเป็นข้อแก้ตัวของคนขี้ขลาดและไร้ความสามารถสำหรับตัวเธอเอง

และตอนนี้เธอบอกกับตัวเองว่า…

อาจเป็นเพราะชีวิตที่ทำให้ฉันกล้าที่จะยอมรับความไม่แน่ไม่นอนของชีวิต