สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 40

“อย่างไรก็ตาม ตอนนี้คุณมีลูกที่น่ารักทั้งสามคน นี่แหละคือของขวัญจากพระเจ้า” แม่จูปลอบโยน “ถ้าคุณสามารถหาผู้ชายที่ดีในอนาคต ชีวิตของคุณจะสมบูรณ์แบบ”

“ในโลกใบนี้จะมีที่ไหนมากมายขนาดนั้น…”

ก่อนที่เฟิงเชียนเสวี่ยจะพูดจบ เธอก็ได้รับข้อความทางโทรศัพท์

“ผู้ชายใจดี!” เฟิงเชียนเสวี่ยอุทานด้วยรอยยิ้ม

“หา? คุณเคยเจอแล้วเหรอ” แม่จูถามอย่างรีบเร่ง

“แม่จูคุณไปนอนก่อนนะ ฉันจะกลับห้องแล้ว”

เฟิงเชียนเสวี่ยทักทายแม่จูแล้วกลับไปที่ห้องพร้อมกับโทรศัพท์มือถือของเธอเพื่อส่งข้อความถึง “โฮสต์หนุ่มลูกหนี้”

“วันนี้รับลูกค้าไหม”

[อืม]

“นี่นายรับแบบเหมาคืนหรือ”

[อืม]

“ไม่เลวเลย รู้จักโอนเงินมาด้วยตัวเอง” เฟิงเชียนเสวี่ยยิ้มอย่างมีความสุข “ฉันต้องสู้ต่อไป ผ่านไปสองสามวันคุณโอนเงินให้ฉันแค่สองครั้ง จำนวนเงินนี้ไม่พอซื้อนม…”

เฟิงเชียนเสวี่ยกำลังจะพูดว่า “ไม่เพียงพอที่จะซื้อนมผง” เปลี่ยนเป็น “ไม่พอกิน” อย่างรวดเร็ว

“เธอต้องทำงานหนักด้วยตัวเอง”

“อย่าพูดถึงเลย ฉันเพิ่งจะไล่เจ้านายโรคจิตออกไปวันนี้”

[?]

“เขาโรคจิตมากเลย เขาจงใจตามรังควานฉัน ฉันไม่รู้ว่าไปทำให้เขาขุ่นเคืองตอนไหน”

ท้องของเฟิงเชียนเสวี่ยเหมือนเต็มไปด้วยไฟ เมื่อนึกถึงเจ้าปิศาจเยี่ย วันนี้เขาเหวี่ยงเธออย่างหนัก เธอปีนบันไดจนถึงตอนนี้ก็ยังคงเจ็บ แต่อาจจะเป็นเพราะเธอเหงื่อออก ไข้หวัดเลยดีขึ้นมาก

[เพราะงั้นในอนาคตเธอจะหวังพึ่งฉันทั้งหมดเลย?]

“ไม่เป็นแบบนั้นแน่นอน ความสามารถในการแสดงของนายแย่มากหาเงินได้มาแค่นี้ฉันจะใช้พอได้อย่างไร พรุ่งนี้ฉันจะไปหางานทำ วางใจเถอะ”

[มันไม่ง่ายเลยที่จะหางานทำในตอนนี้…]

“ใช่”

เฟิงเชียนเสวี่ยจำได้ว่าเธอส่งเรซูเม่ไปมากกว่าสามสิบงานและสัมภาษณ์ไปสิบเจ็ดบริษัทก่อนหน้านี้ มีเพียงแค่เซิ่งเทียนที่ตอบรับเธอ แต่นั่นก็เป็นเพราะเฮ่อเหวินเจ๋อที่ติดต่อให้เป็นการส่วนตัว

เธออดไม่ได้ที่จะกังวล เธอจะหางานได้จริงๆเหรอ

“เฮ้อ ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันยังจะกลับไปทำงานที่เซิ่งเทียนได้ไหม ฉันยังไม่ได้ส่งจดหมายลาออก บางทีฝ่ายบุคคลอาจจะยังไม่ได้ยื่นเรื่อง…”

[เธอสามารถลองดูได้]

“แต่ตอนที่ฉันจะออก ฉันด่าเจ้านายของฉันไปแล้ว เขาต้องไม่ให้ฉันกลับไปทำงานแน่ๆเลย”

เฟิงเชียนเสวี่ยจับคางอ่างเป็นกังวล ตอนนี้เธอเสียใจมาก วันนี้ฉันไม่ควรรีบร้อนลาออกจากงานเลย

แม้ว่าการเป็นรปภ.จะไม่สดใส ทั้งยังเหน็ดเหนื่อย แต่เงินเดือนก็ไม่ลดลงอยู่ดี

นอกจากนี้ บริษัทไหนจะดีไปกว่ากลุ่มบริษัทเซิ่งเทียนกันล่ะ?

[การดุด่าเจ้านายเป็นความผิดใหญ่ ชดใช้ด้วยความตายก็ไม่เพียงพอ]

“นายจะไปเข้าใจอะไร นายรู้ไหมว่าเจ้านายของฉันนิสัยเสียขนาดไหน”

[งั้นเธอเพี้ยนหรือเปล่า]

“…”

เฟิงเชียนเสวี่ยโดน ‘โฮสต์หนุ่มลูกหนี้’ ถามจนพูดไม่ออก ดูเหมือนเธอก็จะค่อนข้างเพี้ยน เมื่อพูดถึงตอนที่เป็นเจ้านาย

บังคับให้เขารับใช้เศรษฐีผู้หญิงสามคนที่น้ำหนักรวมกันได้สามร้อยห้าสิบกิโลกรัม และบังคับให้เขาไปหาเศรษฐีผู้หญิงอีกสองสามคนเพื่อสนับสนุนและแบ่งปันเงินกับเธอ แม้กระทั่งซื้อยาบำรุงไต…

พฤติกรรมเหล่านี้เลวร้ายยิ่งกว่าของเจ้าปิศาจเยี่ยเสียอีก!

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เฟิงเชียนเสวี่ยก็รู้สึกว่าเจ้าปิศาจเยี่ยไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น…

อย่างไรก็ตาม สาวรุ่นใหญ่ยากที่จะคืนคำ เนื่องจากเธอบอกไปแล้วว่า “ฉันจะลาออกจากงาน” ก็จะไม่หันหลังกลับ

เธอไม่เชื่อว่าจะไม่มีที่สำหรับเธอในไห่เฉิงที่ใหญ่ขนาดนี้!

แต่ความจริงก็คือ ในไห่เฉิงที่ขนาดใหญ่นี้ไม่มีที่สำหรับเฟิงเชียนเสวี่ยจริงๆ!

เช้าวันรุ่งขึ้น เฟิงเชียนเสวี่ยส่งเรซูเม่ของเธอไปยังทุกบริษัทในไห่เฉิง แต่หลังจากที่รอมาสามวันติดกัน ก็ไม่มีการแจ้งให้ไปสัมภาษณ์แม้แต่ครั้งเดียว

เธอรีบโทรจากบริษัทหนึ่งไปยังอีกบริษัทหนึ่งเพื่อถาม

แต่ผลที่ได้คือไม่บอกว่าไม่ได้เปิดรับ ก็บอกว่าไม่ได้ขาดคน หรือไม่ก็เธอมีคุณสมบัติไม่เพียงพอ

ท้ายที่สุด เธอเริ่มที่จะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดถัดไป ไปห้างสรรพสินค้าและร้านค้าเพื่อสมัครงาน แต่ไม่มีใครต้องการเธอเลย แม้แต่พนักงานเสิร์ฟในร้านอาหารก็ไม่มีการตอบรับ

ราวกับว่านัดกันมาอย่างไงอย่างงั้น…