สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 41

เฟิงเชียนเสวี่ยกังวลใจมาก ทั้งครอบครัวไม่ว่าผู้ใหญ่หรือเด็ก ทุกๆ เช้าเมื่อลืมตาตื่นขึ้นก็ต้องใช้จ่ายแล้ว

เงินที่มีอยู่ในมือตอนนี้ก็เป็นเงินจำนวนไม่มากที่เธอขูดรีดมาจาก ‘โฮสต์หนุ่มลูกหนี้’ และกำลังจะใช้หมดในไม่ช้านี้แล้ว...

หากเธอยังหางานไม่ได้อีก คงจะไม่รอดไปถึงเดือนหน้าแน่ๆ

ทำอย่างไรดี

จะทำอย่างไรดี

คืนนั้น เฟิงเชียนเสวี่ยส่งข้อความถึง ‘โฮสต์หนุ่มลูกหนี้’ [ทำไมสามวันมานี้คุณถึงไม่ได้โอนเงินให้ฉันเลยล่ะ ไม่มีลูกค้าหรือ]

ในเวลานี้ ‘โฮสต์หนุ่มลูกหนี้’ เป็นแหล่งรายได้เดียวของเธอแล้ว เธอต้องตามจิกสักหน่อย

[ถ้าไม่มีคนเหมาทั้งคืน ชั่วคราวก็ได้ หรือไม่ก็ กินเหล้าเป็นเพื่อน เต้นรำเป็นเพื่อน หรืออะไรก็ได้ ทำเงินได้ก็พอแล้ว...]

[เธอนี่จนจนเพี้ยนไปแล้วเหรอ] ผ่านไปนานกว่า ‘โฮสต์หนุ่มลูกหนี้’ จะตอบกลับ

[ถูกต้อง ฉันมันจนจนบ้าไปแล้ว!]

[ฉันตกงาน ยังหางานไม่ได้ ใกล้จะไม่เหลือเงินกินข้าวแล้ว ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป คงจะถูกเจ้าของบ้านไล่ออกเพราะไม่มีเงินจ่ายค่าเช่าแน่ๆ]

[ลำพังแค่ฉันก็ไม่เป็นไรหรอก แต่คนในบ้านล่ะจะทำยังไง? ฉันยังมีทั้งคนแก่และลูก...]

[ลูก?]

เฟิงเชียนเสวี่ยกำลังจะดึงข้อความกลับ แต่ชัดเจนว่า ‘โฮสต์หนุ่มลูกหนี้’ เห็นเข้าแล้ว เธอจึงทำได้เพียงแก้ไขคำพูดของเธอ [ที่บ้านมีสัตว์เลี้ยงตัวน้อยสี่ตัวน่ะ...]

[งั้นเธอไปเอาความกล้าที่ไหนมาเหวี่ยงใส่เจ้านายล่ะ?]

[ก็ตอนนั้นฉันโกรธมากนี่นา...]

[ตัดหนทางตัวเองเป็นพฤติกรรมที่โง่เง่ามาก]

[ฉันผิดไปแล้ว แม้ว่าเขาจะวิปริต แต่อย่างน้อยๆ ก็มีงานให้ฉันได้มีเงินซื้อข้าวกิน ตอนนี้ฉันเสียใจจริงๆ

ถ้าสวรรค์ให้โอกาสฉันอีกครั้ง ฉันยินดีกลืนคำพูดตัวเอง ขอเพียงให้ฉันได้กลับไปทำงานที่เซิ่งเทียนอีกครั้ง จะให้ฉันทำอะไรก็ยอมทั้งนั้น!]

[จะยอมทำทุกอย่างจริงๆ หรือ]

[อื้อ ครั้งหน้านะ ไม่ว่าเจ้าปีศาจร้ายตนนั้นจะแกล้งฉันหรือจะดูถูกฉันยังไง ฉันก็จะอดกลั้นเอาไว้ยอมรับโทษแต่โดยดี ขอแค่ให้ฉันรักษางานไว้ได้ก็พอ...]

ในขณะที่เฟิงเชียนเสวี่ยกำลังส่งข้อความนี้ออกไป ในมือของเธอมีรายการค่าใช้จ่ายที่แม่จูเพิ่งจะยื่นให้

วันนี้ซื้อนมผงกล่องหนึ่งให้เด็กน้อยทั้งสาม ยังมีใบเสร็จค่ารักษาของซื่อเป่าน้อย รวมแล้วเป็นเงินสี่พันสามร้อยแปดสิบ...

เธอน้ำตาคลอ มองดูจำนวนเงินคงเหลืออันน้อยนิด เธอลืมเรื่องมโนธรรมและศักดิ์ศรีไปหมดแล้ว

[ต้องอย่างนี้สิ] ‘โฮสต์หนุ่มลูกหนี้’ ตอบกลับ

[ฉันควรจะมีสติเหมือนนาย คิดดูสิ เจ้านายอย่างฉันก็ไม่ได้ดีกับนายสักเท่าไร นายยังอดทนได้เลย ใช่ไหมล่ะ แม้ว่านายจะเคยถีบฉันลงจากรถ แต่นายก็ไม่เคยประท้วงไม่ทำงาน...]

หากเปรียบกันแล้ว ‘โฮสต์หนุ่มลูกหนี้’ ทุ่มเทให้กับงานมากกว่าเธอมากนัก!

ในขณะที่เฟิงเชียนเสวี่ยกำลังหน้านิ่วคิ้วขมวด โทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น เป็นหมายเลขที่เธอไม่รู้จัก เธอรับโทรศัพท์ด้วยความสงสัย “ฮัลโหล”

“สวัสดีครับ ใช่เฟิงเชียนเสวี่ยหรือเปล่า ผมเอง ผู้จัดการเฉินของแผนกรักษาความปลอดภัยของเซิ่งเทียนนะ”

"สวัสดีค่ะ สวัสดี"

“เครื่องแบบใหม่ของคุณเรียบร้อยแล้ว พรุ่งนี้อย่าลืมมาทำงานให้ตรงเวลาล่ะ”

“อ๋า? ฉัน...”

เฟิงเชียนเสวี่ยกำลังจะพูดเรื่องที่เธอเหวี่ยงใส่เจ้านาย แต่ก็หยุดไว้ได้ทัน เธอลองเลียบเคียงถามดู

“วันนั้นฉันไม่สบาย แล้วที่บ้านก็มีเรื่องด่วน ฉันจึงกลับไปก่อนโดยไม่ได้ลาค่ะ เจ้านายไม่ได้ไล่ฉันออกหรือคะ?”

“เรื่องฉุกเฉินก็พอจะเข้าใจได้อยู่ เซิ่งเทียนเป็นองค์กรที่มีมนุษยธรรมสูงมาก จะไม่ไล่คุณออกเพราะเรื่องเล็กน้อยแค่นี้หรอก ครั้งหน้าก็อย่าลืมทำตามกฎล่ะ”

“แล้วเจ้านายไม่ได้ว่าอะไรหรือคะ”

“คุณหมายถึงประธานเยี่ยหรือ เขามีเรื่องมากมายที่จะต้องจัดการ จะมีเวลาว่างมาใส่ใจเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ที่ไหนกัน ไม่ต้องกังวลใจไป พรุ่งนี้มาทำงานอย่างสบายใจได้เลย”

“ได้ค่ะ ได้ๆ ขอบคุณมากนะคะ ขอบคุณค่ะ! ”

หลังจากวางสาย เฟิงเชียนเสวี่ยดีใจอย่างยิ่งยวด เธอรีบส่งข้อความให้ ‘โฮสต์หนุ่มลูกหนี้’

[เมื่อกี้ผู้จัดการแผนกรักษาความปลอดภัยของเซิ่งเทียนโทรศัพท์มาบอกให้ฉันไปทำงานพรุ่งนี้ล่ะ ฮ่าๆ เยี่ยมไปเลย ฉันไม่ต้องตกงานแล้ว!]

[ยินดีด้วยนะ!]

[นายนี่เป็นดาวนำโชคของฉันจริงๆ นายไม่เพียงแต่ทำเงินให้ฉัน ยังนำความโชคดีมาให้ฉันด้วย]

[แล้วจะขอบคุณฉันยังไงดีล่ะ]

[ขอบคุณน่ะหรือ? ครั้งนี้ถือเป็นการทำความดีชดเชยความผิดที่นายถีบฉันลงจากรถครั้งก่อนก็แล้วกัน!]

เฟิงเชียนเสวี่ยยังคงโกรธอยู่เล็กน้อยเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ถูกเขาไล่ลงจากรถในวันนั้น...

[ในเมื่อนายกล้าไล่เจ้านายลงจากรถ ปล่อยให้ฉันเคว้งอยู่บนสะพาน ความผิดของนายนี่มันร้ายแรงนักจนไม่น่าให้อภัยเลย!]

“...”