สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 42

[เพิ่งจะได้งานกลับคืนมาก็เริ่มอวดดีแล้วหรือ?]

ข้อความจากโฮสต์หนุ่มลูกหนี้แฝงไปด้วยกลิ่นอายแห่งความอาฆาต

เฟิงเชียนเสวี่ยรู้จักที่หนักที่เบา เธอจะไม่มัวสนใจเรื่องหยุมหยิมจนเสียงานใหญ่หรอก!

เงินเดือนหนึ่งเดือนที่เซิ่งเทียนเพิ่งจะแปดพันเอง แต่แค่โฮสต์หนุ่มลูกหนี้ตั้งใจทำงาน คืนหนึ่งเขาสามารถโอนให้เธอได้ถึงห้าพันเชียว

แม้ว่าเธอจะต้องสงวนท่าทีของเจ้านายไว้ แต่ก็ไม่ควรจะหลงระเริงเกินไป หากทำให้เขาโกรธจนหนีไป มันจะไม่คุ้มค่าเอา!

ถึงแม้จะมีสัญญา แต่ก็คงไม่เอาไปฟ้องร้องกันจริงๆ หรอกมั้ง?

เช่นนั้นก็ควรจะพูดดีๆ กับเทพเจ้าแห่งความมั่งคั่งผู้นี้เสียหน่อย ไม่ใช่สิ ควรจะเป็นเทพโฮสต์แห่งความมั่งคั่งต่างหาก!

เมื่อคิดได้ดังนี้ เฟิงเชียนเสวี่ยจึงรีบพูดดีๆ กับเขา “ล้อนายเล่นหรอกน่า อีกสองวันฉันจะไปหานาย จะเอาพวกของบำรุงไปฝากด้วย แต่ห้ามถีบฉันลงจากรถอีกล่ะ นายรู้ไหม คืนนั้นฉันน่าสงสารขนาดไหน...”

[กลัวแล้ว?]

[เอ่อ...]

[ถ้ากลัวก็ทำตัวให้ดีๆ หน่อย!]

[...]

เฟิงเชียนเสวี่ยหมดคำพูด ไอ้หมอนี่อ่านนิยายรักมากเกินไปหรือเปล่า

เป็นแค่โฮสต์หนุ่ม แต่กลับหัดที่จะเอาแต่ใจขึ้นมา

หรือว่าเขาต้องการจะเล่นบท ‘โฮสต์หนุ่มจอมเผด็จการหลงรักฉัน’ ให้ได้?

เดี๋ยวนะ...

หลงรัก?

เฟิงเชียนเสวี่ยพลันนึกขึ้นได้ถึงเหตุการณ์ที่บาร์ในวันนั้น ที่เธอขายเขาให้เศรษฐินีทั้งสามคนนั่น ตอนนั้นเขาดึงคอปกเสื้อของเธอพลางพูดว่า “ถ้าเธอกล้าเดินออกไป เธอตายแน่”...

เขาให้บริการบรรดาแขกเศรษฐินีอยู่ทุกวัน เขาน่าจะชินชาและรับมือได้สบายๆ แล้วทำไมวันนั้นกลับไม่พอใจเสียล่ะ?

บนรถในวันนั้น เธอถามเขาเกี่ยวกับเรื่องแม่ยกที่คอยเลี้ยงดู รวมถึงพูดคุยเรื่องการแบ่งเงิน เขาคงจะอายจนโกรธแล้วพาลถีบเธอลงจากรถ

ในเวลานั้นเธอยังคิดว่า ที่เขาไม่พอใจเป็นเพราะเธอขอแบ่งเงินที่ได้มาอย่างไม่ถูกต้อง แต่ตอนนี้มาลองคิดๆ ดูแล้ว...

เกรงว่าจะเป็นเพราะเขามีใจให้เธอ จึงพาลโกรธเพราะหึงหวง