สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 42

[เพิ่งจะได้งานกลับคืนมาก็เริ่มอวดดีแล้วหรือ?]

ข้อความจากโฮสต์หนุ่มลูกหนี้แฝงไปด้วยกลิ่นอายแห่งความอาฆาต

เฟิงเชียนเสวี่ยรู้จักที่หนักที่เบา เธอจะไม่มัวสนใจเรื่องหยุมหยิมจนเสียงานใหญ่หรอก!

เงินเดือนหนึ่งเดือนที่เซิ่งเทียนเพิ่งจะแปดพันเอง แต่แค่โฮสต์หนุ่มลูกหนี้ตั้งใจทำงาน คืนหนึ่งเขาสามารถโอนให้เธอได้ถึงห้าพันเชียว

แม้ว่าเธอจะต้องสงวนท่าทีของเจ้านายไว้ แต่ก็ไม่ควรจะหลงระเริงเกินไป หากทำให้เขาโกรธจนหนีไป มันจะไม่คุ้มค่าเอา!

ถึงแม้จะมีสัญญา แต่ก็คงไม่เอาไปฟ้องร้องกันจริงๆ หรอกมั้ง?

เช่นนั้นก็ควรจะพูดดีๆ กับเทพเจ้าแห่งความมั่งคั่งผู้นี้เสียหน่อย ไม่ใช่สิ ควรจะเป็นเทพโฮสต์แห่งความมั่งคั่งต่างหาก!

เมื่อคิดได้ดังนี้ เฟิงเชียนเสวี่ยจึงรีบพูดดีๆ กับเขา “ล้อนายเล่นหรอกน่า อีกสองวันฉันจะไปหานาย จะเอาพวกของบำรุงไปฝากด้วย แต่ห้ามถีบฉันลงจากรถอีกล่ะ นายรู้ไหม คืนนั้นฉันน่าสงสารขนาดไหน...”

[กลัวแล้ว?]

[เอ่อ...]

[ถ้ากลัวก็ทำตัวให้ดีๆ หน่อย!]

[...]

เฟิงเชียนเสวี่ยหมดคำพูด ไอ้หมอนี่อ่านนิยายรักมากเกินไปหรือเปล่า

เป็นแค่โฮสต์หนุ่ม แต่กลับหัดที่จะเอาแต่ใจขึ้นมา

หรือว่าเขาต้องการจะเล่นบท ‘โฮสต์หนุ่มจอมเผด็จการหลงรักฉัน’ ให้ได้?

เดี๋ยวนะ...

หลงรัก?

เฟิงเชียนเสวี่ยพลันนึกขึ้นได้ถึงเหตุการณ์ที่บาร์ในวันนั้น ที่เธอขายเขาให้เศรษฐินีทั้งสามคนนั่น ตอนนั้นเขาดึงคอปกเสื้อของเธอพลางพูดว่า “ถ้าเธอกล้าเดินออกไป เธอตายแน่”...

เขาให้บริการบรรดาแขกเศรษฐินีอยู่ทุกวัน เขาน่าจะชินชาและรับมือได้สบายๆ แล้วทำไมวันนั้นกลับไม่พอใจเสียล่ะ?

บนรถในวันนั้น เธอถามเขาเกี่ยวกับเรื่องแม่ยกที่คอยเลี้ยงดู รวมถึงพูดคุยเรื่องการแบ่งเงิน เขาคงจะอายจนโกรธแล้วพาลถีบเธอลงจากรถ

ในเวลานั้นเธอยังคิดว่า ที่เขาไม่พอใจเป็นเพราะเธอขอแบ่งเงินที่ได้มาอย่างไม่ถูกต้อง แต่ตอนนี้มาลองคิดๆ ดูแล้ว...

เกรงว่าจะเป็นเพราะเขามีใจให้เธอ จึงพาลโกรธเพราะหึงหวง

ไม่อย่างนั้น ทำไมเขาถึงได้เป็นเด็กดีรายงานผลประกอบการให้เธอ แล้วยังโอนเงินให้เธออย่างง่ายดายอีกด้วยเล่า?

แม้ว่าพวกเขาจะเซ็นสัญญากัน แต่เธอก็ไม่สามารถเอาเรื่องนี้มาบังคับเขาอย่างอุกอาจได้

พูดไปพูดมา ข้อตกลงนี้ก็คงจะเป็นไปไม่ได้เลยหากเขาไม่เต็มใจ

ยิ่งคิดยิ่งร้อนรน เวรล่ะ มีหนุ่มโฮสต์มาหลงรัก แบบนี้ไม่ดีแล้ว

ดูๆ ไปแล้ว ต่อไปคงต้องรักษาระยะห่างกับเขา แบ่งให้ชัดระหว่างเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงาน

ในขณะเดียวกัน เธอก็ต้องตั้งใจทำงานที่เซิ่งเทียน รีบบรรจุเป็นพนักงานประจำโดยเร็ว และมองหาโอกาสในการเลื่อนขั้น เมื่อไม่มี ‘โฮสต์หนุ่มลูกหนี้’ คอยสนับสนุนในเรื่องการเงินแล้ว เธอจะต้องเลี้ยงดูครอบครัวให้ได้ด้วยตัวของเธอเอง

สิ่งสำคัญเร่งด่วนที่สุดคือเธอจะต้องเอาชนะใจเจ้าปีศาจเยี่ยให้ได้เสียก่อน เธอจึงจะสามารถอยู่ที่เซิ่งเทียนได้อย่างมั่นคง

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เฟิงเชียนเสวี่ยสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และตั้งปณิธานในใจเอาไว้ว่า พรุ่งนี้เมื่อถึงบริษัทแล้ว ไม่ว่าเจ้าปีศาจเยี่ยจะทำให้เธอลำบากแค่ไหน เธอจะอดทน...

อาจจะเป็นเพราะย้ำคิดเรื่องนี้ซ้ำๆ อยู่ในใจ ความฝันในคืนนี้ของเฟิงเชียนเสวี่ยจึงได้น้ำเน่ามาก...

ในความฝัน เจ้าปีศาจเยี่ยโอบอุ้มดอกกุหลาบ 999 ดอกคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ และเอ่ยกับเธอด้วยความรักลึกซึ้ง “เชียนเสวี่ย แต่งงานกับผมเถอะ!”

ทุกคนในบริษัทต่างโห่ร้องกันอย่างเริงร่า พวกเพื่อนร่วมงานต่างส่งเสียงเชียร์อยู่ข้างๆ “ตกลง ตกลง!”

เฟิงเชียนเสวี่ยตื่นเต้นมาก ในขณะที่เธอกำลังจะตอบตกลง ‘โฮสต์หนุ่มลูกหนี้’ ที่สวมหน้ากากบุกเข้ามาพร้อมลูกน้อยทั้งสามคน พลางร่ำไห้ตะโกนอย่างเศร้าสร้อย “เมียจ๋า อย่าทิ้งผมไป...”

เธอหันไปมองความโศกเศร้าที่ปรากฏขึ้นตรงหน้า

‘โฮสต์หนุ่มลูกหนี้’ มีสภาพเหมือนพ่อลูกอ่อนชีวิตรันทด ที่บริเวณหน้าอกของเขามีขวดนมสามขวดห้อยอยู่ ด้านหลังสะพายกระเป๋าเป้ใส่นมผง มีทั้งกองตุ๊กตา หม้อต้มนม และแพมเพิสห้อยอยู่บนร่างกายของเขา

ทั้งต้าเป่า เอ้อร์เป่า และซานเป่า ที่ใบหน้าเปื้อนไปด้วยน้ำมูกน้ำตา ต่างก็ร้องไห้งอแงพลางตะโกนเรียก “หม่ามี๊ หม่ามี๊...”

ด้านหลังของเธอ สีหน้าของเจ้าปีศาจเยี่ยเปลี่ยนไปในฉับพลัน เมื่อสักครู่เขายังอยู่ในโหมดของความรัก แต่ตอนนี้กลับกำลังบีบคอของเธอ และแผดเสียงชวนขนลุกออกมา “เฟิงเชียนเสวี่ย เธอมีลูกมีสามีแล้ว ยังกล้ามาหลอกลวงความรักจากฉันอีกหรือ? ฉันจะฆ่าเธอ...”

เฟิงเชียนเสวี่ยสะดุ้งตื่นจากความฝัน เธอเบิกตาโพลงพลางหอบหายใจด้วยความตกใจ

ยังดีที่เป็นแค่ความฝัน...

เธอเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู

เวลา 6:10 น. ‘โฮสต์หนุ่มลูกหนี้’ โอนเงินห้าพันหยวนให้เธอ!

เมื่อคิดถึงว่า เมื่อคืนนี้เขาต้องตั้งใจให้บริการเศรษฐินีร่างอวบอุดมไปด้วยไขมัน แล้วยังแบ่งเงินที่หามาได้อย่างยากลำบากให้เธอครึ่งหนึ่งอย่างว่าง่าย...

ความละอายผุดขึ้นในใจของเธอ เธอรู้สึกว่าตนเองนั้นไร้ซึ่งมนุษยธรรม!