สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 417

ตอนเฟิงเชียนเสวี่ยตื่น เห็นข้อความที่เหล่าเด็กๆ เขียนทิ้งไว้ รู้สึกอบอุ่นใจมาก

ตั้งแต่ที่เธอโดนเซิ่งเทียนไล่ออก เกือบยี่สิบวันแล้ว ออกดึกกลับเช้าทุกวัน ทำได้เพียงกินข้าวเย็นเป็นเพื่อนเด็กๆ จากนั้นก็ต้องรีบออกไปทำงาน

ตอนกลับมาช่วงเช้ามืด เด็กๆ ยังนอนอยู่ เวลาที่จะได้ทักทายยังไม่มี...

ดีที่เด็กทั้งสามรู้เรื่องเชื่อฟัง รู้จักเห็นใจเธอ คิดแทนเธอ

แต่เฟิงเชียนเสวี่ยยังรู้สึกผิด จึงอยากแค่รีบหาเงิน จ่ายค่ารักษาของแม่จูเสร็จ จากนั้นกลับมาใช้ชีวิตปกติ อยู่เป็นเพื่อนเด็กๆ ให้มากกว่านี้

“ตื้ดๆ...” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เกาถิงถามเฟิงเชียนเสวี่ยตื่นหรือยัง

เฟิงเชียนเสวี่ยจัดการตัวเองอย่างลวกๆ รีบออกจากบ้าน มุ่งหน้าไปเจอเกาถิงที่โรงพยาบาล

เกาถิงยืนรอเฟิงเชียนเสวี่ยอยู่หน้าโรงพยาบาล สองคนไปที่แผนกผู้ป่วยใน ระหว่างทาง เฟิงเชียนเสวี่ยถามอาการป่วยของคุณแม่ของเกาถิง เกาถิงเล่าเรื่องปวดใจของตัวเอง...

“ตอนประถม พ่อของฉันก็เกิดอุบัติเหตุเสียชีวิตแล้ว เพื่อต้องการส่งฉันเรียน แม่ไปทำงานเป็นพนักงานทำความสะอาดที่บริษัทแห่งหนึ่งในเมือง”

เถ้าแก่บริษัทนั้นเป็นคนดี รู้เรื่องราวของแม่ฉัน ยังสนับสนุนฉันให้ได้มาเรียนในเมือง ตั้งแต่มัธยมปลาย ค่าเทอมและค่าขนมของฉันล้วนเป็นเถ้าแก่คนนั้นเป็นคนสนับสนุน

ตอนมัธยมหกปีนั้น บริษัทของเถ้าแก่คนนั้นเกิดปัญหา ตำรวจเข้ามาตรวจสอบ

มีอยู่วันหนึ่ง มีบุคคลลึกลับคนหนึ่งเข้ามาหาเถ้าแก่ในบริษัท แม่ของฉันคิดว่าคนนั้นจะทำร้ายเถ้าแก่ จึงอยากไปเตือนเขา สุดท้ายไม่รู้เพราะอะไร ตกลงมาจากบันได...

ถึงแม้ว่าจะตกลงมาที่ขั้นบันได รอดชีวิตมาได้ แต่ก็สลบอยู่บนเตียงคนไข้ไม่ฟื้น สลบอยู่สี่ปี...