สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 418

ได้ยินเรื่องพวกนี้ น้ำตาของเฟิงเชียนเสวี่ยไหลพราก คุณพ่อทำดีกับคนอื่นมาทั้งชีวิต ช่วยเหลือคนมากมาย ดังนั้นก็มีคนซาบซึ้งพระคุณเขา เช่นแม่ของเกาถิง

“พี่เชียนเสวี่ย...” เกาถิงจับมือของเฟิงเชียนเสวี่ย พูดด้วยความซาบซึ้ง “ประธานเฟิงเป็นคนดี วินาทีสุดท้ายที่เขาประสบเคราะห์ร้ายยังไม่ลืมค่ารักษาพยาบาลของแม่ฉัน”

“แม่ของเธอเกิดเรื่องก็เพราะช่วยพ่อของฉัน เดิมทีเราก็ต้องรับผิดชอบค่ารักษาของเธอ” เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกผิด

“นาฬิกาข้อมือที่ประธานเฟิงทิ้งไว้ ฉันขายได้หนึ่งล้าน หลายปีมานี้ค่ารักษาพยาบาลของแม่ฉันล้วนพึ่งเงินก้อนนี้” พูดถึงเรื่องนี้ เกาถิงรู้สึกผิด “จริงๆ แล้วพอพูดถึง ฉันไม่ควรขาย แต่ตอนนั้นฉันกำลังเรียนอยู่มัธยม แม่ก็ไม่มีเงินเก็บมากมาย ดังนั้น...”

“ฉันเข้าใจ” เฟิงเชียนเสวี่ยพยักหน้าถี่ “ถิงถิง เธอกับแม่ของเธอเป็นคนใจดี”

“เห้อ...” เกาถิงสบถอารมณ์ “ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมโชคชะตาไม่ยุติธรรมขนาดนี้ ทำไมคนดีไม่ได้ดี”

“ใช่ ฉันก็ไม่เข้าใจ” เฟิงเชียนเสวี่ยถอนหายใจ จากนั้นถามต่อ “เออใช่ ตอนนั้นแม่ของเธอได้บอกไหมว่าบุคคลลึกลับคนนั้นเป็นใคร หรือมีลักษณะพิเศษตรงไหนไหม”

“เธอไม่ได้บอก” เกาถิงส่ายหน้า “ตอนนั้นเธอรีบมาก จะไปทันสนใจอะไรเหล่านี้ที่ไหน ฉันยังไม่ทันพูดจบ เธอก็ตัดสายโทรศัพท์ไปแล้ว”

“อืม เราเข้าไปดูคุณน้าก่อนเถอะ”

เฟิงเชียนเสวี่ยจูงเกาถิงเข้าไปในแผนกผู้ป่วยใน หาห้องผู้ป่วยของแม่เธอ

คุณแม่เกานอนอยู่บนเตียงคนไข้อย่างสงบนิ่ง บนตัวติดสายระโยงระยาง ผอมจนเห็นกระดูก อายุเพียงสี่สิบกว่าปี กลับโทรมจนไม่เหลืออะไรดี

เกาถิงเช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผ้า จัดการกระโถนปัสสาวะให้แม่อย่างช่ำชอง...

เห็นได้ว่าหลายปีมานี้ เธอผ่านมาอย่างไร

เฟิงเชียนเสวี่ยเห็นแล้วปวดใจมาก ในขณะเดียวกันก็รู้สึกผิด หากคุณแม่เกาไม่ใช่เพราะช่วยพ่อ ก็ไม่ตกอยู่ในสภาพแบบนี้

เกาถิงอายุน้อยๆ แต่แบกรับมากมายขนาดนี้ ไม่ง่ายเลยจริงๆ

เธออยากช่วยพวกเธอมาก

คิดถึงตรงนี้ เฟิงเชียนเสวี่ยจูงเกาถิงไปหาคุณหมอ สอบถามอาการของคุณแม่เกาให้ชัดเจน และยังปริ้นประวัติการรักษา จากนั้นโทรหาเหลยอวี่