สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 425

เฟิงเชียนเสวี่ยขี้เกียจจะดีดดิ้นขัดขืน เธอติดแหงกอยู่ในอ้อมแขนของเยี่ยเจิ้งถิง

อาจจะเป็นเพราะอากาศที่หนาวเย็นเล็กน้อย เธอจึงกอดเอวเขาเอาไว้ตามสัญชาตญาน และซบหน้าลงกับอกของเขา หลับตาลงอย่างเหนื่อยหน่าย และปล่อยให้เขาพาเธอเดินไปข้างหน้า

ท่าทางที่รักใคร่สนิทสนมกลมเกลียวนี้ เหมือนคู่รักแบบที่ใครๆ ก็เข้าใจกันไปโดยปริยาย ทำให้คนที่มองมารู้สึกอบอุ่นหัวใจ

แม่ลูกกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาในลิฟต์ เด็กหญิงอายุประมาณสี่ห้าขวบชี้ไปที่เฟิงเชียนเสวี่ย และถามหม่ามี้เสียงกระซิบว่า “หม่ามี้คะ ทำไมพี่สาวเขายืนหลับอย่างนั้นล่ะคะ”

“พี่เขาคงจะง่วงมากน่ะ” หม่ามี้ย่อตัวลงมาแล้วพูด “เราเบาเสียงหน่อยนะ จะได้ไม่รบกวนพี่เขา”

“หนูนึกว่ามีแค่เด็กน้อยเท่านั้นที่กอดแล้วหลับได้ ที่แท้ผู้ใหญ่ก็ทำได้เหมือนกัน” เด็กหญิงตัวเล็กพูดอย่างไร้เดียงสา

หม่ามี้ขำ “พรึ่ด” ออกมา และมองพวกเขาอย่างอิจฉา “พี่สาวก็เป็นเด็กน้อยในสายตาพี่ชายเหมือนกันนั่นแหละ!”

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น เฟิงเชียนเสวี่ยก็เงยหน้าขึ้นไปมองเยี่ยเจิ้นถิงโดยอัตโนมัติ เยี่ยเจิ้นถิงก็ก้มหน้ามามองเธอพอดิบพอดี และมีความรู้สึกลึกๆ ที่ไม่มีทางปกปิดมันได้อยู่ในสายตา...

หัวใจของเฟิงเชียนเสวี่ยสั่นไหว เธอเขย่งปลายเท้าขึ้นไปประทับจูบบนริมฝีปากของเขา

เยี่ยเจิ้นเถิงสั่นสะท้านไปทั้งตัว และมองไปที่เธออย่างงงงวย หลังจากนั้นไม่นาน ริมฝีปากก็โค้งขึ้นอย่างน่าหลงใหล

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเริ่มกอดและเริ่มจูบเขาก่อนตอนอยู่ข้างนอก...

ใกล้ชิดกันแบบนี้โดยไม่ได้ตั้งใจ และไม่ใช่การบังคับ แต่เป็นสัญชาตญานที่ไม่อาจหักห้ามใจได้...

ดังนั้นก็ยิ่งทำให้เขาประทับใจและใจเต้นมากขึ้น

“ติ๊ง!” ประตูลิฟท์เปิดออก คนเป็นแม่ผู้นั้นก็พาลูกสาวออกไป

เยี่ยเจิ้นถิงกดหัวของเฟิงเชียนเสวี่ยให้แนบกับอกของตัวเอง และอุ้มเธอไว้ขณะเดินออกไป

“รีบปล่อยฉันได้แล้ว เดี๋ยวคนอื่นมาเห็น” เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกอายเล็กน้อย

“เมื่อคืนนี้ก็อุ้มไปแบบนี้ คุณก็ไม่เห็นจะอาย”

เยี่ยเจิ้นถิงอุ้มเธอมาที่รถของตัวเอง วางเธอไว้ตรงที่นั่งข้างคนขับ จากนั้นก็เดินอ้อมไปขึ้นรถ

“ลองได้น่า!” เยี่ยเจิ้นถิงชำเลืองมองไปยังโทรศัพท์ที่กำลังสั่นอยู่ แต่ไม่ได้รับสาย

“ทำไมคุณไม่รับ...”

เฟิงเชียนเสวี่ยหยุดไปชั่วขณะก่อนที่เธอจะพูดจบ เธอเห็นแล้วว่าเป็นสายของหลิงหลงที่โทรมา

ชื่อที่เด้งมาบนหน้าจอกำลังเตือนเฟิงเชียนเสวี่ยว่า ตอนนี้หลิงหลงเป็นคู่หมั้นของเยี่ยเจิ้นถิง แล้วเธอล่ะ เป็นอะไร?

บรรยากาศอันอบอุ่นหัวใจในตอนแรกเย็นลงไปภายในพริบตา

เฟิงเชียนเสวี่ยก้มหน้าลงและไม่ได้พูดอะไร

“คืนนี้ผมอยากเจอคุณ” เยี่ยเจิ้นถิงไม่ได้สังเกตถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของเธอ และออกคำสั่งอย่างเอาแต่ใจว่า “คืนนี้สี่ทุ่ม ผมจะมารับคุณ”

“มารับฉันทำไม? ไปนอนกับคุณน่ะเหรอ?” เฟิงเชียนเสวี่ยถามอย่างเย็นชา “ตอนนี้เราเป็นอะไรกันล่ะ? คู่รักในความมืดที่มองไม่เห็นแสงสว่างน่ะเหรอ...”