สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 436

เฟิงเชียนเสวี่ยกลับถึงบ้านอย่างเบามือ เธอผูกผ้ากันเปื้อน พร้อมกับเริ่มยุ่งเหยิงในครัว

เธอจะทำอาหารให้เด็กๆ ด้วยมือตัวเอง และจะส่งแกงกระเพาะปลาที่แม่จูทำให้พวกเขาด้วย

แม่จูชอบกินแกง ช่วงนี้เธอยุ่งจนหัวหมุน ไม่มีเวลาทำเลย วันนี้เธอได้ตื่นแต่เช้า ในที่สุดก็มีเวลาทำสักที

เจ็ดโมงสิบนาที นอกประตูมีเสียงกริ่งส่งมา เฉินๆ เตรียมไปเปิดประตู แต่เขากลับพบว่าที่ห้องครัวนั้นมีเสียงเคลื่อนไหว จึงรีบวิ่งไปดู พร้อมกับตะโกนออกมาอย่างตะลึง “หม่ามี้!”

“อรุณสวัสดิ์ ต้าเป่า!” เฟิงเชียนเสวี่ยส่งยิ้มหวานให้เขา “ไปเปิดประตูให้เจ้าหน้าที่พยาบาลก่อน หม่ามี้จะทำข้าวเช้าเสร็จแล้ว”

“อื้มอื้ม” เฉินๆ รีบวิ่งไปเปิดประตู เจ้าหน้าที่พยาบาลเดินเข้ามาสามคน เตรียมจะทำข้าวเช้าให้พวกเขา เฉินๆ พูดอย่างภูมิใจ “หม่ามี้ของผมกำลังทำครับ อีกเดี๋ยวก็ทำเสร็จแล้ว”

“แม่เลิกงานดึก แล้วยังต้องตื่นเช้าขนาดนี้เพื่อมาทำข้าวเช้าอีก มันเหนื่อยเกินไป” เหล่าพยาบาลพูด “เดี๋ยวพวกเราไปช่วย”

“ไม่เป็นไรครับ หม่ามี้ทำเสร็จหมดแล้ว พี่ๆ ช่วยต้าเป่ากับเอ้อร์เป้าล้างหน้าแต่งตัวก่อนดีกว่า”

เฉินๆ มีความเป็นพี่ใหญ่มาก

“ได้ค่ะ”

เมื่อหลงหลงและเย่ว์เย่ว์ตื่น และรู้ว่าเฟิงเชียนเสวี่ยได้เตรียมอาหารเช้าที่พวกเขาชื่นชอบเอาไว้ พวกเขาต่างรู้สึกดีใจมาก

พวกเขาล้างหน้าแปรงฟันไวกว่าปกติ นั่งอยู่หน้าโต๊ะอาหาร พร้อมกับรอมื้อเช้าจากเฟิงเชียนเสวี่ยอย่างร่าเริง

เฟิงเชียนเสวี่ยได้รับการสืบทอดฝีมือจากแม่จู เพียงแต่เมื่อตอนที่แม่จูยังอยู่ เธอไม่ค่อยได้ทำ ตอนนี้แม่จูป่วย เธอจึงต้องเก็บวิชาพร้อมกับนำมาใช้ใหม่

“โอ้ะ ลูกหมูที่แม่ปั้นไม่สวยเหมือนที่คุณย่าปั้น” เฟิงเชียนเสวี่ยยกซาลาเปาหมูมาไว้บนโต๊ะ รู้สึกเขินอายหน่อยๆ “เหมือนจะผิดรูปไปเล็กน้อย”

“ใช่ค่ะ จมูกของหมูหายไป เย่ว์เย่ว์จ้องไปที่ซาลาเปาลูกหมูอย่างตะลึง ใบหน้าของเธอแข็งทื่อเล็กน้อย “เหมือนเป็นลูกหมูน้อยที่เสียโฉม”

“พรูด” เฟิงเชียนเสวี่ยหัวเราะขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ “ขอโทษนะ เดี๋ยวแม่ไปฝึกบ่อยๆ รอบหน้าต้องทำดีกว่านี้แน่ๆ