สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 438

“ขอบคุณค่ะคุณหนู” แม่จูมองไปทางกับข้าวที่ยังดูดี ยิ้มจนแก้มปริ “เด็กๆ บอกว่าฝีมือการทำอาหารของคุณพัฒนา ตอนแรกฉันไม่เชื่อ แต่ตอนนี้รู้แล้วยว่ามันเป็นเรื่องจริง ทั้งแกงทั้งกับข้าว ดูดีเลยนะ

“ฮ่าๆๆ อาหารเช้าวันนี้ ฉันยังทำไม่ดีเลย”

เฟิงเชียนเสวี่ยเล่าเรื่องเศร้าที่เกิดขึ้นเมื่อเช้าให้แม่จูฟังอย่างเขินอาย

แม่จูได้ยินก็หัวเราะเสียงดัง แล้วสอนเธอห่อซาลาเปาลูกหมูและทำไก่ข้าวเหนียวอย่างใจเย็น…

เฟิงเชียนเสวี่ยรับฟังอย่างตั้งใจ พร้อมกับจดลงในโทรศัพท์ สาบานว่าพรุ่งนี้จะต้องทำอาหารเช้าที่มันดูได้ให้กับเด็กๆ

แม่จูมองไปที่เธออย่างภูมิใจ “ก่อนหน้านี้ที่ฉันป่วย ฉันกังวลมากเลย กลัวว่าฉันไม่อยู่บ้าน แล้วเด็กๆ ทั้งสามจะไม่มีคนดูแล คุณเองก็ดูแลไม่ไหว แต่ตอนนีัเห็นคุณจัดการได้ดีขนาดนี้ ฉันเองก็วางใจ”

“ไม่สักหน่อย ตอนนี้ฉันเองก็ยังจัดการไม่ดี…”เฟิงเชียนเสวี่ยจับมือของเธอพร้อมออดอ้อน “ฉันและเด็กๆ ต่างอยากให้คุณรีบหายดี แล้วรีบกลับบ้านได้แล้ว”

“ได้เลย!” แม่จูพยักหน้าอย่างซาบซึ้ง “รอให้ฉันหายดี ฉันจะกลับไปทันที เมื่อเช้าฉันเพิ่งถามคุณหมอเหลย คุณหมอเหลยบอกว่าอีกหนึ่งเดือนครึ่งก็สามารถออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว”

“งั้นก็ดี พวกเราทุกคนรอคุณอยู่”

เฟิงเชียนเสวี่ยรู้ความคิดของแม่จูดี คนเราต้องถูกต้องการถึงจะมีความอิ่มเอมและภูมิใจ

“คุณหนู คุณยังไม่ได้ทานข้าวสินะ? มาทานด้วยกันสิ”

“ได้เลย”

นายบ่าวทั้งสองกำลังเตรียมจะกินข้าว จู่ๆ ด้านนอกก็มีเสียงคำรามอันเกรี้ยวกราดส่งมา “ห้ามฉันไว้ทำไม? ไม่รู้หรือไงว่าฉันเป็นใคร? หลบไปซะ”

ร่างของเฟิงเชียนเสวี่ยสั่นคลอน เสียงนี้มัน คุ้นเคยมาก…

“คุณหลิง คุณมาหาคุณหมอเหลยใช่ไหมคะ ฉันไปตามเขาให้เดี๋ยวนี้เลยค่ะ”

“ฉันไม่ได้มาหาคุณหมอเหลย ไม่ต้องเรียกแล้ว”