สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 464

“ยังไม่ได้ข่าวมาเลยลูก” เฟิงเชียนเสวี่ยลูบหัวเฉินเฉินอย่างอ่อนโยน “ต้าเป่าไม่ต้องเป็นห่วงนะ คุณปู่มีหลายคนคอยดูแลอยู่ ถ้าเกิดว่าป่วยขึ้นมาจริงๆ ก็คงจะได้รับการรักษาที่ดีที่สุดแน่นอน”

“ผมรู้ครับ...” เฉินเฉินก้มหน้าลง ในใจรู้สึกเสร้าเล็กน้อย

“หม่ามี้ หรือหม่ามี้โทรไปถามเจ้านายคนเก่าของหม่ามี้ดี” จู่ๆ หลงหลงก็พูดขึ้นมา “คนที่เป็นหลานของคุณปู่น่ะครับ เขาต้องรู้เรื่องของคุณปู่แน่เลย”

“เรื่องนี้...” เฟิงเชียนเสวี่ยคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดขึ้น “เขาคงจะยุ่งมากเลย ไม่รู้ว่าจะรับโทรศัพท์แม่ไหม เดี๋ยวแม่จะลองโทรไปดูนะ”

“หม่ามี้ไม่ต้องลำบากใจนะครับ เดี๋ยวพวกผมหาวิธีเอง” เฉินเฉินค่อนข้างคิดรอบคอบ

“วิธีอะไรหรือ” เฟิงเชียนเสวี่ยสอนอย่างจริงจัง “รอจนคุณปู่หายดีแล้ว เขาจะโทรมาหาลูกๆ เอง ลูกๆ ยังเป็นเด็กกันอยู่ อย่าทำอะไรไปเรื่อยเด็ดขาดเลยนะ เข้าใจไหม”

“เข้าใจครับ” เฉินเฉินพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

“เฉินเฉิน หลงหลง เย่ว์เย่ว์ รถโรงเรียนใกล้จะมาแล้วนะ” พยาบาลพูดเตือน

“พวกเรากินเสร็จแล้วครับ”

เด็กๆ ทั้งสามคนวางช้อนส้อมลงทันที จากนั้นก็ไปสวมเสื้อคลุม สะพายกระเป๋า บอกลาหม่ามี้และเดินออกไปพร้อมกับพยาบาล

เฟิงเชียนเสวี่ยส่งพวกเขาเข้าลิฟต์ไป เมื่อกลับมาถึงบ้าน เธอก็นึกถึงคำพูดของเด็กๆ ขึ้นมา เธอจึงส่งข้อความไปหาเยี่ยเจิ้นถิง [คุณเป็นอย่างไรบ้าง ถ้าเห็นข้อความแล้วโทรมาหาฉันหน่อยนะคะ]

เธอรออยู่นานแต่ก็ไม่มีการตอบกลับเลย

เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกไม่สบายใจ คงไม่ได้เกิดอะไรขึ้นกับเขาใช่ไหมนะ

หรือว่าคุณท่านเยี่ยล้มป่วยไปจริงๆ

ถึงแม้ว่าเฟิงเชียนเสวี่ยจะเป็นประชาชนทั่วไป แต่ก็ถือว่าเกิดมาในตระกูลที่มีชื่อเสียง เธอเข้าใจดีว่ามันร้ายแรงขนาดไหน ถ้าคุณท่านที่กุมอำนาจของตระกูลไว้ล้มป่วย เรื่องราวมันร้ายแรงมากจริงๆ

พอคิดได้แบบนั้น เฟิงเชียนเสวี่ยก็อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงเยี่ยเจิ้นถิงขึ้นมา แต่ในเวลาเดียวกัน เธอก็คิดขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง จดหมายที่พ่อเขียนให้ฉู่จือมั่วหมายความว่าอย่างไรกันแน่ ตระกูลเยี่ยกับตระกูลเฟิงมีบุญคุณความแค้นอะไรกันแน่

ทำไมในจดหมายที่พ่อทิ้งไว้ถึงไม่พูดถึงเรื่องนี้ล่ะ