สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 468

“ลุงเซินครับ ทำไมที่นี่ถึงไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ล่ะ ผมอยากโทรไปหาหม่ามี้ แต่ว่าโทรไม่ติดเลย”

เฉินเฉินเงยหน้าขึ้นไปมองเยี่ยเซินและถามอย่างจริงจัง

“เฉินเฉินเด็กดี ที่นี่เป็นห้องพักพิเศษ โทรศัพท์ทุกเครื่องจะไม่มีสัญญาณเลย” เยี่ยเซินอธิบายอย่างอ่อนโยน

“อะไรคือห้องพักพิเศษหรือครับ”

หลงหลงมองไปรอบทิศ และเห็นว่ามีบอดี้การ์ดชุดดำยืนอยู่เต็มไปหมด จึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหม่าขึ้นมา

“เป็นห้องสำหรับคุณปู่ของพวกหนูคนเดียวน่ะ” เยี่ยเซินพูดพร้อมรอยยิ้ม “ไม่ต้องกลัวนะ คนพวกนี้กำลังงปกป้องคุณปู่อยู่ พวกเขาไม่ทำร้ายหนูๆ หรอก”

“คุณปู่ป่วยหรือคะ เป็นอะไรมากหรือเปล่า” เย่ว์เย่ว์แหงนหน้าขึ้นไปและถามอย่างร้อนใจ “คุณหมอที่ฉีดยาให้คุณปู่หรือเปล่า”

“ฉีดยาแล้วครับ” เยี่ยเซินหัวเราะออกมา “คุณปู่เพิ่งฟื้นเช้านี้ เขารู้ว่าพวกหนูเป็นห่วงก็ดีใจมาก และบอกให้พาหนูๆ มาหาหน่อย”

“ฟื้นแล้วก็ดีแล้วครับ” เฉินเฉินถอนหายใจออกมา ในที่สุดคิ้วน้อยๆ ของเขาก็เลิกขมวดเป็นปมสักที

“หนูอยากเจอคุณปู่เร็วๆ ค่ะ” เย่ว์เย่ว์วางมืออวบอ้วนไปข้างกายด้วยความประหม่า

“คุณปู่ต้องเหนื่อยมากแน่เลย ต่อไปนี้หลงหลงจะเชื่อฟัง จะไม่ขอให้คุณปู่พาไปเที่ยวแล้ว” หลงหลงรู้สึกผิดขึ้นมา

“เด็กบื้อ ตอนที่คุณปู่อยู่กับพวกหนูเขามีความสุขที่สุดแล้ว” เยี่ยเซินลูบหัวเขาเบาๆ และปลอบเขา “เอาละ พวกเราเปลี่ยนชุดกันเชื้อโรคกันที่นี่เสร็จแล้วก็จะได้เข้าไปแล้ว”

“อื้ม”

เด็กๆ ทั้งสามคนมีพยาบาลคอยช่วยเปลี่ยนชุดให้และสวมหน้ากากอนามัย จากนั้นก็เดินตามเยี่ยเซินเข้าไปในห้องคนไข้

เมื่อเห็นชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างเตียง เด็กๆ ก็ชะงักไปครู่หนึ่งด้วยความตกใจ

เยี่ยเจิ้นถิงเหลือบไปมองเด็กๆ ทั้งสามคน และอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้นมา “ทำไมถึงพาพวกเขามา”

“เช้านี้คุณท่านเอาแต่พูดถึงพวกเขาน่ะครับ บอกว่าให้พาพวกเขามาเจอหน่อย “เยี่ยเซินตอบเสียงเบา