สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 481

แปลกจัง ทำไมคนเลวคนนี้ถึงไม่เจ็บ

ไม่พูดอะไรเลยเหรอ? 　

เย่ว์เย่ว์เงยหน้าขึ้นมองเยี่ยเจิ้นถิง ตาโตใสเต็มไปด้วยความโกรธ ใบหน้าเล็ก ๆ ขึ้นสีแดง

เยี่ยเจิ้นถิงก้มลง เอื้อมมือไปอุ้มเธอ ขึ้น

คล้ายจับลูกไก่ ยกขึ้นกลางอากาศ

"ปล่อยหนูนะ ปล่อยหนู!"

เย่ว์เย่ว์ยังคิดว่าเขาจะตีตน ก็กลัวตัวสั่น ขาคู่เล็กขาสั่นไม่หยุด

จากนั้นปากเล็ก ๆ ก็ร้องด้วยเสียง "นี่"

"ปล่อยซานเป่า!" หลงหลงรีบยิงเยี่ยเจินถิง

ดังปัง ปัง ปัง หลายครั้ง กระสุนลูกถั่วเหลืองโดนขาของเยี่ยเจิ้นถิง เจ็บนิดหน่อย

เมื่อเทียบกับคําของเย่ว์เย่ว์เมื่อกี้ ก็แรงกว่าจริงๆ

"หยุด!" ในเวลานี้บอดี้การ์ดหลายคนรีบมาและเห็นคุณชายเยี่ยถูก "รังแก" โดยเหล่าเด็กๆและรีบวิ่งเข้ามา

หลงหลงหันปืนของเล่นมาที่พวกเขาทันที ต้องการไล่พวกเขาออกไป แต่บอดี้การ์ดคนหนึ่งแย่งปืนของเล่นของเขาไปได้

"เอาปืนคืนมานะ!"หลงหลงตกใจจนเกือบกระโดด ถ้าไม่ใช่ขาของเขาหัก ตอนนี้เขากระโดดข้ามไปแล้ว

"ช่างกล้านัก!" เยี่ยเจิ้นถิงพูดขึ้น

ผู้ติดตามเหล่านั้นถอยไปด้านข้างทันทีและคืนปืนของเล่นให้กับหลงหลง

"หลงหลง เลิกยุ่งได้แล้ว"เสี่ยวเฉิงรีบกระซิบเข้ามา "ประธานเยี่ยจะไม่ทําร้ายเฉินเฉินหรอก"

"แล้วทําไมต้าเป่าถึงไปหาเขา ยังไม่ทันกลับบ้านก็ป่วยแล้ว"

หลงหลงจ้องมองเยี่ยเจิ้นถิงด้วยความโกรธ

เยี่ยเจิ้นถิงอุ้มเย่ว์เย่ว์เดินไปและวางเธอไว้ข้าง ๆ หลงหลงแล้วนั่งยอง ๆ มองเด็กสองคนและกําลังเตรียมที่จะพูดอธิบาย ...

ทันใดนั้นหลงหลงก็ชกหมัดเล็ก ๆ ใส่จมูกของเขาหนึ่งหมัด ...

"ตูม!"

ไม่รุนแรงถึงขั้นทำร้าย หรือด่าทอกันอย่างรุนแรง