สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 495

เยี่ยเจิ้นถิงมองทางรถ รอเยี่ยเจิ้นอวิ๋นมาถึง

ถึงแม้ว่าภายนอกเขาจะดูเรียบนิ่ง แต่ในใจรีบร้อนมาก

เยี่ยฮุยไม่กล้าพูด ยืนเป็นเพื่อนเขาอยู่กับบอดี้การ์ด

เหลยอวี่รีบวิ่งมา และพาพยาบาลผู้ดูแลมาด้วย

หนึ่งนาที สองนาที ห้านาที สิบนาทีผ่านไป...

ขบวนรถของเยี่ยเจิ้นอวิ๋นยังไม่มา

เยี่ยเจิ้นถิงมองเวลาบนนาฬิกาข้อมือ เจ็ดโมงแล้ว เขาขมวดคิ้ว และมองไปยังถนนอีกครั้ง มีรถแล่นผ่าน แต่ไม่มีขบวนรถของเยี่ยเจิ้นอวิ๋น

เธอจะเล่นตุกติกอะไร

เยี่ยเจิ้นถิงหยิบโทรศัพท์ออกมา เตรียมโทรหาเยี่ยจวิน

และในวินาทีนี้เอง เยี่ยฮุยตระโกน “มาแล้ว ! ”

เยี่ยเจิ้นถิงเงยหน้ามอง ขบวนรถฮัมวี่ขนาดใหญ่ขับมาอย่างเชื่องช้า...

เยี่ยฮุยทำมือ บอดี้การ์ดเตรียมตั้งรับ

เยี่ยเจิ้นถิงหลี่ตา จ้องรถฮัมวี่คันตรงกลาง จนกระทั่งรถจอดลง

ลูกน้องของเยี่ยเจิ้นอวิ๋นลงจากรถ ยืนเรียงเป็นสองแถวอย่างพร้อมเพรียง และทำท่าป้องกันเช่นกัน

ตอบรับท่าทางของลูกน้องเยี่ยเจิ้นถิง !

บอดี้การ์ดหญิงลงจากรถ เปิดประตูรถหลัก มีขาที่เรียวยาวก้าวลงจากรถ ความเยือกเย็นและหนาวเหน็บ พลังงานที่เป็นเอกลักษณ์ของคนตระกูลเยี่ยเคลื่อนตัวใกล้เข้ามา

“ไม่ได้เจอกันนาน หลานชายสุดที่รักของฉัน ! ”

เยี่ยเจิ้นอวิ๋นถอดแว่นตากันแดดออก มุมปากเผยรอยยิ้มที่เย็นชา

“เธออยู่ไหน” เยี่ยเจิ้นถิงไม่อยากเปลืองน้ำลายกับเธอ เพียงอยากที่จะเจอเฟิงเชียนเสวี่ยทันที

เยี่ยเจิ้นอวิ๋นยิ้มมุมปาก ทำมือ เยี่ยเยี่ยนเปิดประตูรถ

เฟิงเชียนเสวี่ยในชุดเดรสสีขาวนั่งอยู่เบาะหลังรถอย่างสงบนิ่ง อยู่ในสภาวะสลบไสล

เหลยอวี่พาคนเข้าไปยกตัวเฟิงเชียนเสวี่ยขึ้นบนเตียงพยาบาล จากนั้นเข็นมาข้างเยี่ยเจิ้นถิง

“ก้าวหน้าไม่น้อยนะ กล้าท้าทายกับฉัน ! ”

เยี่ยเจิ้นอวิ๋นจ้องเขาด้วยสายตาเย็นชา และทำมือ

คนอื่นๆ ถอยออกไป มีเพียงเยี่ยเยี่ยนตามเยี่ยเจิ้นอวิ๋นเข้ามา

“คุณปู่รับแรงกระแทกไม่ได้ คุณพูดจาระวังหน่อย” เยี่ยเจิ้นถิงเตือน

“นั้นคือพ่อแท้ๆ ของฉัน” เยี่ยเจิ้นอวิ๋นรู้สึกตลก “หรือฉันจะทำร้ายเขา?”

“นั่นก็ไม่แน่” เยี่ยเจิ้นถิงไม่เห็นใจ “หลายปีก่อนหน้า คุณทำเขาโกรธกี่ครั้ง”

“นั่นเพราะเขาลำเอียง” เยี่ยเจิ้นอวิ๋นไม่ยอม “ส่งทอดทุกอย่างให้พ่อของนาย พ่อของนายตายแล้ว ยังส่งให้นาย ฉันผู้ซึ่งขายชีวิตเพื่อตระกูลเยี่ย สุดท้ายไม่เหลืออะไร แน่นอนว่าฉันไม่ยอม”

“คุณได้มามากแล้ว เป็นคนต้องรู้จักพอ ! ”

เยี่ยเจิ้นถิงไม่พูดจา จริงๆ แล้วเรื่องลำเอียง เขาก็ไม่เห็นด้วย

คุณปู่ส่งทอดมรดกส่วนใหญ่ให้ผู้สืบทอดอย่างเขาจริง แต่ก็ให้เยี่ยเจิ้นอวิ๋นไม่น้อย

ไม่เช่นนั้น เธอก็ไม่สามารถบริหารบริษัทได้ใหญ่ขนาดนี้