สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 495

เยี่ยเจิ้นถิงมองทางรถ รอเยี่ยเจิ้นอวิ๋นมาถึง

ถึงแม้ว่าภายนอกเขาจะดูเรียบนิ่ง แต่ในใจรีบร้อนมาก

เยี่ยฮุยไม่กล้าพูด ยืนเป็นเพื่อนเขาอยู่กับบอดี้การ์ด

เหลยอวี่รีบวิ่งมา และพาพยาบาลผู้ดูแลมาด้วย

หนึ่งนาที สองนาที ห้านาที สิบนาทีผ่านไป...

ขบวนรถของเยี่ยเจิ้นอวิ๋นยังไม่มา

เยี่ยเจิ้นถิงมองเวลาบนนาฬิกาข้อมือ เจ็ดโมงแล้ว เขาขมวดคิ้ว และมองไปยังถนนอีกครั้ง มีรถแล่นผ่าน แต่ไม่มีขบวนรถของเยี่ยเจิ้นอวิ๋น

เธอจะเล่นตุกติกอะไร

เยี่ยเจิ้นถิงหยิบโทรศัพท์ออกมา เตรียมโทรหาเยี่ยจวิน

และในวินาทีนี้เอง เยี่ยฮุยตระโกน “มาแล้ว ! ”

เยี่ยเจิ้นถิงเงยหน้ามอง ขบวนรถฮัมวี่ขนาดใหญ่ขับมาอย่างเชื่องช้า...

เยี่ยฮุยทำมือ บอดี้การ์ดเตรียมตั้งรับ

เยี่ยเจิ้นถิงหลี่ตา จ้องรถฮัมวี่คันตรงกลาง จนกระทั่งรถจอดลง

ลูกน้องของเยี่ยเจิ้นอวิ๋นลงจากรถ ยืนเรียงเป็นสองแถวอย่างพร้อมเพรียง และทำท่าป้องกันเช่นกัน

ตอบรับท่าทางของลูกน้องเยี่ยเจิ้นถิง !

บอดี้การ์ดหญิงลงจากรถ เปิดประตูรถหลัก มีขาที่เรียวยาวก้าวลงจากรถ ความเยือกเย็นและหนาวเหน็บ พลังงานที่เป็นเอกลักษณ์ของคนตระกูลเยี่ยเคลื่อนตัวใกล้เข้ามา

“ไม่ได้เจอกันนาน หลานชายสุดที่รักของฉัน ! ”

เยี่ยเจิ้นอวิ๋นถอดแว่นตากันแดดออก มุมปากเผยรอยยิ้มที่เย็นชา

“เธออยู่ไหน” เยี่ยเจิ้นถิงไม่อยากเปลืองน้ำลายกับเธอ เพียงอยากที่จะเจอเฟิงเชียนเสวี่ยทันที

เยี่ยเจิ้นอวิ๋นยิ้มมุมปาก ทำมือ เยี่ยเยี่ยนเปิดประตูรถ

เฟิงเชียนเสวี่ยในชุดเดรสสีขาวนั่งอยู่เบาะหลังรถอย่างสงบนิ่ง อยู่ในสภาวะสลบไสล

เหลยอวี่พาคนเข้าไปยกตัวเฟิงเชียนเสวี่ยขึ้นบนเตียงพยาบาล จากนั้นเข็นมาข้างเยี่ยเจิ้นถิง