สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 497

“เจิ้นเทียน เจิ้นถิง ชิงชิง...”

คุณปู่เรียกชื่อเยี่ยเจิ้นเทียน พ่อของเยี่ยเจิ้นถิง เรียกชื่อเยี่ยเจิ้นถิง และชื่อแม่ของเยี่ยเจิ้นถิง แต่ไม่มีชื่อเยี่ยเจิ้นอวิ๋น

เยี่ยเซินมองเยี่ยเจิ้นอวิ๋นด้วยความเกอะเขิน

สีหน้าของเยี่ยเจิ้นอวิ๋นจากตกใจกลายเป็นผิดหวัง และเย็นชา สุดท้าย ยิ้มเยาะ...

เธอไม่ได้หัวเราะเยาะคนอื่น แต่หัวเราะเยาะตัวเอง

กลับเพ้อฝัน นึกว่าคุณปู่คิดถึงตัวเองจริงๆ

น่าตลกชะมัด...

เยี่ยเจิ้นถิงเบี่ยงหน้า ไม่พูดจา

ตั้งแต่ที่เขาจำความได้ ก็รู้สึกว่าคุณปู่ไม่ชอบป้าคนนี้ เข้มงวดกับเธอมากเกินไป ไม่มีความอบอุ่น

เขาเคยโน้มน้าวคุณปู่ แต่ไม่รู้ทำไม พอพูดถึงเรื่องนี้ทีไรคุณปู่ก็โกรธ

เขาจึงทำได้เพียงยอมแพ้

จริงๆ แล้วเขาเคยเห็นใจป้า แต่ภายหลังนับวันเธอก็ยิ่งบ้าคลั่ง เขาจึงเพียงเคารพป้าคนนี้เท่านั้น...

เดิมทีก็ไม่ยุ่งเกี่ยวกัน จนกระทั่งต้วนเทียนหยาโตเป็นผู้ใหญ่ ป้าเริ่มคิดวางแผนให้เขา คิดอยากแย่งมรดก ปูทางให้ลูกชาย

แต่น่าเสียดายต้วนเทียนหยาไม่มีเป้าหมายระยะไกล ชอบแต่ใช้เงินสุรุ่ยสุร่าย และเล่นเกม

และเพราะเหตุนี้ ความสัมพันธ์ของสองพี่น้องไม่เลว ลึกๆ แล้ว เยี่ยเจิ้นถิงช่วยเขาไม่น้อย

แต่คิดไม่ถึงว่า ครั้งที่แล้วต้วนเทียนหยาคิดกบฏ ชอบเฟิงเชียนเสวี่ย นี่ถึงทำให้เยี่ยเจิ้นถิงโกรธ...

และเป็นจุดเริ่มความขัดแย้งของป้าหลานไปในทางอ้อม

“คุณหญิงอวิ๋น เยี่ยมได้ไม่นาน” เยี่ยเซินเตือนเสียงเบา “คุณมีอะไรอยากบอกคุณท่านไหม”

“มีแน่นอน” เยี่ยเจิ้นอวิ๋นขยับเข้าไปใกล้เตียง เรียกเสียงเบา “คุณพ่อ คุณพ่อ...”

คุณท่ายเยี่ยขยับเล็กน้อย เหมือนได้ยินเสียง

“ได้ยินเสียงของฉันไหม” เยี่ยเจิ้นอวิ๋นตื่นเต้นดีใจ “ฉันคือเจิ้นอวิ๋นไง”

เยี่ยเจิ้นถิงเดินออกจากห้องคนไข้

เยี่ยเจิ้นอวิ๋นถอดชุดป้องกันเชื้อโรคออกแล้ว ใช้ทิชชู่ฆ่าเชื้อโรคเช็ดมืออย่างตั้งใจ “ตอนปู่ของนายฟื้น อย่าลืมแจ้งฉันด้วย ฉันจะพาเทียนหยามาเยี่ยมเขา”

“หากคุณไม่เล่นตุกติก ผมไม่ขวาง” เยี่ยเจิ้นถิงพูดเรียบๆ

“เหอะ ! ” เยี่ยเจิ้นอวิ๋นยิ้มแสยะ หลี่ตามองเขา “หากนายไม่มีปัญหา คนอื่นก็เล่นตุกติกไม่ขึ้น ! ”

พูดไป เธอปรบมือ จากนั้นหันหลังเดินจากไป “ดูแลตัวเองด้วย หลานชายสุดที่รักของฉัน ! ”

เยี่ยเจิ้นถิงมองเงาของเธอ ขมวดคิ้วเล็กน้อย

ถึงแม้ว่าวันนี้เยี่ยเจิ้นอวิ๋นไม่ได้ทำอะไร แต่เขารู้สึกไม่เป็นสุข ในใจสัมผัสถึงลางร้ายจางๆ ...

เวลานี้เอง โทรศัพท์ดังขึ้น เหลยอวี่โทรมา “คุณชายเยี่ย คุณเฟิงฟื้นแล้ว ! ”

ขณะเดียวกัน เสียงกรีดร้องหวาดกลัวของเฟิงเชียนเสวี่ยลอยออกมาจากในโทรศัพท์...

เยี่ยเจิ้นถิงตกใจ รีบวิ่งไปที่ลิฟต์...