สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 500

เยี่ยเจิ้นถิงรีบรับเย่ว์เย่ว์ แต่เขาไม่รู้ว่าต้องอุ้มเด็กอย่างไร มือหนึ่งจับขาอ้วนๆ ขอบเธอ อีกมือประคองด้านข้าง เหมือนเล่นยิมนาสติก กลัวเธอตกลงมา

“หม่ามี๊ หนูจะหาหม่ามี๊...”

เย่ว์เย่ว์กอดคอของเขา ร้องไห้ต่อ น้ำตำไหลเปอะตัวเขาไปด้วย...

“คนเลว คุณไม่ให้เราเจอหม่ามี๊ เราจะแจ้งตำรวจจับคุณ”

หลงหลงถอดรองเท้า เตะใส่เยี่ยเจิ้นถิงด้วยความโมโห

“รบกวนพาพวกเราไปหาหม่ามี๊” ถึงแม้ว่าเฉินเฉินจะใจเย็น แต่ทัศนคติเด็ดขาดมาก

ซื่อเป่าน้อยกางปีก บินวนหัวเยี่ยเจิ้นถิงไม่หยุด ร้องเรียกซ้ำๆ “หม่ามี๊ หม่ามี๊ ! ”

เยี่ยเจิ้นถิงหลับตา อยากร้องไห้แบบไร้น้ำตา !!!

“เด็กๆ ไม่ต้องรีบร้อน หม่ามี๊ของพวกหนู...”

เยี่ยฮุยอยากแก้ไขสถานการณ์ให้เยี่ยเจิ้นถิง จู่ๆ ก็เหมือนมีอะไรเหนียวๆ ตกลงบนหัว ตรงกลางกระหม่อม

เขายื่นมือไปแตะ กลับเป็นขี้นก !

เยี่ยฮุยเงยหน้ามอง จ้องซื่อเป่าน้อยด้วยความโมโห

เจ้าตัวนั้นก็กางปีก จ้องเขาด้วยความโกรธ

ดยี่ยฮุยกัดฟันแยกเขี้ยวจ้องมัน อยากขู่ ซื่อเป่าน้อยก็บินไปเกาะบนไหล่ของหลงหลง

“คุณกล้ารังแกซื่อเป่าน้อย?”

หลงหลงถอดรองเท้าอีกข้าง แตะใส่เขา

โดนหน้าของเยี่ยฮุยพอดิบพอดี !

เยี่ยฮุยกัดฟัน เด็กน่ากลัวมาก !

“ไม่ต้องร้องแล้ว !!! ”

เยี่ยเจิ้นถิงตวาดด้วยความเหลืออด

เย่ว์เย่ว์หยุดอยู่สองวินาที เบิกตามองเขา จากนั้นก็ร้องต่อ ร้องดังกว่าเดิม

หลงหลงกดโทรศัพท์ด้วยความโมโห “ผมจะโทรหาคุณปู่ บอกเขา ว่าคุณรังแกพวกเรา”

“เราต้องการเจอหม่ามี๊ ! ” เฉินเฉินตอบโต้ด้วยความโมโห “หากคุณไม่ให้พวกเราเจอหม่ามี๊ เราทำได้เพียงแจ้งตำรวจ ! ”