สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 499

เยี่ยเจิ้นถิงรีบกลับบ้าน เป็นเวลาสี่ทุ่มแล้ว เด็กน้อยสามคนนั่งรอหม่ามี๊อยู่บนโซฟาที่ห้องโถง

ในมือเฉินเฉินถือหนังสือเล่มหนึ่ง เหมือนกำลังอ่านอย่างสงบนิ่ง แต่ก็เงยหน้ามองนอกประตูเป็นครั้งคราว รอคอยที่จะได้เห็นเงาของหม่ามี๊

หลงหลงถืออาหารนกแก้ว อีกมือกำลังป้อนอาหารเย็นให้ซื่อเป่าน้อย แต่ตัวเองกลับไม่ได้กินอาหารเย็น หม่ามี๊ไม่อยู่ เขาไม่อยากอาหาร

เสี่ยวเย่ว์เย่ว์กอดตุ๊กตาอัลปาก้า นอนพิงโซฟาหลับคอตก และลืมตางัวเงียมองนอกประตูเป็นบางครั้ง

เมื่อได้ยินเสียงรถ เด็กทั้งสามคนก็ตื่นทันที

เฉินเฉินรีบวางหนังสือ เตรียมใส่รองเท้าออกไป

แต่เย่ว์เย่ว์พุ่งตัววิ่งออกไปเท้าเปล่า ตระโกนเสียงหวาน “หม่ามี๊ หม่ามี๊...”

เฉินเฉินใส่รองเท้าเสร็จ รีบวิ่งออกไป

“ต้าเป่า เอ้อร์เป่า รอผมด้วย” หลงหลงตระโกนอย่างใจร้อน

“รอด้วย ! ” ซื่อเป่าน้อยตะโกนตาม

พยาบาลผู้ดูแลอุ้มเขาขึ้นรถเข็น และเข็นเขาออกไป

เขากอดซื่อเป่าน้อย ยืดคอมองดูด้านนอก...

เมื่อประตูรถเปิดออก คนที่ลงมาคือผู้ชายร่างสูงใหญ่หน้าตาดุดันคนนั้น แต่ไม่มีหม่ามี๊

เย่ว์เย่ว์ชะงัก จากนั้นก็หัวเราะ “หม่ามี๊ ไม่ต้องเล่นซ่อนแอบกับพวกเราแล้ว ออกมาเถอะ ! ”

จากนั้นก็ก้าวขาอันสั้นของเธอวิ่งไปรอบรถ ตามหาหม่ามี๊ของเธอ

“หม่ามี๊ล่ะ” เฉินเฉินไม่เห็นหม่ามี๊ เขาขมวดคิ้วขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว เขาไม่ได้จินตนาการในแง่ดีแบบเย่ว์เย่ว์ แต่รู้สึกสังหรณ์บางอย่างที่ไม่ค่อยดี

“เธอ...” เยี่ยเจิ้นถิงอ้าปาก เขาไม่เคยอยู่กับเด็กๆ ไม่รู้จะสื่อสารอย่างไร

“หม่ามี๊ รีบออกมา ! ” เย่ว์เย่ว์ไม่เห็นเงาของหม่ามี๊ แม้จะปีนขึ้นไปหาบนรถแต่ก็ยังคงหาไม่เจอ เธอลนลานขึ้นทันที “หลานคนโต หม่ามี๊อยู่ไหน”

“หม่ามี๊ ป่วยแล้ว” เยี่ยเจิ้นถิงไม่ทันสังเกตคำเรียกของเย่ว์เย่ว์ เขาอุ้มเธอลงมาจากรถแล้ววางบนหลังคารถก่อนอธิบายอย่างตั้งใจ “เธอต้องรับการรักษา รอรักษาหายแล้ว ฉันค่อยพาเธอกลับมา”

เย่ว์เย่ว์ร้องไห้เสียใจ เสียงดังมากขึ้น เงยหน้า ร้องไห้สะอึกสะอื้น เสียงใสกังวาน

เสียงร้องของเย่ว์เย่ว์ตัดบทพูดของเยี่ยเจิ้นถิง รู้สึกพูดไม่ออกทันที สมองจะระเบิดแล้ว...

เขาไม่เคยทำอะไรไม่ถูกแบบนี้มาก่อนสักวินาทีเดียว...

“ลุงเยี่ย พาเราไปหาหม่ามี๊ได้ไหมฮะ” เฉินเฉินเสียงสะอื้น แต่พยายามกลั้นน้ำตา “ไม่ว่าหม่ามี๊จะอยู่ที่ไหน เราจะไปอยู่เป็นเพื่อนหม่ามี๊”

“หม่ามี๊อยู่ที่โรงพยาบาล ตอนนี้ดึกแล้ว พักผ่อนอยู่ที่บ้านเถอะ...”

“ไม่เอา ไม่เห็นหม่ามี๊ ผมก็ไม่กินข้าว”

หลงหลงเริ่มโวยวาย ทำปากจู๋พร้อมสีหน้าโมโห

“หนูจะหาหม่ามี๊ หนูจะหาหม่ามี๊”

เย่ว์เย่ว์ยังคงร้องไห้ไม่หยุด ร้องไห้จนแทบจะหายใจไม่ทัน จากนั้นก็ไม่ทันระวังจนลื่นตกลงมาจากหลังคารถ