สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 510

“ไม่ได้เด็ดขาด...” คุณท่านเยี่ยหายใจหอบอย่างหนัก พูดซ้ำอย่างยากลำบาก “จะปล่อยให้ตระกูลเหลิ่ง...เอาเปรียบไม่ได้เด็ดขาด”

เยี่ยเจิ้นถิงเข้าใจในทันทีว่าคุณท่านรู้เรื่องการเข้าสู่ตลาดในประเทศของเหลิ่งซื่อแล้ว และอาจจะรู้ด้วยว่า ถ้าเกิดถอนหมั้นกับหลิงซื่อ เป็นไปได้ว่าหลิงซื่อจะหันไปพึ่งเหลิ่งซื่อแน่

ตอนนี้เหลิงซื่อมีตระกูลฉู่ช่วยเหลืออยู่ หากเพิ่มหลิงซื่อเข้าไปอีก ก็จะเหมือนกับเสือที่ติดปีก

และหากทั้งสองตระกูลทะเลาะกัน จะเป็นภัยต่อตระกูลเยี่ยอย่างถึงที่สุด

เยี่ยเจิ้นถิงมองดูท่าทางของคุณท่านที่ดูทุกข์ใจ ในใจของเขาก็ซับซ้อนขึ้นเป็นอย่างมาก

เขาทั้งรู้สึกผิด และโมโหในเวลาเดียวกัน...

รู้สึกผิดที่คุณท่านอายุอานามมากขึ้นเรื่อยๆ และนอนอ่อนแรงอยู่บนเตียงผู้ป่วย ใกล้จะลงโลงอยู่ทุกวัน แต่กลับยังกังวลเรื่องผลประโยชน์ของตระกูลอยู่

และก็น่าโมโหที่ไม่นึกเลยว่าหลิงเฟิ่งเซียวจะเอาข่าวมาบอกให้คุณท่านรู้ในเวลาแบบนี้ นี่มันคือคำขู่ หรือคำเตือนกันแน่นะ?

แถมเขายังพูดด้วยความท่าทีที่สุภาพอ่อนโยน ดูๆ แล้วก็คงจะเป็นคนเลวทรามต่ำช้าและร้ายกาจด้วยเช่นกัน!

“คุณท่าน คุณท่านไม่ต้องกังวลหรอกครับ...” เยี่ยเซินรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อปลอบโยน “เรื่องของตระกูลน่ะ ในนายท่านจัดการเถอะครับ ตอนนี้คุณท่านเลิกกังวลได้แล้ว เดี๋ยวผมจะรีบไปตามหมอเข้ามาให้”

พูดแล้ว เยี่ยเซินก็ไปเรียกคุณหมอมา...

“คุณปู่วางใจเถอะครับ เราจะตัดสินใจทุกอย่างหลังจากที่ปู่หายป่วยแล้ว”

เยี่ยเจิ้นถิงจับมือของคุณท่านเยี่ยเอาไว้ ก่อนจะลุกขึ้นและเดินจากไป

คุณท่านเยี่ยมองดูเขาอย่างกระวนกระวายและยื่นมือออกไปอย่างอยากจะเน้นย้ำบางอย่าง แต่กลับอ่อนแรงเกินไปที่จะพูดออกมา...

ไม่นาน เยี่ยเซินก็ไปตามคุณหมอมาแล้ว

คุณหมอก็เข้าไปจัดการรักษา เยี่ยเจิ้นถิงยืนอยู่ด้านนอก ใบหน้าเขียวปัดด้วยความโกรธ