สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 512

“ถึงบ้านแล้ว” เยี่ยเจิ้นถิงเรียกเบาๆ

เฟิงเชียนเสวี่ยก็ไม่ตื่น

เยี่ยเจิ้นถิงตบหน้าเธอเบาๆ เธอถึงจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา และพูดด้วยความมึนงงว่า “ถึงแล้วเหรอ? เด็กๆ ล่ะ?”

“กำลังรอคุณอยู่น่ะ” เยี่ยเจิ้นถิงพยุงเฟิงเชียนเสวี่ยลงจากรถ

“หม่ามี้...” เย่ว์เย่ว์สาวเท้ามาด้วยขาสั้นๆ ของเธอ พุ่งเข้าไปด้วยความตื่นเต้นดีใจจนเกือบจะชนเฟิงเชียนเสวี่ยร่วงลงกับพื้น

ยังดีที่เยี่ยเจิ้นถิงพยุงเฟิงเชียนเสวี่ยเอาไว้

เฟิงเชียนเสวี่ยรีบยอบตัวลงโอบกอดร่างเล็กจ้ำม่าของเย่ว์เย่ว์ และจูบใบหน้าเล็กๆ น่ารักของเธอด้วยความดีใจ

“หม่ามี้ หายไปไหนมาคะ ซานเป่าคิดถึงหม่ามี้...”

ทันทีที่เย่ว์เย่ว์เอ่ยปาก เสียงของเธอก็สะอึกสะอื้น หยดน้ำตาใสๆ ดุจคริสตัลแวววาวเอ่อในดวงตากลมโตเหมือนลูกองุ่น

พวกเขาสัญญาแล้วว่าจะไม่ร้องไห้ เธอก็เลยไม่ได้ร้องออกมา

“หม่ามี้ก็คิดถึงหนู” เฟิงเชียนเสวี่ยกอดเย่ว์เย่ว์ไว้ และรู้สึกผิดอยู่ตลอด “ขอโทษนะ ที่หม่ามี้ดูแลพวกหนูได้ไม่ดี”

“หม่ามี้!” เฉินเฉินก็วิ่งเข้ามาด้วย รองเท้าหนังคู่เล็กที่ซื้อมาใหม่ย่ำไปบนน้ำฝน ทำให้หยดน้ำกระเซ็นไปทั่ว

“ต้าเป่า!” เฟิงเชียนเสวี่ยรีบอ้าสองแขนกอดเขาไว้ทันที

“หม่ามี้ดีขึ้นแล้วเหรอฮะ?”

ดวงตาของเฉินเฉินแดงระเรื่อ ชายชาตรีร่างเล็กคนนี้ ปกติจะดูเข้มแข็งและสุขุม แต่เมื่อได้เห็นหม่ามี้แล้ว ก็ปกปิดความเปราะบางในใจเอาไว้ไม่อยู่

“หม่ามี้สบายดี” เฟิงเชียนเสวี่ยกอดเฉินเฉินพลางจูบไปบนกลุ่มผมของเขา “ต้าเป่า ได้ยินว่าหนูเป็นภูมิแพ้เหรอ? ตอนนี้เป็นไงบ้าง?”

“ดีขึ้นแล้วฮะ ไม่เป็นอะไรแล้ว” เฉินเฉินใช้มือน้อยๆ เช็ดน้ำฝนบนหน้าของเฟิงเชียนเสวี่ยอย่างแผ่วเบา มองดูหน้าซีดๆ ของเธอแล้ว เขาก็รู้สึกทุกข์ใจเป็นอย่างมาก “หม่ามี้ ไม่สบายหรือเปล่าฮะ?”

“นิดหน่อยน่ะ ไม่เป็นไรหรอก”

ขณะที่เฟิงเชียนเสวี่ยกำลังพูดอยู่นั้น พยาบาลผู้ดูแลก็เดินเข็นหลงหลงเข้ามา

หลงหลงตะโกนร้องเรียกขึ้นมาอย่างร้อนใจอยู่ไกลๆ “หม่ามี้ หม่ามี้...”

“เอ้อร์เป่า!” เฟิงเชียนเสวี่ยเข้าไปกอดหลงหลง “ขาหนูดีขึ้นหรือยัง? เอาเฝือกออกตั้งแต่เมื่อไหร่?”