สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 514

“เหม่ออะไรเนี่ย?”

เยี่ยเจิ้นถิงบีบแก้มของเฟิงเชียนเสวี่ยด้วยความไม่พอใจ เขารู้สึกว่าการที่เขาพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา เธอควรจะรู้สึกตื้นตันจนน้ำตาล้นปริ่มแล้วก็คว้าเขาไปกอดพร้อมจุมพิตอย่างเร่าร้อนโดยทันทีสิถึงจะถูก

แต่เธอกลับยืนเหม่อ...

“ไม่มีอะไร...” เฟิงเชียนเสวี่ยดึงสติกลับมา ก่อนจะยิ้มด้วยความขมขื่น “แค่รู้สึกว่าความสุขนั้นมากะทันหันจังเลยนะ…”

“คุณไม่ดีใจเหรอ?” เยี่ยเจิ้นถิงขมวดคิ้วมองเธอ

“ไม่ใช่แน่นอน” เฟิงเชียนเสวี่ยเอื้อมมือไปกอดเขาไว้ ซุกใบหน้าเข้ากับอกพร้อมฟังเสียงหัวใจที่กำลังเต้นแรงของเขา และอดไม่ได้ที่จะถอดถอนหายใจออกมา “ไม่กี่ปีมานี้ ฉันผ่านเรื่องราวอะไรมาตั้งมากมาย และก็มักจะรู้สึกว่าเรื่องดีๆ นั้นไม่เคยเกิดขึ้นฉันอยู่ตลอดเลย ตอนนี้ความสุขมาถึงแล้ว ฉันเลยรู้สึกเหมือนว่าฉันกำลังฝันไป...”

“ยัยบ๊องเอ๊ย” เยี่ยเจิ้นถิงโอบเธอด้วยความเอ็นดู “นี่มันไม่ใช่ความฝันสักหน่อย!”

“ก็หวังว่าจะไม่ใช่นะ...”

เฟิงเชียนเสวี่ยซุกหน้าลงที่ซอกคอของเขา พร้อมสูดดมกลิ่นกายของเขาอย่างไม่รู้จักพอ ช่วงนี้เธอมักจะติดแจอยู่กับเขาเป็นพิเศษ ราวกับว่าหากไม่ระวัง เขาก็จะหายไปอย่างไรอย่างนั้น...

เยี่ยเจิ้นถิงอุ้มเธอขึ้นมา ก่อนจะพาเธอไปวางไว้บนเตียง เขาต้องการเธอมาก แต่ก็กลัวว่าร่างกายของเธอจะรับไม่ไหว

ดังนั้นเขาจึงกอดเธอไว้นิ่งๆ และตบไหล่เธอเบาๆ อย่างอ่อนโยน เพื่อกล่อมให้เธอหลับ

“ฉันนอนก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าตื่นขึ้นมาจะทำข้าวเช้าให้พวกคุณกิน”

เฟิงเชียนเสวี่ยพึมพำด้วยความเหนื่อยล้า เหมือนกับลูกแมวติดคนที่ขดตัวอยู่ในอ้อมแขนของเยี่ยเจิ้นถิงอย่างน่าเอ็นดู ใบหน้าเล็กๆ แนบชิดกับใจของเขา การได้ฟังเสียงหัวใจของเขาจนผล็อยหลับไปนั้น ทำให้เธอรู้สึกมั่นคงและอบอุ่นเป็นพิเศษ

เยี่ยเจิ้นถิงนอนเอามือหนุนหัว ตะแคงข้างหันหน้าเข้าหาเธอ พลางจ้องมองเธออย่างเงียบๆ

เมื่อก่อนเขามักจะรังเกียจเสียงดังเอะอะของเธออยู่เสมอ แต่ตอนนี้เธอไม่ส่งเสียงเอะอะโวยวายอีกแล้ว เขาจึงเริ่มกังวลใจขึ้นมาอีกครั้ง...

หลังจากที่เธอกลับมาก็ดูเหมือนจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เริ่มทุกข์ร้อนกับผลได้ผลเสียของตนเอง และเกิดความเคืองใจและไม่แน่ใจขึ้นมา...

สรุปว่านี่คือการกระทำของหัวใจ หรือเป็นโรคบางอย่างที่ซ่อนอยู่ภายในร่างกายกันแน่นะ?