สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 535

“พ่อ…” หลงหลงเรียกอย่างเป็นเด็กดี

เฉินเฉินกับเย่ว์เย่ว์ต่างเบิกตากว้างแล้วมองเขาอย่างงุนงง ราวกับกำลังถามว่า ทำไมเอ้อร์เป่าถึงได้ยอมรับเร็วขนาดนี้

“เมื่อกี้ฉันก็เรียกไปแล้ว” หลงหลงมองพวกเขาอย่างนิ่งๆ “หม่ามี้เองก็ไม่ได้คัดค้านด้วย”

เด็กๆ ทั้งสามคนรีบหันไปมองเฟิงเชียนเสวี่ยพร้อมกัน

เฟินเชียนเสวี่ยนั้นทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไร

หลงหลงถามเสียงเบาว่า “หม่ามี้ไม่คัดค้านที่คุณอาสีจะเป็นพ่อของพวกเราใช่ไหมครับ”

“เป็นพ่ออะไรกัน” เยี่ยเจิ้นถิงขมวดคิ้ว “ฉันเป็นพ่อของพวกเธออยู่แล้ว”

“ห้ะ” เด็กๆ ทั้งสามคนถึงกับอึ้งไป พวกเขามองเยี่ยเจิ้นถิงแล้วก็มองไปที่เฟิงเชียนเสวี่ย รู้สึกทำตัวไม่ถูก

“พวกเราเข้าบ้านกันก่อน แล้วฉันจะค่อยๆ อธิบายให้พวกเธอเอง”

เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกว่าเรื่องที่สำคัญแบบนี้ควรจะนั่งลงแล้วพูดคุยกันดีๆ

“อ้อ!” เด็กๆ พยักหน้าหน้าอย่างเป็นเด็กดี แต่สีหน้าก็เคร่งเครียดกันมาก ราวกับรู้สึกได้ว่าหม่ามี้จะประกาศเรื่องสำคัญอะไร

เมื่อทุกคนกลับมาถึงบ้าน ก็มาที่ห้องสมุดกัน

แม่จูและเด็กทั้งสามคนนั่งเรียงกันเป็นแถว ส่วนเยี่ยเจิ้นถิงและเฟิงเชียนเสวี่ยนั่งอยู่ที่โซฟาตรงข้าม

แม่จูรู้สึกทำตัวไม่ถูก จึงพูดเสียงเบาว่า “คุณหนู เดี๋ยวฉันออกไปก่อนดีกว่า พวกคุณคุยกันเองในครอบครัวเถอะ”

“แม่จู คุณก็เป็นคนในครอบครัวค่ะ”

เฟิงเชียนเสวี่ยทำมือให้แม่จูนั่งลง

แม่จูจึงได้แต่อุ้มเสี่ยวซื่อเป่าที่กำลังนอนหลับอยู่แล้วนั่งอยู่ข้างๆ

“หม่ามี้มีอะไรจะคุยกับพวกเราเหรอครับ”

ไม่แปลกที่เฉินเฉินเป็นคนโต เขาเป็นคนที่สงบนิ่งมาโดยตลอด แม้ว่าในใจจะตื่นเต้นหรือรู้สึกไม่สบายใจ แต่เขาก็เอ่ยปากถามอย่างกล้าหาญ

“เมื่อก่อนหม่ามี้ไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้กับพวกเธอตรงๆ มาโดยตลอด…” เฟิงเชียนเสวี่ยไม่รู้จะเอ่ยปากยังไง “อันที่จริง จริงๆ แล้ว…”