สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 534

“เด็กดี!” เยี่ยเจิ้นถิงลูบผมหลงหลงจากนั้นก็ปล่อยเขาลง “ไปเล่นเองเถอะ เป็นลูกผู้ชายต้องเข้มแข็ง”

“อื้มๆ” หลงหลงรู้สึกมั่นใจขึ้นมาทันที ขาก็เหมือนจะไม่เจ็บแล้วด้วย เขาไม่กลัวอีกต่อไป เขาเดินขาเป๋ไปทางสไลด์เดอร์แล้วก็ปีขึ้นไปอีกครั้ง

เมื่อมองดูยอดที่สูงขนาดนั้น เขาก็ยังรู้สึกกลัวอยู่ ขาของเขาสั่นขึ้นมา

“ไม่ต้องกลัว ถ้าตกลงมาฉันรับนายไว้เอง” เยี่ยเจิ้นถิงพูดให้กำลังใจเขา

“อื้ม” หลงหลงรู้สึกมั่นใจขึ้นมาอีกครั้ง กัดฟันแล้วจึงปีนขึ้นไป

ครั้งนี้เขาไม่กลัวอีก เพราะเขารู้ว่า ต่อให้เขาตกลงไป ก็มีคนรับเขาจากข้างล่าง

เฟิงเชียนเสวี่ยมองดูภาพนี้แล้วในใจของเธอก็รู้สึกอ่อนไหวอย่างมาก เธอเองก็ถือว่าเป็นแม่ที่ดี เธอดูแลและสั่งสอนเด็กๆ อย่างตั้งใจ แต่ในตอนนี้เธอเพิ่งจะรู้ว่า ต่อให้เธอทำดีขนาดไหน ก็ไม่สามารถที่จะแทนที่ของพ่อได้

ครั้งแรกที่เยี่ยเจิ้นถิงเข้าใกล้เด็กๆ แม้จะไม่อ่อนโยนละเอียดเหมือนเธอ แต่กลับสร้างความมั่นใจและพลังกับเด็กๆ ได้อย่างมาก รวมถึงความแข็งแกร่งของลูกผู้ชาย

เฟิงเชียนเสวี่ยแอบด่าตนในใจ เมื่อก่อนตนเองกังวลว่าเยี่ยเจิ้นถิงจะเป็นพ่อที่ไม่ดี พอมาดูตอนนี้แล้ว เธอนี่คิดมากเกินไปจริงๆ ความจริงใจที่เขามีต่อเด็กๆ นั้นมันมากเกินกว่าที่เธอคิดไว้เสียอีก

“คุณอาสี หนูอยากเล่นชิงช้า คุณอาผลักให้หนูหน่อยได้ไหมคะ”

เย่ว์เย่ว์เห็นการตอบโต้ระหว่างเยี่ยเจิ้นถิงกับหลงหลงแล้วก็อยากจะเรียกร้องความสนใจเหมือนกัน จึงรีบอ้อนเยี่ยเจิ้นถิง

“ได้สิ” เยี่ยเจิ้นถิงรีบกางแขนออก “กระโดดลงมาสิ ฉันรับเธอไว้เอง”

“มันสูง หนูกลัว”

ขาสั้นๆ ของเย่ว์เย่ว์นั้นเดินถอยหลังไป มือที่อ้วนกลมก็รับราวกั้นเอาไว้ ไม่กล้าที่จะโดดลงไป

“ผมเองครับ!” เฉินเฉินเดินไปข้างหน้า จากนั้นก็กระโดดลงมา

เยี่ยเจิ้นถิงรีบรับเขาเอาไว้ แล้วก็ลูบหัวเขา “ นายก็กะทันหันเกินไปแล้ว ถ้าฉันไม่ได้เตรียมตัวจะทำยังไง”

“ผมมั่นใจว่าคุณอาสีจะต้องรับผมไว้แน่นอน”

เฉินเฉินเริ่มชอบเยี่ยเจิ้นถิงเข้าแล้ว เขารู้สึกว่าคุณอาคนนี้จะสอนให้เขากล้าหาญ

“เด็กดี!” เยี่ยเจิ้นถิงบีบหน้าที่หล่อเหลาของเขา จากนั้นมุมปากก็ยกยิ้มขึ้นมาอย่างน่าหลงใหล

“คุณอาสี หนูมาแล้ว”

“หลงหลงเก่งจังเลย!”

พี่ๆ พยาบาลผู้ดูแลปรบมือให้เขา

เห็นหลงหลงเล่นสนุกแบบนี้ได้ พวกเขาเองก็รู้สึกดีใจแทนเขา หลังจากที่กระดูกข้อเท้าของเขาหัก เขาก็แทบจะไม่ได้เล่นอะไรเลยมาตั้งสองเดือน เขาอดกลั้นจะแย่อยู่แล้ว

ในที่สุดวันนี้เขาก็กล้าก้าวออกไปภายใต้การให้กำลังใจของเยี่ยเจิ้นถิง

เพื่อไม่ให้ขาที่บาดเจ็บของหลงหลงสัมผัสกับพื้น เยี่ยเจิ้นถิงรีบอุ้มเฉินเฉินกับเย่ว์เย่ว์แล้ววิ่งเข้าไป เอาขากั้นหลงหลงเอาไว้…

พอหลงหลงสไลด์ลงมาก็กันขาของเขาไว้ได้พอดี จากนั้นก็สะบัดเบาๆ

หลงหลงนั่งลงบนไหล่ของเยี่ยเจิ้นถิงด้วยเสียงกรีดร้อง เขารีบกอดหัวของเยี่ยเจิ้นถิงไว้อย่างร้อนรน กลัวว่าจะตกลงมา

“ว๊าว คุณอาสีเก่งจังเลย” เย่ว์เย่ว์ปรบมือแล้วร้องอย่างตื่นเต้น “รับคนสามคนได้ทีเดียวเลย”

“คุณอาสี คุณอาเหมือนเป็นฮีโร่เลย!” สีหน้าเฉินเฉินนั้นเต็มไปด้วยความเคารพนับถือ

“ต่อไปห้ามเรียกคุณอาแล้ว” เยี่ยเจิ้นถิงรีบแก้คำเรียกของเด็กๆ “ต้องเรียกว่าพ่อ!”