สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 533

แม่จูทำอาหารไว้มากมายเต็มโต๊ะ ล้วนเป็นอาหารที่เฟิงเชียนเสวี่ยและเด็กๆ ชอบกัน แล้วก็มีอาหารฝรั่งเศสที่เยี่ยเจิ้นถิงชอบ

อันนั้นแม่หลงเป็นคนเตรียมเอง

ทุกคนนั่งลงกันอย่างครึกครื้น

แม่จูพูดอย่างรู้สึกผิดว่า “นายท่าน ฉันได้เรียนรู้กับแม่หลงมา เธอบอกว่านายท่านชอบกินอาหารฝรั่งเศส ฉันทำไม่เป็น แม่หลงก็เลยเป็นคนทำค่ะ พรุ่งนี้ฉันจะเรียนกับเธอ ครั้งหน้าจะทำให้นะคะ”

“ไม่เป็นไร ฉันเองก็อยากจะลองชิมอาหารฝีมือคุณหน่อย”

เยี่ยเจิ้นถิงดึงเก้าอี้ข้างๆ ออกมา แล้วให้เฟิงเชียนเสวี่ยนั่งลงก่อน จากนั้นค่อยนั่งลงที่ข้างๆ เธอ

“ได้สิๆ นายท่านลองชิมดูว่าชอบไหมนะคะ”

แม่จูรีบเอาตะเกียบกลางคีบเนื้อให้เยี่ยเจิ้นถิงชิ้นหนึ่ง

“ขอบคุณครับ” เยี่ยเจิ้นถิงลองชิมดูแล้วพยักหน้าชื่นชมว่า “อื้ม อร่อยมาก”

“จริงเหรอคะ ดีจังเลย” แม่จูรู้สึกดีใจมาก “ฉันยังกลัวว่านายท่านจะไม่ชินกับอาหารฝีมือของฉัน ชอบก็ดีแล้วค่ะ”

“ชอบ” เยี่ยเจิ้นถิงเองก็คีบให้เฟิงเชียนเสวี่ยชิ้นหนึ่ง หันหลังมาก็เห็นว่าแม่จูและเด็กๆ กำลังมองเขาอยู่ “อย่ามองฉัน กินข้าวสิ”

“คุณอาสีกินข้าว หม่ามี้กินข้าว คุณยายกินข้าวครับ/ค่ะ!”

หลังจากที่เด็กๆ พูดอย่างมีมารยาทแล้ว ก็เริ่มกินข้าวกัน รู้สึกว่าอาหารฝีมือคุณยายนี่อร่อยมากจริงๆ

แม่จูเองก็รู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก บอกว่าต่อไปจะไม่ไปโรงพยาบาลแล้ว จะอยู่ทำกับข้าวให้พวกเขาที่บ้าน

เฟิงเชียนเสวี่ยตักน้ำซุปให้เธอถ้วยหนึ่ง กำชับเธอว่าให้ดูแลสุขภาพดีๆ จะได้อยู่ดูเด็กๆ เจริญเติบโตกัน

แม่จูน้ำตาคลอแล้วพยักหน้าตอบรับ

เยี่ยเจิ้นถิงนั่งกินข้าวอย่างเงียบๆ มาตลอด แต่สายตาของเขานั้นกลับอ่อนโยนอย่างมาก

นับตั้งแต่จำความได้ เขาไม่เคยเป็นเหมือนแบบนี้มาก่อนเลย ได้นั่งกินข้าวกับทุกคนในครอบครัวอย่างพร้อมหน้าพร้อมตากัน

ตลอดยี่สิบแปดปีที่ผ่านมาของเขา เขาชินกับการมีชีวิตคนเดียวมาโดยตลอด

มีอยู่กับคุณตาบ้าง แต่บรรยากาศก็ค่อนข้างที่จะเคร่งเครียด

อีกอย่างการสั่งสอนของคุณตานั้นเข้มงวดอย่างมาก เขาตั้งกฎเกณฑ์มากมานของเขามาตั้งแต่เด็ก ตอนกินข้าวห้ามพูด แล้วก็ห้ามหัวเราะ…

แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกว่าการที่มีบรรยากาศครึกครื้นแบบนี้ ถึงจะมีความรู้สึกของความเป็นครอบครัว