สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 545

"เชียนเสวี่ย" เฟิงซื่อหยวนรู้สึกละอายใจ "วิลล่านี้เดิมทีพ่อของเธอสร้างไว้ให้เธอ เราอาศัยอยู่ในนั้นมาสี่ปีแล้ว คงถึงเวลาคืนให้เจ้าของแล้ว！"

"ฉันช่วยพวกคุณเพียงเพราะเห็นแก่เด็ก" เฟิงเชียนเสวี่ยพูดเบาๆ "ไม่ใช่เพื่อให้ได้อะไรมา"

"ฉันรู้" ไป๋ชิวอวี่ยิ้มอย่างขมขื่น "เพียงเพราะคุณไม่สนใจอดีตและยื่นมือมาช่วยเหลือ ทำให้เราละอายใจมากขึ้นไปอีก ถือซะว่าชดเชยความผิดพลาดของพวกเราเอง"

หลังจากชะงักไปชั่วครู่ เธอก็หยิบบิลออกมาและส่งให้เฟิงเชียนเสวี่ย——

"นี่คือมรดกที่พ่อของคุณทิ้งไว้ หลังจากที่เขาประสบอุบัติเหตุในปีนั้น พูดแล้วก็ละอายใจ เราใช้ประโยชน์จากความเยาว์วัยและความไม่รู้ของคุณเพื่อฮุบเอาบ้านหลังนี้ และกว้านซื้อโรงงานสามแห่งในราคาที่ต่ำ

แต่ทว่า ก่อนหน้านี้จ่ายเงินเพื่อให้ติดเทรนด์การค้นหาและซื้อสื่อ ทำให้เราเงินเก็บทั้งหมดของเราหมดไปแล้ว แม้กระทั่งเงินที่ได้จากการขายโรงงานก็ด้วย

ตอนนี้เราไม่เหลืออะไรแล้ว พวกเรามีเพียงบ้านหลังนี้ที่จะคืนให้คุณได้ และนี่..."

ไป๋ชิวอวี่เปิดกล่องเครื่องประดับ

เฟิงเชียนเสวี่ยเงยหน้าขึ้นมองและเห็นว่าเป็นสร้อยคอทับทิมที่เยี่ยเจิ้นถิงมอบให้เธอก่อนหน้านี้

"ฉันเก็บสร้อยเส้นนี้ไว้ โดยคิดว่าอนาคตจะได้ขายมันในตอนที่ขัดสน แม้แต่ลุงรองกับไป๋ลู่ก็ไม่รู้เรื่องนี้..."

ไป๋ชิวอวี่ยิ้มอย่างขมขื่น "ฉันก็ละอายใจเหมือนกัน ฉันไม่มีเงินชดเชยให้คุณ ทำได้แค่คืนบ้านและสร้อยคอเส้นนี้ให้คุณเพื่อแลกกับความสบายใจ！"

"นี่……"

"เธอรับมันไว้เถอะ" เฟิงซื่อหยวนยัดใบรับรองอสังหาริมทรัพย์และกล่องเครื่องประดับใส่มือเฟิงเชียนเสวี่ย "ของพวกนี้เป็นของคุณแต่แรกแล้ว！"

"ให้ฉันทั้งหมดนี่ แล้วพวกคุณจะทำอย่างไร？ เท่ากับว่าสิ้นเนื้อประดาตัวไม่ใช่หรือ？"

เฟิงเชียนเสวี่ยรู้ว่าตอนนี้พวกเขาไม่มีเงินเก็บแล้วจริงๆ และวันนี้ไป๋ชิวอวี่ก็ไม่ได้สวมเครื่องประดับเลยแม้แต่ชิ้นเดียว ซึ่งแสดงให้เห็นว่าทรัพย์สินของครอบครัวหมดไปแล้ว

"คุณยังไม่รู้ใช่ไหม" ไป๋ชิวอวี่พูดอย่างสั่นเทา "ฉู่จือหันพูดว่า เห็นแก่ประธานเยี่ย เขาจะจ่ายเงินให้เราจำนวนเจ็ดล้าน！"