สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 584

ในตอนเย็นพวกเขาทั้งครอบครัวก็ออกเดินทางอย่างมีความสุขและซื่อเป่าน้อยผู้เก่งกาจก็ร้องเพลงในรถไม่หยุด

ช่วงนี้เย่ว์เย่ว์จะสอนเยี่ยเจิ้นถิงร้องเพลงทุกคืนเลยและซื่อเป่าน้อยก็จะคอยฟังอยู่ข้างๆ ในขณะที่เยี่ยเจิ้นถิงร้องไม่ได้สักเพลงแต่เจ้าซื่อเป่าน้อยกลับร้องได้หมดซะเอง

เย่ว์เย่ว์ฟังซื่อเป่าน้อยร้องเพลงและพูดกับเยี่ยเจิ้นถิงว่า "แด๊ดดี้ แด๊ดดี้ ฟังสิคะ ซื่อเป่าน้อยร้องเพลงที่หนูสอนแด๊ดดี้ไปเมื่อคืนได้แล้ว"

"ใช่" เยี่ยเจิ้นถิงพยักหน้าและเสนอไอเดีย "ในเมื่อซื่อเป่าน้อยชอบวิชาที่ลูกสอนขนาดนี้ วันหลังลูกก็สอนวิชาดนตรีให้มันซะ!"

“ไม่ๆ ซื่อเป่าน้อยก็แค่ฟังอยู่ข้างๆ แด๊ดดี้ต่างหากที่เป็นนักเรียนตัวจริง” เย่ว์เย่ว์ไม่ยอมโดนหลอกหรอก เธอบุ้ยปากและพูดอย่างจริงจังว่า “อย่าคิดจะโดดเรียนเลยนะแด๊ดดี้”

"..."

เยี่ยเจิ้นถิงมองไปที่เฟิงเชียนเสวี่ยเพื่อขอตัวช่วย

เฟิงเชียนเสวี่ยหัวเราะคิกๆ เธอไม่เพียงแต่จะไม่ช่วยเขา แต่ยังพูดกับเย่ว์เย่ว์ว่า "ซื่อเป่าเป็นครูที่ดีจริงๆ เลย!"

“ไง้เปลี่ยนฝั่งซะได้!” เยี่ยเจิ้นถิงบีบแก้มของเฟิงเชียนเสวี่ย

“ฮี่ฮี่ ขอบคุณค่ะหม่ามี๊!”

เย่ว์เย่ว์ยิ้มอย่างสดใสและบุ้ยปากเล็กๆ ของเธอเพื่อจูบเฟิงเชียนเสวี่ย

“หม่ามี๊ฮะผมก็ตั้งใจเรียนกับแด๊ดดี้นะ อาการบาดเจ็บที่เท้าของผมเกือบจะหายเป็นปกติแล้ว” หลงหลงรีบแย่งซีน และถึงกับยกขาขึ้นให้เฟิงเชียนเสวี่ยเห็น “ตอนนี้ผมเดินเองได้แล้ว ตอนขึ้นบรรไดก็แทบไม่ต้องให้ใครมาพยุงฮะ"

“เก่งมากจ้ะ เอ้อร์เป่า!”

พอเฟิงเชียนเสวี่ยเห็นว่าเท้าของหลงหลงหายเป็นปกติแล้ว ก็คิดว่าต่อให้ตอนไม่อยู่แล้ว ก็ไม่มีอะไรที่จะต้องกังวลเรื่องลูกๆ

“หม่ามี๊ฮะ อาการบาดเจ็บของหม่ามี๊หายดีแล้วหรือยัง”

และเฉินเฉินก็มักจะเข้าใจเสมอ เฟิงเชียนเสวี่ยไม่ต้องออกปาก เฉินเฉินก็จะใส่ใจที่จะถามอาการของเฟิงเชียนเสวี่ยอย่างเป็นห่วง

“ดีขึ้นมากแล้วจ้ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยลูบใบหน้าเล็กๆ ของเขา “แล้วเราล่ะ เรียนกับแด๊ดดี้แล้วเป็นอย่างไรบ้าง”

"ผมได้เรียนรู้มากมายเลยฮะ แด๊ดดี้บอกว่าเทอมหน้าจะให้ผมไปโรงเรียนประถมแล้วฮะ" หน้าเฉินเฉินเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ "ตอนนี้ความรู้ในโรงเรียนอนุบาลมันไม่พอสำหรับผมแล้วฮะ"