สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 615

เฉินเฉินเข็นคุณท่านเยี่ยมาถึงห้องน้ำแล้วเปิดก๊อกและใช้มือเล็กๆของตนกดเจลล้างมือหลังจากนั้นก็ช่วยคุณท่านเยี่ยล้างมือ

คุณท่านเยี่ยมองเฉินเฉินที่กำลังใช้มือเล็กๆของเด็กน้อยไร้เดียงสาล้างมืออันเหี่ยวย่นด้วยความชราของตนอย่างทะนุถนอม มันทำให้เขารู้สึกประทับใจ เขาจึงอดน้ำตาซึมไม่ได้...

“คุณทวดฮะ” จู่ๆ เฉินเฉินก็ถามอย่างเป็นกันเองว่า “คุณยังจำแม่ของคุณได้ไหม”

"หือ" คุณท่านเยี่ยชะงักไปครู่หนึ่งและนึกถึงแม่ของตน แล้วก็ถอนหายใจ "จำได้ เธอเป็นแม่ที่ดีท่านหนึ่ง แม้ว่าเธอจะเกิดในครอบครัวเกษตรกรรมและไม่ชำนาญอะไรเลย แต่เธอก็เป็นคนเรียบง่าย ทำงานหนักและก็ใจดี... "

"อืม..." เฉินเฉินล้างมือให้คุณท่านเยี่ยจนสะอาด จากนั้นก็ใช้กระดาษเช็ดทุกซอกทุกมุมของมือ "ปู่ทวดทั้งใจดีและเก่งกาจ แม่ของท่านจะต้องยอดเยี่ยมมากๆ ยอดเยี่ยมเหมือนกับหม่ามี๊ของผม!"

พอได้ยินประโยคนี้ คุณท่านเยี่ยก็ฉุกคิด เขาพบว่าดูเหมือนว่าเด็กวัยสามขวบครึ่งคนนี้จะพาเขาเข้าไปสู่หัวข้อของเขา...

"หม่ามี๊ของผมไม่ฉลาดนักและก็ไม่ได้มีความสามารถอะไรมากนัก"

เฉินเฉินเช็ดมือของคุณท่านเยี่ยและพูดด้วยรอยยิ้ม...

“หม่ามี๊ชอบมึน ชอบทำของหายแล้วก็ไม่เข้าใจงานวิจัยของผม บางครั้งก็ตอนปรุงอาหารก็ลืมใส่เกลือ ตอนซักผ้าก็ลืมใส่น้ำยาซักผ้า ดูเป็นคนมึนๆงงๆ...

และทุกครั้งที่เอ้อร์เป่ากับซานเป่าได้กินขนมปังหน้าหมูที่หม่ามี๊ทำ พวกเขาก็จะต้องกล้ำกลืนฝืนกิน ส่วนผมเองก็ลำบากเช่นกัน

แต่หม่ามี๊บื้อๆนี่แหละที่ยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อให้กำเนิดเราและก็พยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อเลี้ยงและดูแลเรา

ตอนที่เราตกอยู่ในอันตราย หม่ามี๊ก็จะรีบเข้ามาปกป้องพวกเราโดยไม่ลังเล

หม่ามี๊คนเดียวทำงานพาร์ทไทม์หลายอย่างเพื่อหาเงินให้เราได้ไปโรงเรียนอนุบาลที่ดีที่สุด แต่ตัวเองกลับลังเลกับการซื้อชุดใหม่

ตอนที่เธอถูกรังแกและทำร้ายมาจากข้างนอก ก็มักจะซ่อนไม่ให้พวกเรารู้เสมอ แต่ถ้าพวกเราถูกรังแก เธอก็จะเปลี่ยนจากแกะน้อยซื่อๆ เป็นแม่เสือดุ พุ่งไปเล่นงานอีกฝ่าย รักษาศักดิ์ศรีและปกป้องให้เราปลอดภัย