สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 616

เฟิงเชียนเสวี่ยสับสน เมื่อกี้คุณท่านยังดีๆอยู่เลย แล้วเขาก็บอกว่าเขาจะอยู่ทานอาหาร ทำไมเขาถึงโมโหแล้วก็จะไปซะงั้น

“ไม่ต้องสนใจเขา กินข้าวกันเถอะ”

เยี่ยเจิ้นถิงประคองเฟิงเชียนเซวี่ยนั่งลง จากนั้นก็ออกไปส่งคุณท่านเยี่ย

"คุณทวดล่ะฮะ"

พอเด็กทั้งสามออกมาจากห้องน้ำ พวกเขาก็ไม่เห็นคุณท่านเยี่ยแล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงอดไม่ได้ที่จะถามด้วยความสงสัย

“คุณทวดไปแล้ว” เฟิงเชียนเสวี่ยไม่โกหก เธอทำได้เพียงพูดความจริงออกมาเท่านั้น

“คุณทวดบอกว่าจะอยู่ทานข้าวด้วยกันกับเรานี่ฮะ ทำไมอยู่ๆก็กลับไปซะงั้น” หลงหลงขมวดคิ้วและถามอย่างกังวลว่า “เป็นเพราะผมไม่ตั้งใจแสดง ท่านก็เลยไป”

“รถยังจอดอยู่ข้างนอกนะ” เย่ว์เย่ว์ตามออกด้วยขาสั้นของเธอ

แล้วหลงหลงก็ตามเธอไปทันทีและซือเป่าน้อยก็ตามไปสมถบ

มีเพียงเฉินเฉินคนเดียวที่นั่งอยู่บนที่นั่ง ถือแก้วน้ำและดื่มน้ำอย่างใจเย็น

“พวกเขาออกไปกันหมดแล้ว ทำไมเราไม่ออกไปดูซักหน่อยล่ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยถามอย่างสงสัย

“คุณทวดอยากไป แน่นอนว่าเขาก็มีเหตุผลของเขา” เฉินเฉินยื่นพวงองุ่นให้เฟิงเชียนเสวี่ย “หม่ามี๊ฮะ องุ่นพวกนี้หวานมาก ลองชิมดูสิ”

“ขอบคุณนะต้าเป่า” เฟิงเชียนเสวี่ยรับองุ่นมาและถามเบาๆ “ต้าเป่า ลูกได้พูดอะไรกับคุณทวดหรือเปล่า”

"คุยกันไม่กี่คำฮะ" เฉินเฉินนิ่งมาก "ผมแค่อยากปกป้องหม่ามี๊!"

เมื่อได้ยินประโยคนี้ เฟิงเชียนเสวี่ยก็ตื้นตัน เธอรู้ว่าเฉินเฉินฉลาดและโตกว่าเด็กทั่วไป เขาเข้าใจทุกอย่าง

เขาอาจห่วงเรื่องแม่ เลยทำอะไรบางอย่างลงไป...

เฟิงเชียนเสวี่ยอดคิดถึงซือมู่เฟิงไม่ได้ เด็กคนนั้นได้รับบาดแผลร้ายแรงเพราะปัญหาของพ่อแม่ และความคับข้องใจของครอบครัวทำให้เขาหยิบกรรไกรขึ้นมาฆ่าคน...

เธอไม่ต้องการให้เฉินเฉินกลายเป็นแบบนั้น

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้เฟิงเชียนเสวี่ยก็จับมือของเฉินเฉินไว้และพูดอย่างจริงจังว่า "ต้าเป่า เรื่องของผู้ใหญ่ไม่เกี่ยวกับเด็กๆ ลูกใม่ต้องเอาไปคิดให้ฟุ้งซ่าน เข้าใจไหม"