สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 653

“ฉันไม่ไป...” เฟิงเชียนเสวี่ยร้องไห้จนตัวสั่น “ฉันจะไม่ไปคนเดียว ถ้าตระกูลเยี่ยของพวกคุณไม่ยอมรับฉัน ฉันจะพาเด็กๆ ไปด้วย พวกเราจะกลับไปอยู่ที่บ้านเกิด ไม่ไปเมืองอื่น พวกเราไม่ได้อยากได้อะไรพิเศษจากตระกูลเยี่ย เมื่อก่อนพวกเราก็มีความสุขดีอยู่แล้ว...”

“หยุดได้แล้ว อย่าดื้อ” เยี่ยเจิ้นถิงกอดเธอเอาไว้แน่นและกระซิบข้างๆ หูของเธอ “ฟังผมนะ เป็นเพียงแค่ชั่วคราวเท่านั้น คุณเชื่อผม! เชื่อผม!”

เขาพูดคำว่า ‘เชื่อผม’ ต่อกันสองครั้งจนเธอเกือบจะเชื่อแล้ว...

แต่ตอนนั้นเอง จู่ๆ ที่ด้านนอกก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น จากนั้นเสียงร้อนใจของเยี่ยเซินก็ดังขึ้นมา “นายท่าน นายน้อยเฉินเฉิน รู้เรื่องแล้วครับ คุณท่านบอกให้คุณรีบส่งคุณเฟิงออกไปให้เร็วที่สุดครับ!”

พูดจบ บอดี้การ์ดหลายคนก็ผลักประตูเข้ามาและวิ่งเข้ามาเพื่อจะพาตัวเฟิงเชียนเสวี่ยไป

เฟิงเชียนเสวี่ยดีดดิ้นด้วยความหวาดกลัว “ไม่ ฉันไม่ไป...”

แต่ยังไม่ทันให้เธอได้พูดจนจบ บอดี้การ์ดสองคนนั้นก็เข้ามาดึงเธอออกไปทันที

“ไม่...”

“ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้!”

เยี่ยเจิ้นถิงตะโกน และทันใดนั้นก็มีเสียงของเด็กดังขึ้น “ปล่อยหม่ามี้ของผมนะ!”

เฉินเฉินวิ่งเข้ามาและใช้เตะบอดี้การ์ดคนนั้น จากนั้นก็ตะโกนด้วยความโกรธ “อย่าแตะต้องหม่ามี้ของผม อย่าแตะต้องหม่ามี้!”

บอดี้การ์ดทำได้เพียงปล่อยเธอไปและถอยไปอยู่ที่อีกด้านหนึ่ง

“ต้าเป่า...”

“หม่ามี้!”

สองแม่ลูกกอดกันแน่น

เฟิงเชียนเสวี่ยทำตัวเข้มแข็งต่อหน้าลูกๆ มาโดยตลอด แต่วันนี้เธอกลับคุมตัวเองไม่อยู่และร้องไห้ออกมา เธอทำใจปล่อยเด็กๆ ไปไม่ได้ ตั้งแต่เล็กจนโต เธอไม่เคยแยกจากเด็กๆ จริงๆ มากก่อน...

ตอนนี้กลับต้องมาแยกจากกัน

“แด๊ดดี้ พวกเขาจะทำอะไรหรือ ทำไมถึงยอมปล่อยให้พวกเขามารังแกหม่ามี้ล่ะ”