สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 663

เวลาผ่านไปวันแล้ววันเล่า...

พริบตาเดียวเฟิงเชียนเสวี่ยก็อยู่ที่เชียงใหม่เป็นเวลาเก้าวันแล้ว

ในกล่องเงินขนาดเล็กก็เหลือเพียงขวดยาแก้พิษขวดสุดท้าย ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมานี้อาการของเฟิงเชียนเสวี่ยไม่ได้กำเริบ นี่อาจเป็นสิ่งเดียวที่เธอพอใจในตอนนี้

ตราบใดที่เธอดื่มยาแก้พิษขวดสุดท้ายในวันพรุ่งนี้ สารพิษในร่างกายของเธอ จะถูกกำจัดออกไปจนหมด...

ในตอนเช้าแม่จูกำลังตากผ้าอยู่ที่ลานบ้านและก็เก็บชุดแต่งงานที่สั่งตัดของเฟิงเชียนเสวี่ยเข้ามาด้วย

ช่วงนี้ฝนตกหนักและเสื้อผ้าก็มักจะไม่แห้ง โดยเฉพาะชุดแต่งงานที่หนามากขนาดนี้

แม่จูซักมันมาทั้งวันและต้องใช้วิธีต่างๆนานาเพื่อทำความสะอาดคราบเลือดที่มันเลอะและก็ตากมาเป็นเวลาเก้าวัน คราบถึงได้จางหายไป...

ในที่สุดวันนี้ก็ได้เก็บมันเสียที

แม่จูหาไม้แขวนเสื้ออันใหญ่แล้วเอาชุดแต่งงานแขวนไว้บนผนัง จากนั้นก็ใช้เครื่องรีดผ้าไอน้ำรีดทีละนิด

"ให้ฉันทำเถอะ" เฟิงเชียนเสวี่ยหยิบเตารีดไอน้ำและรีดชุดแต่งงานอย่างระมัดระวัง

ตามเหตุผลแล้ว ชุดแต่งงานราคาหลายสิบล้านชุดนี้ไม่ควรซักหรือรีดแบบนี้ แต่เมืองเล็กๆนี้ก็ทำได้แค่นี้และแม่จูก็กลัวว่าการส่งไปให้ร้านซักแห้งจะทำให้เสื้อผ้าเสียหาย เธอจึงต้องซักมันเอง

เฟิงเชียนเสวี่ยรีดชุดแต่งงานอย่างระมัดระวังทีและเธอก็ใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงเศษๆถึงรีดชุดแต่งงานเสร็จแล้วก็ถอยหลังไปสองสามก้าวและเงยหน้าขึ้นมองชุดแต่งงาน

กระโปรงผ้าโปร่งพลิ้วไหวเบาๆ ภายใต้สายลม เหมือนกับครั้งแรกไม่ผิด แต่ก็ดูเหมือนจะแตกต่างออกไป...

เพชรบนชุดแต่งงานส่องประกายระยิบระยับยามต้องแสงอาทิตย์ แต่หากปราศจาก นางฟ้ามาสวมใส่ ชุดแต่งงานก็เหมือนนางฟ้าตกสวรรค์ กลายเป็นสีหม่น...

เช่นเดียวกับดวงตาของเฟิงเชียนเสวี่ย

เธอลดสายตาลงอย่างเศร้าสร้อยและมองแหวนแต่งงานในมือแล้วรู้สึกแย่...

แต่ว่าเธอผู้สูญเสียทุกสิ่งและถูกขังอยู่ที่นี่ มันจะต่างกับการตายอย่างไร