สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 672

ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนกลายเป็นความลับ…

เมื่อเยี่ยเจิ้นถิงรีบไปตำบลเล็กๆ ในจังหวัดเชียงใหม่ด้วยความกระวนกระวายใจ สิ่งที่เขาได้รับรู้นั้นก็คือข่าวเดียวกัน เขาค้นหาที่อยู่ของเฟิงเชียนเสวี่ยอย่างบ้าคลั่ง แต่ก็ไม่พบเจอเงาใดๆ

ท่ามกลางพายุที่รุนแรง เยี่ยเจิ้นถิงวิ่งต่อไปบนถนนอย่างสุดกำลังไม่หยุดหหย่อน พร้อมกับตะโกนร้องเรียกเฟิงเชียนเสวี่ยอย่างไม่ขาดสาย

ชุดสูทของเขาเปียกโชกไปด้วยน้ำฝน เสียงที่แหบแห้ง และดวงตาที่แดงก่ำ ราวกับว่าเกือบจะมีเลือดไหลออกมา…

เขายืนอยู่บนสะพานหักๆ ริมถนนค่อยๆ ไล่สายตามองดูรถรถพยาบาลที่พลิกคว่ำ มองดูชุดแต่งงานที่ฉีกขาดออกเป็นชิ้นๆ บนถนนที่นองเลือด ความรู้สึกผิดและเสียใจถาโถมเข้ามาเต็มหัวใจ!

เขาเกลียดตัวเองที่ไร้ความสามารถและไม่สามารถปกป้องเธอได้ดี

เกลียดตัวเองที่ประนีประนอมและปล่อยให้คุณปู่ส่งเธอไปยังสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยแห่งนี้

เกลียดตัวเองที่หาทางแก้ปัญหา และรีบมารับเธอให้ทันเวลาไม่ได้…

แค่คิดว่าเธออาจถูกทำร้ายจนได้รับบาดเจ็บหลากหลายบาดแผล หรือไม่ก็ถึงขั้นเสียชีวิตไปแล้ว…

เพียงเท่านี้เขารู้สึกเจ็บปวดร้าวไปทั้งหัวใจเรากับโดนมีดหลายสิบเล่มทิ่มแทงลงมา!!

เขามองไปรอบๆ อย่างกระวนกระวายใจ เป็นความรู้สึกหวาดหวั่นและหวาดกลัวมากที่สุดเป็นครั้งแรกในชีวิต...

เขากลัวว่าเธอจะตายจริงๆ...

ทำอย่างไรดี?

จะทำอย่างไรดี?

เยี่ยเจิ้นถิงกำลังแตกสลาย เขาตะโกนด้วยเสียงอันแหบพร่าว่า "เฟิงเชียนเสวี่ย คุณอยู่ไหน... ออกมาเร็วๆ เดี๋ยวนี้ หยุดเล่นซ่อนหากับผมเถอะนะ ออกมาเถอะ ได้โปรดออกมา..."

"ต้าเป่า เอ้อร์เป่า ซานเป่ายังรอคุณอยู่ที่บ้านนะ พวกเขาคิดถึงหม่ามี๊ทุกวันเลย... ผมสัญญาว่าจะพาคุณกลับไปหาพวกเขา คุณจะทำให้ผมผิดคำพูดไม่ได้นะ"

"เฟิงเชียนเสวี่ย เฟิงเชียนเสวี่ย... ออกมาเถอะได้โปรด..."

ยิ่งเยี่ยเจิ้นถิงพูดเสียงเขาก็ยิ่งแหบพร่าลง ยิ่งเขาพูดมากเท่าไหร่ก็ยิ่งหวาดกลัวมากขึ้นเท่านั้น ยิ่งเขาพูดมากเท่าไหร่เสียงของเขาก็ยิ่งสั่นคลอนมากขึ้นเช่นกัน...

น้ำตาร่วงหล่นออกจากปลายหางตา เขาก้มศีรษะลงมองพื้นในสภาพที่แหลกสลาย และพูดพร่ำสามคำซ้ำไปซ้ำมา "ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ..."

บริเวณไม่ไกลนัก คุณท่านเยี่ยที่เห็นฉากนี้ ก็ลดศีรษะลงอย่างรู้สึกเจ็บปวดและละอายใจ