สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 683

"ใช่ ใช่ หนูก็เหมือนกัน..." เยว์เย่ว์รีบยกมือขึ้นและกล่าวว่า "ช่วงนี้หนูฝันถึงหม่ามี้และคุณยายบ่อย ๆ บางครั้งในความฝันฉันดูเหมือนจะได้ยิคุณยายตะโกนให้ฉันตื่นนอน หม่ามี้ทําซาลาเปาหมูในห้องครัว"

"ใช่ ฉันยังจําได้ว่าซาลาเปาหมูของแม่มันเค็ม..." หลงหลงพูดถึงเรื่องนี้ สีหน้าเศร้าเล็กน้อย "ตราบใดที่หม่ามี้และคุณยายกลับมา ผมยินดีที่จะกินซาลาเปาหมูเค็มทุกวัน ไม่มีข้าวเหนียวไก่ย่าง และน้ําแตงโมที่มีกลิ่นต้นหอม..."

"ฉันก็เหมือนกัน" เฉินเฉินเงยหน้ามองเยี่ยเจิ้นถิง

"แม้ว่าเราจะอายุน้อย แต่เราก็ไม่เคยลืมหม่ามี้และคุณยายเลย..."

"แด้ดดี้ก็ไม่ลืม!"เยี่ยเจิ้นถิงนวดหัวเล็ก ๆ ของเฉินเฉิน "วางใจเถอะ หม่ามี้จะกลับบ้านเร็ว ๆ นี้!"

คุณท่านเยี่ยเคยกล่าวไว้ว่า เด็กอายุสามขวบกว่าจะจําความไม่ได้ อีกไม่นานพวกเขาจะลืมเฟิงเชียนเสวี่ยและรับแม่คนใหม่ได้

แต่สองปีผ่านไป เด็กสามคนนี้ไม่เคยลืมเฟิงเชียนเสวี่ย และกลับรอคอยเธอกลับมาเสมอ

และเมื่อเร็ว ๆ นี้ความรู้สึกนี้รุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ เด็กสามคนยังฝันถึงเธอในเวลาเดียวกัน นี่อาจเป็นสัญญาณแม่ลูกที่เชื่อมต่อกัน

"แด้ดดี้ขา..." จู่ ๆเย่ว์เย่ว์ก็หยุดนิ่งและมองไปข้างหน้าด้วยความประหลาดใจ

เยี่ยเจิ้นถิงเงยหน้าขึ้น ลานจอดรถที่อยู่ไม่ไกล หลิงหวิ๋นยืนอยู่ข้างรถ ถือกองของขวัญ รอพวกเขาอย่างใจจดใจจ่อ เมื่อเห็นพวกเขาเดินมา เธอต้อนรับพวกเขาด้วยความดีใจ

เฉินเฉินขมวดคิ้วและปล่อยมือที่จับมือเยี่ยเจิ้นถิง เดิมทีหลงหลงเดินไปเล่นรูบิคไปด้วย เห็นเฉินเฉินและเย่ว์เย่ว์หยุดเดิน ยังรู้สึกงงงวย แต่เมื่อเขาเห็นหลิงหวิ๋น เขาอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง

หลิงหวิ๋นวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วและมอบของขวัญที่เธอเตรียมไว้อย่างพิถีพิถันให้กับเด็กสามคน

แต่เดิมเด็ก ๆ ไม่อยากยอมรับ แต่เธอเต็มไปด้วยความจริงใจและยิ้มแย้มแจ่มใส พวกเขาปฏิเสธได้ยาก พวกเขาจึงต้องรับมาและพูดอย่างสุภาพว่า "ขอบคุณครับ/ค่ะ"

หลิงหวิ๋นยิ้มแย้มแจ่มใสและทำภาษามือว่า "ตั้งแต่วันนี้พวกคุณเป็นเด็กประถมแล้ว ต่อไปต้องตั้งใจเรียนนะ ถ้ามีอะไรต้องการความช่วยเหลือในการเรียน สามารถถามฉันได้ตลอดเวลาเลย"