สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 701

เหลิ่งปิงนั้นไม่ได้มีท่าทีว่าง่ายเหมือนกับตอนแรกอีกต่อไปแล้ว เขาหยิบลูกดอกแล้วเล็งไปอีกครั้ง จากนั้นจึงปาออกไปด้วยความระมัดระวัง

ครั้งนี้ลูกดอกทะลุผ่านด้านข้าง และปักเข้าไปลงที่กลีบดอกไม้

เนื่องจากต้องคอยหลบเลี่ยงก้านและใบ ตอนนี้เขาจึงลงมือได้ยากมาก

“ก็เท่านั้นแหละ”

เยี่ยฮุยยิ้มเย็นออกมา และหยิบลูกดอกขึ้น เขาลูบคลึงบริเวณที่ส่วนหางของลูกดอกเล็กน้อยจากนั้นจึงปามันออกไป

ลูกดอกถูกปาออกไปแล้วก็ปักลงบนกลีบดอกไม้ขนาดใหญ่...

ครั้งนี้ผู้คนที่อยู่ณที่นั้นต่างส่งเสียงปรบมือออกมากันอย่างล้นหลามกว่าเดิม ทุกคนล้วนกำลังเชียร์เยี่ยฮุย

มุมปากของเยี่ยเจิ้นถิงยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่จะดื่มด่ำกับรสชาติของแอลกอฮอล์ต่อไป

“ไม่เลวเลยนี่” เหลิ่งเชียนเสวี่ยชื่นชมออกมาอย่างเรียบง่าย ราวกลับว่าเธอนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ เธอจึงออกปากถามอย่างสบายๆว่า “แต่ว่านะคะ ประธานเยี่ย เหมือนว่าพวกเรายังไม่ได้เดิมพันกันเลยนะคะ”

“หืม?” เยี่ยเจิ้นถิงมองไปที่เธออย่างสนใจ “คุณเหลิ่งต้องการอะไรในการเดิมพันครั้งนี้ครับ”

“ถ้าหากว่าฉันชนะ ฉันอยากให้คุณทำอะไรบางอย่างให้กับฉันค่ะ”

เหลิ่งเชียนเสวี่ยหรี่ตาลง เธอมองไปที่เขาด้วยใบหน้าที่ยิ้มไปไม่ถึงตา

“ได้!” เยี่ยเจิ้นถิงรับคำอย่างง่ายดาย

“คุณจะไม่ถามหน่อยหรือคะว่าเรื่องอะไร” เหลิ่งเชียนเสวี่ยเลิกคิ้ว

“ขอแค่ไม่ผิดกฎหมาย ไม่ผิดศีลธรรม ก็ล้วนไม่เป็นปัญหา” เยี่ยเจิ้นถิงพูดออกมาอย่างมั่นใจ “อีกอย่างผมไม่มีทางแพ้！”

“งั้นหรือคะ” เหลิ่งเชียนเสวี่ยยิ้มออกมาแล้ว “งั้นก็รอดูเถอะค่ะ！”

“ถ้าหากว่าคุณแพ้ล่ะ” เยี่ยเจิ้นถิงหมุนแก้วเหล้าเล็กน้อย จากนั้นก็ค่อยๆเข้าไปใกล้เธอ

“คุณเสนอมาได้เลยค่ะ” เหลิ่งเชียนเสวี่ยรู้สึกสนุกสนานเป็นอย่างมาก

“ผมอยากให้คุณ...” ร่างกายของเยี่ยเจิ้นถิงค่อยๆโน้มตัวไปด้านหน้า สายตาอันลึกซึ้งของเขามีความดุร้ายราวกับสัตว์ป่า “คืนนี้คุณอยู่เป็นเพื่อนผม！！！”

“...”

เมื่อประโยคนี้ถูกพูดออกมา ผู้คนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างส่งเสียงออกมาอย่างชุลมุน

“หึ หึ！ ” เหลิ่งเชียนเสวี่ยยิ้มเยาะออกมาอย่างเย็นชา “ไม่เสียทีที่เป็นประธานเยี่ย！”

“ทำไม? ไม่กล้า?” เยี่ยเจิ้นถิงนั่งอิงกายอยู่บนโซฟาใน เขาเลิกคิ้วอย่างดูเกินจริง “หรือคุณคิดว่าคุณจะเป็นฝ่ายแพ้เองล่ะ”

“ฉันไม่มีทางแพ้” เหลิ่งเชียนเสวี่ยไม่อ่อนข้อลงเลยสักนิด “พนันก็พนัน！ ถ้าหากว่าคุณแพ้ คอยดูแล้วกันว่าฉันจะจัดการกับคุณอย่างไร！”

“ผมจะรอคอยเลยเชียวแหละ！” เยี่ยเจิ้นถิงยกยิ้มขึ้นและยิ้มออกมาอย่างไร้ยางอาย

“...” เหลิ่งเชียนเสวี่ยโกรธจนหน้าดำหน้าแดง เธอถลึงตาใส่เยี่ยเจิ้นถึงอย่างไม่พอใจ และหันไปพูดกับเหลิ่งปิงว่า “ต้องชนะเท่านั้น！”

“ครับ คุณเหลิ่ง” เหลิ่งปิงถือลูกดอกเดินเข้ามา และเดินกระแทกเยี่ยฮุย “ถอยไป！”

“เฮ้ นาย...” หมัดของเยี่ยฮุ่ยกำแน่นเสียจนมีเสียงลั่นออกมา ถ้าหากว่าเราไม่ได้มีการเดิมพันอยู่ที่เข้าละก็ เค้าอยากต่อยเธอสักยก

เหลิ่งปิงหยิบลูกดอกขึ้นเขาหรี่ตาลงและเล็ง จากนั้นก็มีเสียงลูกดอกที่ถูกปาออกไปดัง “ฟิ้ว”...

ในวินาทีสำคัญนั้นเองเหลิ่งมั่วก็ขยับตัวขึ้นอย่างกะทันหัน ลูกดอกปักลงไปตรงกลางเป้าอย่างแม่นยำ จากนั้นกลีบดอกไม้ขนาดใหญ่ก็ปลิวเข้ามา และตกลงบนหน้าของเหลิ่งมั่ว และบนเสื้อผ้า...

เหลิ่งมั่วกระพริบตาอยู่พักหนึ่ง ก็มองเห็นกลีบดอกไม้ที่กำลังโปรยปราย ริมฝีปากปากของเขาก็ยิ้มออกมาอย่างได้ใจ