“ตอนนั้นเธอสวมหน้ากาก นายจำได้ยังไง” เยี่ยเจิ้นถิงถามอย่างสงสัย
“ดวงตาของเธอพิเศษมาก...”
ดยุคหลุยส์หวนคิดถึงอดีต นัยต์ตาสีฟ้าเปล่งประกายแปลกๆ…
“ที่จริงก่อนที่เธอจะเล่นเปียโน ฉันเห็นเธอแล้ว ตอนที่เธอลงจากรถก็เปล่งประกายเป็นพิเศษ ฉันยังถ่ายรูปเธอด้วย...”
พอพูดถึงดยุคหลุยส์ก็เอากระเป๋าสตางค์ออกมา ข้างในมีรูปถ่ายของเฟิงเชียนเสวี่ยเมื่อสองปีก่อน!
ตอนนั้นเฟิงเชียนเสวี่ยสวมชุดราตรีที่เซ็กซี่และร้อนแรงโดยการบังคับของหลิงหลง ลมเย็นๆ พัดกระโปรงของเธอถล่กขึ้นมาเล็กน้อย เธอจึงจับกระโปรงไว้โดยไม่รู้ตัว...
ท่าทางยั่วยวนนั้นแสดงออกด้วยความบริสุทธิ์
เป็นจังหวะที่ดยุคหลุยส์ใช้โทรศัพท์มือถือแอบถ่ายภาพไว้
เยี่ยเจิ้นถิงดูรูปแล้วคิ้วขมวดเล็กน้อย ไม่คิดว่างานเลี้ยงเมื่อสองปีก่อน จะได้สร้างการติดต่อให้ดยุคหลุยส์และเฟิงเชียนเสวี่ย
“ต่อมาเธอก็สวมหน้ากากขึ้นเวทีแสดง ฉันเห็นดวงตาของเธอเลยเดาว่าเป็นเธอ” ดยุคหลุยส์ภูมิใจ “แต่เพื่อเป็นการยืนยัน หลังจากเธอเล่นเสร็จ ฉันก็ตามเธอไปที่หลังเวทีและเห็นเธอถอดหน้ากากด้วยตาของฉันเอง...”
“นายสายตาดีจริงๆ!” เยี่ยเจิ้นถิงขัดจังหวะดยุคหลุยส์และไม่ต้องการที่จะได้ยินอีกต่อไป
“ที่แปลกคือ ต่อมาฉันเจอเธอที่โรงละครรอยัลปารีส แต่เธอจำเรื่องเหล่านั้นไม่ได้เลย...” ดยุคหลุยส์พูดถึงแต่เรื่องตัวเอง “ฉันเอารูปออกมาให้เธอดู เธอก็บอกว่าไม่ใช่เธอ”
“บางทีเธออาจจะไม่อยากยอมรับเรื่องในปีนั้น...” เยี่ยเจิ้นถิงโพล่งออกมา
“ไม่ใช่หรอก...” ดยุคหลุยส์ส่ายหัว “เธอเป็นโรคร้ายแรงและความจำเสื่อม!”
“อะไรนะ” เยี่ยเจิ้นถิงชะงักเท้า “จริงเหรอ?”
“จริง” ดยุคหลุยส์มั่นใจมาก “จนถึงตอนนี้อาการของเธอก็ยังไม่หายดี ต้องทานยาทุกวัน เธอจำได้แต่เรื่องตอนเด็กๆ เรื่องตอนโตจำไม่ได้เลย...”
เมื่อได้ยินคําพูดเหล่านั้น สีหน้าของเยี่ยเจิ้นถิงก็เคร่งขรึม มีความคิดนับพันอยู่ในสมอง...
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก
แอด..กลับบ้านด่วน...ยังรออยู่นะคะ😁😁...
ขอบคุที่ลงให้อ่านนะคะ สนุกมากเลย อย่าลืมมาลงต่อนะคะ 👍🏻...
อย่าหายไปนานนะแอด😁😁...
แอด..กลับมาอัพเดทแล้ว..น่ารักที่สุด👍👍👍...
แอด..อย่าเทกันเลย..กลับมาลงต่อหน่อยจ้า😂😂😂...