สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 715

“ตอนนั้นเธอสวมหน้ากาก นายจำได้ยังไง” เยี่ยเจิ้นถิงถามอย่างสงสัย

“ดวงตาของเธอพิเศษมาก...”

ดยุคหลุยส์หวนคิดถึงอดีต นัยต์ตาสีฟ้าเปล่งประกายแปลกๆ…

“ที่จริงก่อนที่เธอจะเล่นเปียโน ฉันเห็นเธอแล้ว ตอนที่เธอลงจากรถก็เปล่งประกายเป็นพิเศษ ฉันยังถ่ายรูปเธอด้วย...”

พอพูดถึงดยุคหลุยส์ก็เอากระเป๋าสตางค์ออกมา ข้างในมีรูปถ่ายของเฟิงเชียนเสวี่ยเมื่อสองปีก่อน!

ตอนนั้นเฟิงเชียนเสวี่ยสวมชุดราตรีที่เซ็กซี่และร้อนแรงโดยการบังคับของหลิงหลง ลมเย็นๆ พัดกระโปรงของเธอถล่กขึ้นมาเล็กน้อย เธอจึงจับกระโปรงไว้โดยไม่รู้ตัว...

ท่าทางยั่วยวนนั้นแสดงออกด้วยความบริสุทธิ์

เป็นจังหวะที่ดยุคหลุยส์ใช้โทรศัพท์มือถือแอบถ่ายภาพไว้

เยี่ยเจิ้นถิงดูรูปแล้วคิ้วขมวดเล็กน้อย ไม่คิดว่างานเลี้ยงเมื่อสองปีก่อน จะได้สร้างการติดต่อให้ดยุคหลุยส์และเฟิงเชียนเสวี่ย

“ต่อมาเธอก็สวมหน้ากากขึ้นเวทีแสดง ฉันเห็นดวงตาของเธอเลยเดาว่าเป็นเธอ” ดยุคหลุยส์ภูมิใจ “แต่เพื่อเป็นการยืนยัน หลังจากเธอเล่นเสร็จ ฉันก็ตามเธอไปที่หลังเวทีและเห็นเธอถอดหน้ากากด้วยตาของฉันเอง...”

“นายสายตาดีจริงๆ!” เยี่ยเจิ้นถิงขัดจังหวะดยุคหลุยส์และไม่ต้องการที่จะได้ยินอีกต่อไป

“ที่แปลกคือ ต่อมาฉันเจอเธอที่โรงละครรอยัลปารีส แต่เธอจำเรื่องเหล่านั้นไม่ได้เลย...” ดยุคหลุยส์พูดถึงแต่เรื่องตัวเอง “ฉันเอารูปออกมาให้เธอดู เธอก็บอกว่าไม่ใช่เธอ”

“บางทีเธออาจจะไม่อยากยอมรับเรื่องในปีนั้น...” เยี่ยเจิ้นถิงโพล่งออกมา

“ไม่ใช่หรอก...” ดยุคหลุยส์ส่ายหัว “เธอเป็นโรคร้ายแรงและความจำเสื่อม!”

“อะไรนะ” เยี่ยเจิ้นถิงชะงักเท้า “จริงเหรอ?”

“จริง” ดยุคหลุยส์มั่นใจมาก “จนถึงตอนนี้อาการของเธอก็ยังไม่หายดี ต้องทานยาทุกวัน เธอจำได้แต่เรื่องตอนเด็กๆ เรื่องตอนโตจำไม่ได้เลย...”

เมื่อได้ยินคําพูดเหล่านั้น สีหน้าของเยี่ยเจิ้นถิงก็เคร่งขรึม มีความคิดนับพันอยู่ในสมอง...