สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 724

ขณะที่ธนัทกำลังเหม่ออยู่นั้น เหลิ่งเชียนเสวี่ยกับคนอื่นๆ ก็ออกไปกันหมดแล้ว

“พี่ธนัท ช่วยด้วย...” นายท่านคนนั้นร้องโอดครวญอยู่ที่พื้น

ธนัทกับนายท่านคนอื่นๆ รีบเข้าไปพยุงเขาทันที

“อย่า อย่าเพิ่งขยับตัวผม...” นายท่านคนนั้นพูดด้วยสีหน้าราวกับจะร้องไห้ “เหมือนเอวผมจะหัก เรียกรถพยาบาลเถอะ!”

“หะ?” ธนัทอึ้งไป “รุนแรงขนาดนั้นเลยหรือ”

“จริงนะครับ...” นายท่านคนนั้นร้องไห้ออกมา “นั่นมันลูกสาวตระกูลเศรษฐีที่ไหนกันครับ นางมารร้ายชัดๆ โอ๊ยๆๆ...”

“เงียบซะ นายอยากตายหรือไง อย่ามาทำให้ฉันลำบากไปด้วยเชียว” ธนัทตะคอกขึ้นมาทันที

“อย่าทำให้พวกเราลำบากไปด้วยล่ะ” นายท่านคนอื่นๆ ก็ตกใจไปด้วยเช่นกัน “เมื่อกี้ฉันเห็นว่าบนตัวบอดี้การ์ดของเธอมีปืนด้วย”

“แม่เจ้า น่ากลัวมาก!”

“โอ๊ยยย...พี่ตง ผมกลัว!”

“หยุดเสียงดังได้แล้ว รีบส่งเขาไปโรงพยาบาลเร็วเข้า”

“อย่า อย่าขยับตัวผม รีบเรียกรถพยาบาลให้ผมเร็ว”

“ไม่ได้จะตายสักหน่อย จะเรียกรถพยาบาลทำไม รถพยาบาลมาบาร์เยี่ยเซ่อนี้คงไม่ได้เปิดต่อแล้วมั้ง”

“โอ๊ย พี่ตงใจร้ายเกินไปแล้ว!”

“เงียบซะ!”

“เมื่อกี้นี้เธอให้เช็คมาเท่าไร รีบเอามาให้ผมเลย ผมอาจจะเป็นอัมพาตไปตลอดชีวิตก็ได้ เงินนั้นต้องเป็นของผม”

“สาระ คนละครึ่ง...”

“พี่...”

...

เหลิ่งเชียนเสวี่ยขมวดคิ้ว สีหน้ามืดครึ้มจนน่ากลัว

แผ่นหลังลึกลับนั้นเข้ามาวนเวียนอยู่ในความทรงจำของเธอและทำให้อารมณ์ของเธอปั่นป่วน แต่กลับหายไปอย่างไร้ร่องรอย

เขาเป็นใครกันแน่

เหลิ่งปิงสังเกตสีหน้าของเธอและถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ “คุณเหลิ่ง อย่าโกรธเลยนะคะ ฉันจะให้คนไปสืบเดี๋ยวนี้”

“หาเขาให้เจอ...”

ปัง เสียงดังสนั่น คนเมาคนนั้นล้มลงกับพื้น เลือดกำเดาสีแดงก่ำไหลลงมา