สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 742

ทั้งครอบครัวทานอาหารร่วมกันอย่างมีความสุข ซึ่งเป็นภาพบรรยากาศที่ไม่ได้เห็นมานานแล้ว

ในช่วงสองปีที่ผ่านมา ทุกครั้งที่คุณท่านเยี่ยมา เยี่ยเจิ้นถิงจะใช้คำว่างานยุ่งเป็นข้ออ้างเพื่อออกไปก่อนเวลาและกลับมาดึกๆ

ส่วนเฉินเฉินก็เงียบขรึม เย็นชาและห่างเหิน

มีเพียงหลงหลงและเย่ว์เย่ว์เท่านั้นที่ยังคงปฏิบัติกับคุณท่านเยี่ยเหมือนเดิม

นานแล้วนานเล่า ท้ายที่สุดคุณท่านเยี่ยก็ไม่มาแล้ว

แต่เมื่อเร็วๆ นี้ เนื่องจากการเข้าเรียนโรงเรียนประถมของหลงหลงและเย่ว์เย่ว์ คุณท่านจึงบินกลับมาจากประเทศมอลตา เพื่อเฉลิมฉลองแสดงความยินดีให้กับพวกเขา…

ครั้งนี้เขาใช้ความคิดและพลังใจมากมายเพื่อที่จะเข้ามาเด็กๆ และพยายามแก้ไขช่วงว่างระหว่างเขากับเฉินเฉิน

ทีแรกเขาคิดว่าจะไม่มีหวังแล้ว แต่คาดไม่ถึงเลยว่ามันจะมีการเปลี่ยนแปลง

ชายชรามีความสุขมาก เขารู้สึกว่าความพยายามที่ผ่านมาของเขาไม่สูญเปล่าแล้ว ในขณะเดียวกันเขาก็มีความหวังใหม่สำหรับอนาคต…

เขาหวังว่าในช่วงชีวิตของเขา การแต่งงานของเยี่ยเจิ้นถิงจะถูกกำหนดอย่างแน่นอน และเด็กทั้งสามคนจะยอมรับหลิงอวิ๋นแล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้

หลังทานอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว ขณะที่เด็กทั้งสามคนกำลังไปที่สวน คุณท่านเยี่ยก็พูดกับเยี่ยเจิ้นถิงว่า "หลิงอวิ๋นฟื้นแล้ว อีกสักพักแกกับฉันไปเยี่ยมเธอที่โรงพยาบาลด้วยกัน"

“แค่ผมไปก็พอแล้ว ท่านเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว พักผ่อนอยู่ที่บ้านเถอะ”

เยี่ยเจิ้นถิงรู้สึกว่าเขาสามารถไปที่นั่นได้ แต่ถ้าเขาไปกับชายชราผู้นี้ บรรยากาศก็จะแปลกไป

"งั้นก็ดี" คุณท่านเยี่ยรู้สึกว่าเขาไม่สามารถบังคับเยี่ยเจิ้นถิงให้รีบร้อนเกินไปได้ และคิดว่าคงยังต้องใช้เวลาอีกสักพัก "งั้นฉันจะอยู่กับเด็กๆ ที่บ้าน แกไปเยี่ยมหลิงอวิ๋นเถอะ"

“อืม” เยี่ยเจิ้นถิงบอกลาเด็กๆ แล้วจากไป

ระหว่างทาง ดยุคหลุยส์โทรเข้ามาอีกครั้ง เยี่ยเจิ้นถิงรู้สึกรำคาญมากเมื่อเห็นหมายเลขนี้ แต่เขาก็ยังกัดฟันรับสาย “เป็นอะไรอีกล่ะ”

“เจิ้นถิง อีกครู่หนึ่งฉันจะได้เจอกับเชียนเสวี่ยแล้ว ตื่นเต้นมากเลย ถ้าเธอถามฉันเรื่องเมื่อวาน ฉันควรจะอธิบายยังไงดี”

“เอาล่ะ งั้นก็ดูแลตัวเองละกัน”

เยี่ยเจิ้นถิงวางสายโทรศัพท์ ใบหน้าของเขาเรียบนิ่ง ดูเหมือนไม่ยินดียินร้ายใดๆ

“คุณชายหวัง ทำไมไม่ให้ดยุคหลุยส์เก็บเป็นความลับล่ะครับ ถ้าคุณเหลิ่งรู้ว่าท่านเป็นคนพาเขาไป เธอจะไม่เข้าใจผิดว่าท่านเป็นผู้เชี่ยวชาญยามราตรีหรือครับ” เยี่ยจวินถามอย่างระมัดระวัง

“แล้วเรื่องที่เธอเข้าใจผิดเรื่องฉันมันน้อยงั้นเหรอ” เยี่ยเจิ้นถิงถามกลับ “แล้วอีกอย่างหนึ่ง นายคิดว่าถึงหลุยส์ไม่พูด เธอจะไม่รู้งั้นเหรอ”

“แต่ที่เยี่ยเซ่อเธอก็สืบหาอะไรไม่พบเลยนะครับ” เยี่ยจวินงุนงงเล็กน้อย

“คนที่หลุยส์สนิทในไห่เฉิงก็มีแค่ฉันคนเดียว จะมีใครกล้าพาเขาไปที่เยี่ยเซ่ออีกนอกจากฉัน แล้วยังมีใครที่สามารถสั่งให้คนของเยี่ยเซ่อปกปิดเรื่องห้องส่วนตัวได้อีกบ้างล่ะ” เยี่ยเจิ้นถิงพูดอย่างเย็นชา “เหลิ่งเชียนเสวี่ยฉลาดมากขนาดนั้น ไม่มีทางที่เธอจะไม่รู้หรอก”

“นั่นก็ถูก” เยี่ยจวินพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้น ที่ดยุคหลุยส์กับคุณเหลิ่งจะออกเดตกันคืนนี้ ท่านกังวลไหมครับ”

“กังวลอะไรล่ะ” เยี่ยเจิ้นถิงเลิกคิ้ว “ผู้หญิงคนนั้นซื่อบื้อเรื่องความรู้สึกจะตายไป ถึงแม้ว่าฉันจะพาหลุยส์ไป แต่ถ้าหลุยส์ซื่อสัตย์กับเธอจริงๆ เขาจะไม่แตะต้องคนอื่นเลย แต่ในเมื่อเขาถูกเธอพบโดยบังเอิญ และเธอก็เห็นฉากนั้นแล้ว นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาของฉันแล้ว”