สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 748

“ถูกหลอก? ตกหลุมพราง?” เหลิ่งเชียนเสวี่ยมองเขาอย่างสงสัย

"เอ่อ นี่มัน..." ดยุคหลุยส์เพิ่งรู้ตัวว่าเขาเผลอเปิดเผยเรื่องที่ไม่ควรออกไป เขาตื่นตระหนกลนลาน และไม่รู้ว่าควรจะอธิบายแก้ตัวว่าอย่างไร

ในขณะนั้นเอง เยี่ยเจิ้นถิงก็เดินเข้ามาจากข้างนอกพอดี...

ดยุคหลุยส์รีบพูดเสียงเบาว่า "เชียนเสวี่ย ไว้ค่อยคุยกันทีหลังนะครับ"

เหลิ่งเชียนเสวี่ยไม่ได้ถามต่อ แต่สายตาของเธอกลับดูเฉียบคมขึ้นเมื่อมองไปที่เยี่ยเจิ้นถิง ไอ้ผู้ชายชั่วคนนี้จงใจพาหลุยส์ไปเยี่ยเซ่อ แล้วยังจะมาใส่ร้ายฉันต่อหน้าหลุยส์อีก ดูสิว่าฉันจะจัดการกับเขาอย่างไร

เยี่ยเจิ้นถิงเพิ่งได้รับโทรศัพท์จากคุณท่านเยี่ย ซึ่งโทรมาถามเขาว่าทำไมเขาไม่ไปเยี่ยมหลิงอวิ๋นที่โรงพยาบาล ทำไมจู่ๆ ก็หุนหันพลันแล่นออกไปที่อื่น

เยี่ยเจิ้นถิงตอบไปว่า ทางฝั่งหลุยส์เกิดเรื่องบางอย่างที่เขาต้องเข้าไปช่วย ดังนั้นเขาจึงมาที่นี่ก่อนแล้วค่อยไปโรงพยาบาลทีหลัง

และคุณท่านเยี่ยก็สั่งให้เขาไปถึงโรงพยาบาลก่อนเวลาสี่ทุ่ม

ซึ่งเยี่ยเจิ้นถิงก็ตอบรับเรียบร้อยแล้ว

เมื่อมองดูนาฬิกาก็พบว่า ตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่มกว่าแล้ว และยังใช้เวลาอีกสักระยะเพื่อเดินทางไปโรงพยาบาล ดังนั้นเขาจึงต้องออกจากที่นี่ภายในสิบนาทีนี้

"เจิ้นถิงไวน์ของนายมาแล้ว ลองดูซิว่ารสชาติเป็นอย่างไร"

ดยุคหลุยส์รู้สึกผิดที่เปิดเผยเรื่องที่ไม่ควร ดังนั้นเขาจึงจงใจเอาใจเยี่ยเจิ้นถิงเป็นพิเศษ

แต่บริกรรินไวน์ให้เยี่ยเจิ้นถิงไปแล้วครึ่งแก้ว

เยี่ยเจิ้นถิงยกแก้วไวน์ขึ้นมาจิบและพูดเบาๆ ว่า "ไม่เป็นไร"

“ประธานเยี่ย การลอบแอบดูเป็นสิ่งผิดกฎหมายนะ คุณรู้ใช่ไหม” จู่ๆ เหลิ่งเชียนเสวี่ยก็โพล่งถามขึ้นมา

“อะไรนะ?” เยี่ยเจิ้นถิงหรี่ตา

“ทำไมหรือ? อยากให้ฉันแสดงหลักฐานก่อนใช่ไหม” เหลิ่งเชียนเสวี่ยเปิดภาพถ่ายจากโทรศัพท์ของเธอขึ้นมา “นี่เป็นของเล่นจากบริษัทของคุณหรือเปล่า”

เยี่ยเจิ้นถิงหันกลับมาดูและพบว่าในภาพนั้นมีหุ่นยนต์นกพิราบสองตัวที่ถูกระเบิดออกเป็นชิ้นๆ เอ้ะ...นั่นเป็นงานวิจัยเล็กๆ ของเฉินเฉินไม่ใช่หรือ? มันไปอยู่ที่นั่นได้อย่างไร?

"คุณส่งหุ่นเทคโนโลยีชั้นต่ำนี้มาไว้ในบ้านของฉันถึงสองครั้งติดกันเพื่อถ่ายภาพการแอบดู" เหลิ่งเชียนเสวี่ยหยิบโทรศัพท์ของเธอกลับมา จากนั้นก็พูดอย่างเยือกเย็นว่า "ฉันกำลังพิจารณาอยู่ว่าจะฟ้องคุณตามกระบวนการกฎหมายดีหรือไม่"

“แอบดู? จริงๆ เหรอ?”

"โอเค" เยี่ยเจิ้นถิงพยักหน้า จากนั้นเขาก็เอ่ยเตือนอย่างจริงจังว่า "วันนี้นกอินทรีสัตว์เลี้ยงของคุณทำให้ลูกชายและลูกสาวที่บ้านของผมตกใจ ผมยังไม่ได้คิดบัญชีกับคุณ เพราะงั้นนี่ถือเป็นการเตือนครั้งแรก ถ้ามีครั้งต่อไป ผมจะเด็ดหัวเจ้านกนั่นมาตุ๋นแน่นอน!"

“คุณกล้าเหรอ?” เหลิ่งเชียนเสวี่ยเลิกคิ้ว

"ก็ลองดูสิ ว่าผมกล้าหรือเปล่า" เยี่ยเจิ้นถิงมองเธออย่างเย็นชา แล้วลุกขึ้นเตรียมเดินจากไป "ฉันไปก่อนนะหลุยส์ ดูแลตัวเองดีๆ"

“เจิ้นถิง เจิ้นถิง...” ดยุคหลุยส์เรียกเขาสองครั้ง

แต่เยี่ยเจิ้นถิงไม่ตอบสนองใดๆ

ดยุคหลุยส์มองไปตามแผ่นหลังของเขาที่จากไป จากนั้นก็หันกลับมามองไปเหลิ่งเชียนเสวี่ยอย่างกระสับกระส่าย "เชียนเสวี่ย คุณ…ทำไมคุณถึงเลี้ยงนกอินทรีหรือ"

“แค่ชอบ ก็เลยเลี้ยง” เหลิ่งเชียนเสวี่ยพูดอย่างเย็นชา “มีปัญหาอะไรไหม?”

“ไม่มีครับ...” ดยุคหลุยส์มองเธออย่างหวาดหวั่น “ผมแค่คิดว่านกอินทรีดุดุเกินไป ผมแนะนำให้คุณเลี้ยงสัตว์ตัวเล็กๆ ตัวอื่นบ้าง ถ้าคุณชอบนก ผมขอแนะนำนกแก้วน้อย!” นกแก้วน้อย?

ด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง ที่ทำให้เหลิ่งเชียนเสวี่ยรู้สึกคุ้นเคยกับคำนี้อย่างอธิบายไม่ถูก...