สามี(ไร้)รัก นิยาย บท 27

อรชรค้างที่วัดนั้นคืนหนึ่ง เพื่อเฝ้าดูอาการของหลวงพ่อด้วย แต่พอเช้ามานางต้องรีบกลับ เพราะต้องได้พาลูกสะใภ้ไปหาหมอที่ฝากครรภ์ไว้

"หนูเหนื่อยไหมจ๊ะ" พอลงเขามา นางก็ถามลูกสะใภ้ เพราะการเดินทางก็ยากลำบากเหมือนเช่นทุกครั้งที่เคย

วาดเดือนขอพักรีสอร์ทที่อาทิตย์พาแวะ ที่จริงเธอไม่ได้เหนื่อยขนาดนั้น แต่อยากจะจดจำช่วงเวลาดีๆ ที่เขาเคยเอาใจใส่เธอมาก ซึ่งไม่รู้ว่าช่วงเวลานั้นมันจะหวนกลับมาอีกไหม ถ้าชาตินี้เขาจำเธอด้วยตัวเองไม่ได้ แล้วเธอจะอยู่ยังไง

วาดเดือนเลือกห้องเดิมที่เขาเคยเปิดให้พัก หญิงสาวมองผ่านช่องหน้าต่างออกไป คล้ายเป็นวันนั้นที่เขาวิ่งไล่จับกับนักรบ พอหันมาเจอว่าเธอมองอยู่เขาก็หยุด เพราะไม่อยากให้ภรรยาเห็นว่าตัวเองเล่นเป็นเด็กๆ พอคิดขึ้นมาได้ใบหน้างามเริ่มมีรอยยิ้มแต่มันก็เจือปนไปด้วยน้ำตา

"ฉันคิดถึงคุณ" นานเท่าไรแล้วที่ไม่ได้อยู่ในอ้อมกอด นานเท่าไรแล้วที่ไม่ได้สัมผัสร่างกายของเขา

รุ่งสางของวันใหม่..

ทุกคนรีบเดินทางต่อ เพราะไม่อยากจะช้าไปมากกว่านี้แล้ว

พอเข้ามาถึงกรุงเทพฯ วาดเดือนต้องได้แยกพักอยู่คนละบ้าน ถ้าไม่งั้นทั้งสองต้องเจอหน้ากันก่อนที่จะคลอดแน่

หญิงสาวขอกลับมาพักที่บ้านของตัวเอง เพราะจะได้มีคนคอยดูแล ซึ่งอรชรก็มาส่งและยังฝากฝังเธอไว้กับแม่ของเธอเป็นอย่างดี

ห้องที่เขาให้คนเตรียมไว้ ยังถูกปิดเพื่อรอเจ้าของ และวันนี้เธอก็ได้มาใช้มัน

"ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ทำให้นะคะ" ถ้าไม่เพราะเขา ครอบครัวของเธอคงไม่มีปัญญาที่จะมีบ้านหลังสวยได้ขนาดนี้ แถมเฟอร์นิเจอร์เครื่องใช้มีแอร์เย็นๆ ให้ทุกห้องอีก

หลายวันผ่านไป..

"ช่วงนี้ผมไม่ค่อยเห็นแม่อยู่บ้านเลยนะครับ" เขากลับมาจากที่ทำงานก็เจอผู้เป็นแม่อยู่บ้านพอดี

"แม่ก็มีงานที่สมาคมต้องได้จัดการ" ที่จริงไม่ใช่หรอกงานสมาคมแค่ข้ออ้าง แต่ที่นางหายไป เพราะตอนนี้ลูกสะใภ้ได้ไปเตรียมรอคลอดที่โรงพยาบาลแล้ว

"แต่ก่อนไม่เห็นแม่ลงมือทำเองแบบนี้เลย แต่ถ้ามีอะไรให้ผมช่วยก็บอกมาได้นะครับ"

"แม่ก็อยากให้ลูกช่วยนะ แต่เรื่องนี้แม่พอจะจัดการเองได้"

คุยกับแม่จบ แทนที่เขาจะขึ้นบ้าน แต่กลับออกจากบ้านไปอีก

[บาร์]

"รอนานไหมครับ" พอมาถึงบาร์เบียร์ ชายหนุ่มก็ตรงไปโต๊ะที่จองไว้

"นานเท่าไรก็จะรอค่ะ" คนที่นั่งรอก็คือไอซ์ผู้ช่วยเลขา..ซึ่งตอนนี้ได้เลื่อนขั้นขึ้นมาเป็นเลขาแล้ว เพราะเลขาคนก่อนถูกย้ายกลางอากาศ ด้วยฝีมือของไอซ์เอง

พอลูกชายออกไป อรชรก็รีบออกไปบ้าง ที่นางกลับเข้ามาเพราะไม่อยากให้ลูกชายผิดสังเกตมาก

[โรงพยาบาล]

"เป็นยังไงบ้าง คลอดหรือยัง"

"ยังเลยค่ะ" คนที่รออยู่หน้าห้องคลอดก็คือครอบครัวของวาดเดือน

หลายชั่วโมงผ่านไป.. หมอจำเป็นต้องได้ฉีดยาเร่งคลอดให้ เพราะมดลูกของเธอเปิดช้ามาก

พอได้ยาเร่งคลอดเข้าไป เพียงไม่นานหญิงสาวรู้สึกอยากจะเบ่งขึ้นมา

แต่ความเจ็บปวดและทรมานไม่ต้องพูดถึง ยิ่งกว่าตายทั้งเป็น ..ในช่วงเวลานี้เธออยากจะให้เขากุมมือมากที่สุด แต่เพื่อชีวิตรอดของทุกคน เธอจำเป็นต้องได้ทำใจให้เข้มแข็งเข้าไว้

ตัดไปพื้นที่ห่างไกลความเจริญ..

"หลวงพ่อ หลวงพ่อคะ"

"หลวงพ่อครับ" ทุกคนต่างก็ร่ำไห้ เมื่อหลวงพ่อละสังขาร ซึ่งมันเป็นเวลาเดียวกันกับ...