สามี(ไร้)รัก นิยาย บท 49

ระหว่างที่พาเธอขับรถกลับมา ก็ยังได้ยินเสียงสะอื้นไม่ขาดสาย เธอคงจะเป็นห่วงน้องมาก ซึ่งเขาไม่เคยมีพี่น้องก็เลยไม่รู้ความรู้สึกแบบนี้

"ระวังค่ะ" ในขณะที่อาทิตย์กำลังเป็นห่วงความรู้สึกของเธออยู่นั้น ชายหนุ่มเผลอมองแต่คนตัวเล็กที่นั่งอยู่ด้านข้าง จนลืมสังเกตว่ามีคนกำลังจะเดินข้ามถนน

เอี๊ยดด เอี๊ยดดดดด

เสียงเบรกรถเป็นทางยาว และก็มาหยุดได้ที่หน้าของชายวัยชราคนหนึ่ง ชายคนนั้นหน้าตามอมแมม ในมือถือถุงพะรุงพะรัง ผมยุ่งเหยิงไปหมด จนแทบจะมองไม่ออกว่าเป็นใคร

"คุณตาเป็นยังไงบ้างคะ" หญิงสาวรีบลงรถมาดู แต่ผู้ชายคนนั้นเหมือนไม่รับรู้อะไร

"วาดเดือนกลับมา!" อาทิตย์รีบลงรถตามเธอไป เพราะไม่คิดว่าเธอจะลง ชายหนุ่มรีบวิ่งอ้อม

"แหะ แหะ" ชายวัยชราที่มีท่าทางเสียสติหันกลับมามองหน้าวาดเดือน แล้วก็ขำ

"กรี๊ดด" จังหวะที่ชายเสียสติคนนั้นหันกลับมา หญิงสาวตกใจรีบถอยไป คนร่างหนาวิ่งอ้อมมาจนถึงตัวภรรยาแล้วก็คว้าเธอเข้ามาซ่อนไว้ด้านหลัง

"ไป๊!!" เขาตะคอกไล่คนเสียสติให้ไป

"ไป ไป ไปปปแล้ว"

"เดี๋ยวนะคะ ทำไมหน้าคุ้นจัง" หญิงสาวมองตามหลังไปถึงได้สังเกตว่า ผู้ชายเสียสติคนนี้หน้าคุ้นมาก "หมอโชติ?"

"คุณรู้จัก...?" ชายหนุ่มมองต่ำลงมาที่ใบหน้างาม ..หลังจากนั้นความทรงจำของเขาก็เริ่มคืบคลานกลับมาทีละน้อย ทีละน้อย มันวิ่งเข้ามาในโสตประสาทของเขา "วาดเดือน คุณเป็นอะไรไหม" ชายหนุ่มจับเธอหมุนซ้ายหมุนขวาดูว่าเธอยังอยู่ดีไหม

"ฉันไม่ได้เป็นอะไรค่ะ" หญิงสาวแปลกใจทำไมท่าทางของเขาถึงดูตกใจกว่าเมื่อสักครู่นี้อีก

ที่จริงหมอโชติถูกตำรวจจับไปหลังจากที่น้ำหวานกับแม่ถูกจับกุมได้เพียงไม่นาน แต่ตำรวจเห็นว่าหมอโชติสติฟั่นเฟือน ก็เลยส่งเข้าไปให้จิตเวชตรวจสอบ ผลออกมาคือหมอโชติเป็นคนวิปริตไปแล้ว

ที่หมอโชติเป็นแบบนี้ เพราะคิดทำคุณไสยใส่อาทิตย์ ตอนที่เขาหมดสติไป และวันนั้นหลวงพ่อก็ได้ช่วยเขา จนคุณไสยวิ่งกลับใส่ตัวหมอโชติกลายเป็นคนสติฟั่นเฟือนหรือคนบ้านั่นเอง

"คุณพาฉันมาที่นี่ทำไมคะ" แทนที่เขาจะพาเธอกลับบ้านไปหาลูก แต่อาทิตย์กลับพาขับรถมาสะไกลจนถึงรีสอร์ท...

"รีสอร์ทนี่" หญิงสาวนึกขึ้นได้ว่ามันคือรีสอร์ทที่เขาเปิดห้องให้เธอเข้าห้องน้ำในคราวก่อน ตอนที่เธอท้องตะวันอยู่ "คุณจำได้แล้วเหรอคะ" น้ำตาไหลออกมาจากดวงตางามคู่นั้นโดยกลั้นไม่อยู่

"ผมขอโทษที่จำคุณไม่ได้ ผมพยายามแล้ว"

"ไม่เป็นไรค่ะ คุณยังมีชีวิตอยู่มันก็ดีมากแล้ว" ทั้งสองร้องไห้กอดกันกลม

"ทำไมพวกคุณถึงไม่บอกผม ทำไมไม่มีใครบอกผมเลยสักคน"

"พวกเราบอกไม่ได้ค่ะ บอกไม่ได้จริงๆ"

ชายหนุ่มนึกตำหนิตัวเอง ในระหว่างที่จำเธอไม่ได้ เขาได้ทำร้ายจิตใจอะไรเธอไปบ้าง รวมทั้งเรื่องของไอซ์

"ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไรจริงๆ ฉันไม่ถือโทษโกรธคุณเลย" วาดเดือนคิดว่าเขาคงกำลังตำหนิตัวเองอยู่แน่

"ขอบคุณนะวาดเดือนที่คุณยังอยู่ข้างกายผมไม่ไปไหน" ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงจะไม่ทนเห็นเขาอยู่กับผู้หญิงคนใหม่ต่อหน้าต่อตา แต่นี่เธอเลือกที่จะรอให้เขาจำได้

ชายหนุ่มโน้มลงมาจูบริมฝีปากบางทั้งที่น้ำตาของทั้งสองยังไหลไม่หยุด

นี่อะไรกัน..เขาหลงรักผู้หญิงคนเดียวถึงสองครั้งเลยเหรอ มันเป็นไปได้ยังไง

พอจำความรักของตัวเองในอดีตได้ ถึงรู้ตัวว่าตอนที่ยังจำเธอไม่ได้ เขาก็ได้หลงรักเธออีกครั้ง..คุณทำได้ยังไงวาดเดือน

"เราไปหาหลวงพ่อกับแม่ชีกันดีไหมคะ" เพราะยังไงก็มาเกินครึ่งทางแล้ว หญิงสาวก็เลยชวนผู้เป็นสามีขึ้นไปไหว้แม่ของเขา

ตอนที่คุยกันก็ใกล้จะค่ำมากแล้วอาทิตย์ก็เลยค้างที่รีสอร์ทนั้น พอเช้ามืดของวันใหม่เขาก็เลยพาเดินทาง

"คุณซื้ออะไรมาเยอะแยะเลยค่ะ"

"เดี๋ยวเราก็ได้ขึ้นเขากันแล้ว คุณจะได้ทานเผื่อหิว" ชายหนุ่มแวะซื้อของแล้วทั้งสองก็เดินทางกันต่อ

ขับรถมานานพอสมควรก็ขึ้นมาถึง

"อะไรนะคะแม่ชี" พอรู้ข่าวว่าหลวงพ่อท่านมรณะภาพไปแล้ว น้ำตาของเธอไหลรินลงมาอีกครั้ง ..นี่มันอะไรกัน