สามี(ไร้)รัก นิยาย บท 48

"ไปค่ะเดี๋ยวพี่กลับไปส่งที่บ้าน"

"แต่นี่ยังเวลางานอยู่เลยนะคะ" นั่งพักอยู่ในห้องทำงานของสามีจนรู้สึกดีขึ้น ตุ๊กตาก็เข้ามาหาอีกครั้ง

"เวลางานท่านประธานก็ไม่ให้ทำงานแล้วค่ะ" ตุ๊กตาพยุงวาดเดือนออกมาด้านนอกเพื่อที่จะมาเก็บของ แต่ที่จริงก็ไม่มีอะไรให้เก็บอีกแล้ว เพราะว่าตุ๊กตาและมดได้เก็บไว้ก่อนหน้านั้น โดยคำสั่งของท่านประธานเอง

"แล้วงานที่ค้างไว้ล่ะคะ"

"ท่านโทรบอกให้...นั่นไงมาพอดี"

"คุณอนงค์" หญิงสาวมองตามไปที่ลิฟต์ก็เห็นอนงค์เดินออกมา

"คุณวาดเดือน เป็นอะไรคะ" ที่จริงวันนี้อนงค์ออกนอกสถานที่ แต่ต้องได้รีบกลับเข้าบริษัทเพราะคำสั่งด่วนของท่านประธาน

"ขาแพลงนิดหน่อยเองค่ะ"

"พอดีพี่เคลียร์งานข้างนอกเสร็จแล้วค่ะ พี่ก็เลยจะมาแย่งตำแหน่งของพี่คืน"

"เสร็จแน่นะคะ" คำนี้ที่พูดออกไปเธอไม่ได้มองหน้าของอนงค์เลย วาดเดือนมองไปดูที่กล้องวงจรปิดของบริษัทที่ติดอยู่อีกมุมด้านบน

พรวด~

"เต็มๆ" โชคดีที่นักรบหลับตาไว้ทัน ถ้าไม่งั้นกาแฟในปากของอาทิตย์คงได้พุ่งเข้าตาด้วย

"โทษทีว่ะ" เห็นสายตาพิฆาตของภรรยามองผ่านกล้องวงจรปิดมา อาทิตย์ถึงกับสำลักกาแฟที่กำลังดื่ม

นั่งรอที่ร้านเพียงไม่นานเจ้าของที่ดิน ที่นัดเจรจาเรื่องซื้อขายก็เข้ามาในร้านอาหาร

..บนรถ..

"เหมือนไม่ใช่มึงเลยนะอาทิตย์"

"ไม่ใช่กูแล้วจะเป็นใคร"

"ธรรมดามึงต่อที่ดินยิ่งกว่าต่อผักที่ตลาด" ทั้งสองพูดคุยกันขณะที่ขับรถออกมา

"มันก็เหมาะสมกับราคาดีแล้ว ให้ๆ เขาไปเถอะ" ธรรมดาถ้าเขาออกมาทำงานนอกสถานที่แบบนี้ คงอยู่ 3-4 วัน เพราะต้องเจรจาต่อรองเรื่องที่ดิน

พอเสร็จธุระจากตรงนี้อาทิตย์ก็ให้นักรบขับรถรีบกลับบ้านเลย

เช้าวันต่อมา

ดวงตางามค่อยๆ เปิดขึ้นรับแสงแดดอ่อนๆ ยามเช้า

"ตะวัน" หญิงสาวตกใจ เพราะเมื่อคืนนี้เธอนอนอยู่กับลูกชาย แต่ตื่นมาทำไมอยู่ในอ้อมกอดของเขาได้..แล้วลูกไปไหน

"ผมเอาไปฝากคุณแม่ไว้แล้ว" ชายหนุ่มพูดทั้งๆ ที่ไม่ได้ลืมตา เพราะกว่าจะมาถึงก็ใกล้รุ่งสาง ตอนนี้รู้สึกเพลียมาก

พอรู้ว่าลูกชายอยู่กับคุณย่าเธอก็สบายใจขึ้น ดวงตากลมมองจ้องผู้ชายที่กำลังกอดเธออยู่ ..เขาคงจะเหนื่อยมากต้องเดินทางแบบนี้ตลอดเลยเหรอ หญิงสาวมองใบหน้าหล่อคมนั้นจนเพลินตา

"ถ้าคุณยังมองอยู่แบบนี้ผมจะไม่นอนแล้วนะ"

"คะ.." เขาเห็นด้วยเหรอว่าเรามอง จะเห็นได้ยังไงก็เขาหลับตาอยู่ ..ใบหน้างามซุกเข้าในวงแขน เพราะอายที่ถูกจับได้

"ผมขอพักอีกแป๊บหนึ่งนะ เดี๋ยวจะตื่นมาเล่นด้วย" เสียงที่พูดออกมาดูเหนื่อยล้ามาก

"เล่นอะไรคะ" อดที่จะถามไม่ได้ เพราะตอนนี้มันมีอะไรให้เล่น

ดวงตาคมค่อยๆ เปิดขึ้นทีละน้อย ทั้งสองมองสบตา "แน่ใจนะว่าอยากจะรู้"

"มะ.. ไม่รู้แล้วก็ได้ค่ะ" พอเห็นนัยน์ตาคมคู่นั้นก็รู้แล้วว่า เขาหมายถึงอะไร เธอต้องได้รีบหลบสายตาอีกครั้ง แต่ก็ไม่ทันแล้ว "อืมมม"

ชายหนุ่มขยับต่ำลงมาหาริมฝีปากบาง แล้วกดจูบลงที่เรียวปากนิ่ม

หญิงสาวพยายามเบือนริมฝีปากออกห่าง

"ทำไม"

"กลับไปบ้าน เห็นแม่โทรมาบอกมีเรื่องน้องสาวจะคุยด้วย"

"แล้วเธอไปยังไง"

"แม่ให้คนรถที่บ้านไปส่ง" คุณย่าพูดกับลูกชาย แต่ใบหน้ายังหยอกเย้าหลานที่อยู่ในวงแขน

ชายหนุ่มรีบออกมาที่รถ แล้วขับตามเธอไปที่บ้านเพราะเป็นห่วง เมื่อวานนี้ขาก็ยังไม่หายดี

ขับมาเพียงไม่นานก็ถึงบ้านของเธอ

"มีอะไรกัน" คนร่างสูงเข้ามาถึงด้านใน เห็นน้ำตาผู้เป็นเมียไหลก็เลยตกใจ

"ไม่มีอะไรค่ะ" หญิงสาวรีบเช็ดน้ำตาออก

"ไม่มีแล้วร้องไห้ทำไม..บอกผมมา"

"เรื่องในครอบครัวค่ะ"

"ผมไม่ใช่ครอบครัวของคุณเหรอ"

แม่และพี่สาวรีบออกไปแล้วปล่อยให้ทั้งสองได้คุยกัน

"เรื่องน้องสาว ตอนนี้แม่สงสัยว่าน้องติดยา"

พอรู้ว่าสิ่งที่เธอกำลังทุกข์ใจอยู่ตอนนี้เป็นเรื่องอะไร ชายหนุ่มก็เลยคิดหาวิธีปลอบ

"เขากำลังอยู่ในช่วงวัยรุ่น" มือหนายื่นไปโอบร่างบางของภรรยาเข้ามาแนบอกตัวเองไว้ "เดี๋ยวพอโตหน่อยน้องก็คิดได้เองแหละ"

"วาดกลัวว่าจะกู่ไม่กลับค่ะ ทำยังไงดีคะ"

"เรื่องนั้นคุณอย่าคิดมากนะ เดี๋ยวผมจะจัดการเอง"

"คะ?" จากที่ซุกอยู่หน้าอก หญิงสาวรีบเงยหน้าขึ้นไปมองคนตัวสูงที่อยู่ด้านหน้า เรื่องน้องสาวเธอยังจะต้องไปลำบากเขาอีกเหรอ