สามี(ไร้)รัก นิยาย บท 47

"ก็กูจะมาถามมึงเรื่องงานโปรเจคใหม่ที่กำลังจะไปดูที่ดินกันนี่ไง"

"แล้วไง" พูดกับเพื่อนแต่สายตาไม่ได้มองที่เพื่อนเลย

"แล้วไง? มึงมองอะไรวะ" นักรบก็เลยพลอยต้องได้มองไปที่ประตูด้วย แล้วก็คิดขึ้นได้ว่าเมื่อสักครู่ใครเดินออกไป "หนักนะมึงเนี่ย"

"แต่ก่อนกูรักผู้หญิงคนนี้มากไหมวะ"

"กูจะไปรู้กับมึงเหรอ กูไม่ได้อยู่ใต้เตียงมึงสักหน่อย"

ขนาดเขาจำเธอยังไม่ได้ แต่ความรู้สึกของเขาที่มีต่อผู้หญิงคนนี้ ทำไมมันถึงมากมายได้ขนาดนี้

"แล้วเรื่องงานโปรเจคใหม่เอายังไง..จะไปเย็นนี้หรือพรุ่งนี้"

"ไปอีกแล้วเหรอวะ"

"หรือมึงจะให้กูไปดูที่ดินคนเดียว"

"มึงทำได้ไหมล่ะ"

"โปรเจคพันล้านมึงกล้าให้กูทำไหมล่ะ"

"ไม่กล้า"

"ก็นั่นไง"

ค่ำมืดของวันเดียวกันนั้น..

วันนี้อาทิตย์มีงานต้องทำ กลับบ้านพร้อมวาดเดือนไม่ได้ แต่เขาก็ให้นักรบมาส่งเธอที่บ้านก่อน เพราะงานโปรเจคใหม่ที่จะต้องไปดูที่ดินต่างจังหวัด ต้องได้เตรียมเอกสารอีกหลายอย่าง พอกลับมาถึงที่บ้านก็ค่ำมืดแล้ว

"แม่กับลูกไปไหนแล้วครับ" เห็นแต่ผู้เป็นแม่กำลังนั่งดูทีวีอยู่

"พาตะวันขึ้นไปนอนแล้วมั้ง"

"พรุ่งนี้เช้าผมต้องได้ออกไปต่างจังหวัดแต่เช้ามืด..เอ่อ..ฝากตะวันนอนกับแม่อีกสักคืนนะครับ" จบคำพูดชายหนุ่มก็รีบวิ่งขึ้นบ้านโดยไม่รอคำตอบจากผู้เป็นแม่ ..ส่วนอรชรได้แต่อมยิ้มมองตามลูกชายขึ้นไป

แกร่ก~

"ทำไมยังมานอนที่ห้องรับรองแขกอยู่อีก" เขาคิดไว้แล้วเชียวว่าเธอต้องอยู่ที่ห้องนี้แน่

มือหนาช้อนร่างลูกชายที่นอนหลับอยู่ในวงแขนของแม่ออกมา แล้วเดินตรงไปที่ห้องของคุณย่า

ส่งลูกให้คุณย่าเสร็จ ชายหนุ่มก็รีบกลับมาที่ห้องเดิม

"อือ" เสียงของหญิงสาวที่นอนหลับใหลแต่พอถูกเล้าโลมหนักเข้า เธอก็เริ่มมีเสียงครวญครางเล็ดลอดออกมา

"อื้อ..ค.. คุณอาทิตย์คุณกลับมาตั้งแต่เมื่อไรคะ" หญิงสาวมองต่ำลงไปที่หว่างขา เพราะตอนนี้เขากำลังวุ่นอยู่กับตรงนั้นของเธอ "อ๊อยย.. คุณอาทิตย์คะ~" เสียงหวานครางกระเส่าออกมาเป็นชื่อสามี

ริมฝีปากหนาเคลื่อนขึ้นมาด้านบน เมื่อเห็นว่าเธอรู้สึกตัวตื่นแล้ว "มาได้สักพักแล้วครับ" เสียงทุ้มกระซิบพูดข้างใบหู พร้อมกับแนบริมฝีปากพรมจูบทั่วบริเวณนั้น จนคนที่เป็นเจ้าของเสียวสยิวขึ้นมา

"อ๊อยย.." เขาไม่ได้พรมจูบแค่ริมฝีปาก แต่เรียวลิ้นอุ่นยังแทรกเข้าไปในโพรงหู

เสียงหายใจและเสียงครางของคนตัวเล็ก ทำให้เลือดในกายชายหนุ่มเพิ่มสูงขึ้น

เรียวขาถูกจับแยกออกจากกันอีกครั้ง เพื่อที่จะส่งความเป็นชายเข้าไป ในร่างกายของอีกฝ่าย "อ้าา..ซี๊ดด" ความต้องการที่เขามีต่อเธอมันมากมายเหลือเกิน ..เอวหนาขยับกระแทกเข้าออกแบบระมัดระวัง เพราะเห็นมือเรียวจิกลงที่ลำแขน

"อีกไม่นานหรอกจ้าทนไหวไหม" ริมฝีปากกระซิบพูดข้างใบหูอีกครั้ง พร้อมกับพรมจูบ

หญิงสาวไม่ตอบได้แต่ครางกระเส่า ไปตามจังหวะที่เขากระแทกลงมา ความต้องการของเธอที่มีต่อเขาก็มากมายไม่แพ้กัน..ทั้งสองมอบความสุขให้กันและกันอยู่แบบนั้น

"มึงไม่รู้เรื่องของกูสักเรื่องได้ไหมไอ้นักรบ"

"ถึงมึงไม่บอกกูก็รู้..ยิ่งกว่าสต็อกเกอร์นะมึงเนี่ย" สายตานักรบแอบมองที่จอโทรศัพท์ของเพื่อนแว๊บหนึ่ง ก็เห็นแล้วว่ากำลังดูกล้องวงจรปิดของบริษัท

หญิงสาวเข้ามาค้นดูเอกสารที่ฝ่ายบุคคลขอขึ้นมา

"เขาเอาเก็บไว้ไหนเนี่ย" จะโทรไปถามก็กลัวจะรบกวน ..เอกสารพวกนี้มันต้องอยู่ในห้องทำงานของเขาสิ

"โอ้ย" ขาเรียวถอยไปแต่เกิดสะดุด แล้วก็ล้มลง "เจ็บ.."

และทันใดนั้นตุ๊กตาก็รีบเปิดประตูห้องเข้ามา "คุณวาดเป็นยังไงบ้างคะ"

"เจ็บค่ะ สงสัยขาจะแพลง"

"พอเดินไหวไหมคะ ไปนั่งที่โซฟาดีกว่า" ตุ๊กตาพยุงวาดเดือนให้ลุกขึ้น แล้วพามาที่โซฟา

"ขอบคุณค่ะ ทำไมพี่รู้ล่ะคะ" ทั้งๆ ที่เธอไม่ได้ส่งเสียงดังเลย และก็ไม่มีของตกหล่นที่จะทำให้คนอยู่ด้านนอกรู้ว่าเธอกำลังเกิดอุบัติเหตุ

"ท่านประธานโทรมาบอกค่ะ"

"โทรมาบอก?"

ใช่แล้วเขาเปิดกล้องวงจรปิดดูเธอตลอดเวลา พอเห็นว่าเธอล้มลงไปก็รีบโทรเข้าเครื่องตุ๊กตาให้เข้ามาดู

และเพียงไม่นานพยาบาลที่ประจำอยู่บริษัทนี้ ก็ขึ้นมาพร้อมกล่องปฐมพยาบาล

"คงเป็นสายจากท่านประธานอีกนั่นแหละค่ะ" ตุ๊กตาเห็นภรรยาของท่านประธานเหมือนจะสงสัยว่าพวกเธอรู้ได้ยังไง

ใบหน้างามมองขึ้นไปดูกล้องวงจรปิดที่ติดอยู่ในห้องทำงาน ..เรื่องที่น้อยใจให้เขาเมื่อเช้านี้ ที่ไปทำงานต่างจังหวัดแล้วไม่บอกกล่าว ตอนนี้มันหายไปจนหมดสิ้น