สามี(ไร้)รัก นิยาย บท 46

หลังอาบน้ำเสร็จอาทิตย์ก็เช็ดผมเดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วไปหยุดอยู่ที่กระจกบานใหญ่ของห้อง ชายหนุ่มมองตัวเองผ่านกระจกนั้น

สักพักเขาก็คิดอะไรขึ้นมาได้ "ตายห่าแล้ว"

หญิงสาวที่กำลังวุ่นอยู่กับการเก็บที่นอน ต้องรีบหันไปมอง "อะไรอีกล่ะคะ"

"ลืมลูก"

"ไหนเมื่อคืนนี้คุณบอกเอาไปฝากคุณแม่ไว้แล้วไง" ทีแรกเธอนึกว่าเรื่องใหญ่ วาดเดือนก็เลยหันกลับมาเก็บที่นอนต่อ เพราะไม่อยากทิ้งไว้ให้แม่บ้านเห็นร่องรอยเมื่อคืนนี้

"ผมไม่ได้ฝาก แค่วางไว้ข้างท่านเฉยๆ" เขารีบวิ่งออกมาทั้งๆ ที่ มีแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียว และอีกผืนกำลังเช็ดผมอยู่

แกร่ก..

"แม่ครับ" อาทิตย์ตรงมาที่ห้องของผู้เป็นแม่ก่อนเป็นอันดับแรก พอเปิดเข้าไปก็เจอแต่ความว่างเปล่า คนร่างหนารีบวิ่งลงบันไดมา โดยมีภรรยารีบเดินตามลงมาด้วย..โชคดีที่เธอใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้ว ถ้าไม่งั้นคงได้ลงมาสภาพเดียวกับแน่เลย

"จะรีบไปไหนกัน" คุณย่าที่กำลังหยอกเย้ากับหลานอยู่หันไปมอง

"เปล่าครับ" พอเห็นลูกชายปลอดภัยดี เขาก็เลยไม่รู้จะพูดอะไร

"ไหนบอกว่าจะฝากไว้แป๊บเดียวไง"

"แม่ได้ยินเหรอครับ" อาทิตย์ผู้ซึ่งกำลังจะกลับขึ้นบ้านต้องรีบหันกลับมาอีกรอบ

"ได้ยินตั้งแต่บอกว่า..ถ้าหาเพื่อนเล่นให้ตะวันได้แล้วจะกลับมารับแกไปนอนด้วย" อรชรแอบพูดเหมือนไม่จริงจังแค่อยากจะหยอกลูกชายเล่น

"คุณอาทิตย์!" ดวงตางามมองค้อนไปที่สามี

"ก็ผมคิดว่าแม่นอนหลับไปแล้วนี่" อาทิตย์แก้เขินด้วยการวิ่งกลับขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

ส่วนวาดเดือนก็รีบตามขึ้นไปติดๆ

"คู่นี้มันน่ารักดี" อรชรแอบมองตามลูกชายและลูกสะใภ้ที่เขินอายกันใหญ่ขึ้นไปด้านบน "เดี๋ยวหนูก็จะได้น้องมาเล่นเป็นเพื่อนแล้วนะลูกดีใจไหม" แล้วนางก็หันกลับมาพูดกับหลานชายที่กำลังอุ้มอยู่ ด้วยใบหน้าที่ขำแบบเอ็นดูลูกชาย

[บริษัท]

"วันนี้ท่านประธานมากับภรรยาเพื่อสยบข่าวลือแน่เลยว่ะ" พอทั้งสองเดินผ่านไปที่ลิฟต์ก็มีเสียงซุบซิบนินทาตามหลัง

"ข่าวลืออะไร"

"ก็ข่าวลือเรื่องเตียงหักไง"

"มีข่าวลือแบบนั้นออกมาด้วยเหรอ"

"ฉันว่าท่านประธานไม่ค่อยจริงจังกับเมียเท่าไรหรอก เห็นไหมตอนเมียมาทำงานใหม่ๆ ตอนนั้นยังควงกับไอซ์มันอยู่เลย" ทีแรกทุกคนคิดว่าเป็นเลขาใหม่เฉยๆ แต่เอาเข้าจริงๆ กลับเป็นภรรยาของท่านประธาน

"ขอให้เลิกกันเร็วๆ ทีเถอะ ฉันจะได้สวมแทน" อีกคนรีบพูดขึ้นแบบมีความหวัง

"แบบแกเนี่ยนะจะสวมแทน"

"เผื่อท่านเอาไม่เลือกไง..แบบว่าใครก็ได้อะไรอย่างเงี้ย" ที่ใดมีมนุษย์ที่นั่นไม่พ้นคำนินทา

ห้องทำงานของท่านประธาน

"ผมขอโทษด้วยที่ไม่ได้เซ็นต์อนุมัติการประชุมให้" ชายหนุ่มหยิบเอกสารที่ผู้จัดการนำเข้ามาให้เซ็นต์พร้อมกับกล่าวคำขอโทษก่อนที่จะ..

ก๊อก ก๊อก

"เอกสารจากฝ่ายบัญชีค่ะ" ช่วงนี้ฝ่ายบัญชีกำลังทำเรื่องเงินเดือนและเงินล่วงเวลาของพนักงาน เอกสารก็เลยถูกส่งขึ้นมาให้ท่านประธานเซ็นต์อนุมัติ

แต่ก็ต้องผ่านเลขาหน้าห้องก่อน

มือเรียวของหญิงสาววางแฟ้มเอกสารลงที่โต๊ะทำงาน ซึ่งในมือของท่านประธานก็มีแฟ้มของผู้จัดการอยู่ก่อนหน้านั้นแล้ว แต่ทันใดนั้นชายหนุ่มก็วางแฟ้มของผู้จัดการลง แล้วยื่นมือไปหยิบแฟ้มของเธอขึ้นมาเปิดดูแทน

เขาเช็คดูตัวเลขแบบคร่าวๆ แล้วก็เซ็นต์ชื่อลงไปเพื่ออนุมัติ แล้วฝ่ายบัญชีก็จะได้ส่งให้ฝ่ายการเงินอีกที

ใบหน้างามมีรอยยิ้มขึ้นมาให้เห็น เขาคงจะกลัวเธอน้อยใจเหมือนวันนั้น

"ตอนเที่ยงรอไปทานข้าวพร้อมผมนะ"

"ผมเหรอครับ" เห็นท่านประธานพูดโดยไม่เงยหน้ามอง ก็เลยไม่รู้ว่าท่านชวนใคร

พอทั้งสองเดินลงมาถึงชั้นล่าง พนักงานที่กำลังทยอยกันออกไปทานข้าวต่างก็มอง

"วันหลังฉันไม่มากับคุณแล้วนะ" หญิงสาวเอ่ยขึ้นทันทีที่เดินมาถึงรถ

"ทำไม"

"ก็พนักงานของคุณน่ะสิ มองเหมือนฉันเป็นตัวประหลาด"

"สงสัยเขาไม่เคยเห็นคนสวยมั้ง"

"คุณ" ไม่รู้จะพูดอะไรต่อดีแล้ว เขาเล่นพูดออกมาแบบนี้

บ่ายโมงวันนั้น..

"กาแฟค่ะ" แก้วกาแฟร้อนๆ ได้ถูกวางลงตรงหน้าของท่านประธาน แล้วเธอก็เดินกลับมาที่ประตู

"นี่อะไรของคุณ" เขามองดูแก้วนั้นแบบสงสัย

"อะไรคะ" หญิงสาวก็เลยต้องได้เดินกลับมา เพราะคิดว่าอะไรหล่นลงไปในแก้วกาแฟของเขาหรือเปล่า

ด้วยความซื่อใบหน้างามชะโงกลงไปมองในแก้วกาแฟนั้น

"อุ๊ย.. คุณอาทิตย์ปล่อยนะ!" อยู่ดีๆ เขาก็คว้าร่างของเธอไปนั่งลงที่ตัก

จมูกคมสันฝังลงซอกคอระหง แล้วสูดดมกลิ่นกายของเธอแบบเสน่หา

"อาทิตย์ที่ดินที่เราจะไปดูกัน..." นักรบถึงกับหยุดชะงัก เมื่อมองไปเห็นว่าท่านประธานกำลังทำอะไรอยู่

"คุณอาทิตย์ปล่อย!!!" วาดเดือนตกใจอยู่ดีๆ นักรบก็เปิดประตูพรวดเข้ามาเลย

พอเขาปล่อยเธอให้เป็นอิสระหญิงสาวรีบเดินออกมาจากห้องนั้น

"มึงไม่มีมือเคาะประตูก่อนหรือไงวะ" ตำหนิเพื่อนแต่สายตายังมองตามเธอออกไปแบบเสียดาย..