สามี(ไร้)รัก นิยาย บท 54

"พี่เขยใครทำไมใจดีจัง" หญิงสาวปลื้มมากที่พี่เขยให้เงินตั้งห้าพัน

จังหวะที่วาดดาวเดินออกมาจากห้องทำงานของท่านประธาน แน่นอนว่าคนที่อยู่ด้านหน้าต้องมองแบบเก็บรายละเอียด เพราะคิดว่าเด็กสาวคนนี้เป็นใครแถมออกมาแล้วมีเงินติดมือออกไปด้วย

เย็นวันเดียวกันนั้น..

กรี๊งงง คนตัวเล็กกำลังจะนอนเอาแรง เพื่อที่จะไปเริ่มงานในวันพรุ่งนี้ ทันใดนั้นก็มีสายโทรศัพท์เข้ามา

"แม่โทรมาทำไม" หญิงสาวชั่งใจอยู่ว่าจะรับสายดีไหม เพราะถ้าแม่โทรมาทีไรต้องมีเรื่อง..

{"ใครบอกแม่"} แล้วมันก็เป็นจริง เรื่องดีๆ ไม่เคยโทรมาหาหรอก

{"แกอย่าสร้างเรื่องวุ่นวายอะไรให้พี่เขานะ"} บ่นให้ลูกยังไม่จบประโยค วาดดาวก็ตัดสายไป

พอวางสาย มือเรียวก็ยื่นขึ้นมาปาดน้ำตาออกจากใบหน้าแบบลวกๆ เพราะเธอมีความกดดันระดับหนึ่งเกี่ยวกับครอบครัว

"แค่หายใจก็ผิดแล้วใช่ไหม" บางทียังแอบอิจฉาน้องชายที่จากไป ไม่ต้องมีเรื่องกดดันอะไรเกี่ยวกับครอบครัวเหมือนเธออีกแล้ว

เธอกับน้องชายอายุไล่เลี่ยกันหัวปีท้ายปี ตอนที่น้องชายจากไป วาดดาวก็แทบจะรับไม่ได้ เพราะเธอสนิทกับน้องมากไม่แพ้วาดเดือนเลย

ที่แม่โทรมาไม่ได้หวังจะตำหนิลูกสาวเลย แค่อยากจะบอกกล่าวไว้ไม่อยากให้ไปวุ่นวายที่บริษัทของพี่เขย และเรื่องนี้วาดเดือนเป็นคนโทรไปหาแม่เอง เพราะถ้าเธอโทรสายตรงไปหาน้อง เดี๋ยวก็มีเรื่องทะเลาะกันอีก

เรื่องนี้ที่วาดเดือนรู้ก็เพราะอนงค์โทรไปหา กลัวว่าเด็กสาวคนนี้จะมาอ่อยท่านประธาน เพราะเป็นห่วงวาดเดือนก็เลยเป็นหูเป็นตาให้

อนงค์ยังซึ้งในบุญคุณที่วาดเดือนช่วย พอมีอะไรเกี่ยวกับท่านประธานอนงค์จะโทรไปแจ้งทันที และเรื่องนี้ก็เช่นกัน วาดเดือนรู้ได้ในทันทีเลยว่าเป็นน้องสาวของตัวเอง

"ถ้าฉันหาเงินใช้เองได้ ฉันจะไม่วุ่นวายอะไรเลย" บ่นออกมาพร้อมกับเสียงสะอื้นในลำคอ และพยายามจะเช็ดน้ำตาที่มันไหลไม่หยุดออกให้หมด ..เธอน้อยใจที่ทำอะไรก็ผิดไปหมด ไม่มีใครถามเลยสักคำว่าทำไมถึงต้องไปที่นั่น

19 : 00 น. นักรบกลับมาก็เห็นเธอนอนอยู่ที่โซฟาตัวเดิม

ที่จริงวาดดาวยังไม่มีคีย์การ์ดห้องของนักรบหรอก ตอนที่ออกไปเธอเอากระดาษแผ่นเล็กๆ สอดไว้เพื่อไม่ให้มันล็อก พอกลับมาก็เอากระดาษแผ่นนั้นออกแล้วเปิดประตูห้อง

พอเข้ามาด้านในทั้งสองก็ต่างคนต่างอยู่ ส่วนนักรบก็ทานข้าวเข้ามาแล้วไม่ต้องหาอะไรกินอีก เขาทำแบบนี้เป็นประจำ

เช้าวันต่อมา..

หญิงสาวตื่นขึ้นมาก็พบว่าเขาออกไปทำงานแล้ว ที่นักรบต้องไปแต่เช้าก็เพราะต้องได้ไปเตรียมงาน ตอนเย็นจะได้ไปดูที่ดินต่างจังหวัด

ส่วนวาดดาวอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วออกมาที่บริษัท

"เด็กคนเมื่อวานนี้ใช่ไหมเนี่ย" พนักงานต้อนรับที่อยู่ด้านหน้าต่างก็คุยกัน

"อืม" พอหญิงสาวเดินเข้ามาใกล้ทั้งสองก็หยุดพูดคุยกัน ส่อให้เห็นชัดเลยว่ากำลังนินทา

"สวัสดีค่ะ ฉันมาทำงาน" วันนี้เธอไม่ถามหาท่านประธานแล้ว เพราะอาทิตย์บอกให้มารับงานกับพนักงานด้านล่างได้เลย

"ตามมาเลยค่ะ" ทุกคนมองหน้าวาดดาวแบบไม่เป็นมิตรเลย

เพราะว่ามาเมื่อวานนี้..วันนี้ก็ได้งานแล้ว ซึ่งบริษัทนี้ใครจะเข้ามาทำงาน กว่าจะผ่านการสอบสัมภาษณ์ และอะไรอีกมากมาย บางคนก็ไม่ได้งานเลย แต่เธอตรงไปหาท่านประธานแล้วก็ได้งานทันที

"นี่คือแผนกอะไรคะ" หญิงสาวถามเมื่อมาหยุดอยู่ที่หน้าแผนก

"แผนกประสานงาน" หรือเรียกอีกอย่างหนึ่งคือพนักงานเดินเอกสารในบริษัท เอกสารทุกอย่างจะต้องผ่านการคัดเลือกของแผนกนี้

"ฉันต้องทำยังไงบ้างคะ"

"ไปหาหัวหน้าแผนกเลยค่ะ หมดหน้าที่ของฉันแล้วไปก่อนนะคะ" จบคำพูดพนักงานคนนี้ก็เดินกลับมาที่แผนก

ชื่อของวาดดาวถูกรันเข้าระบบโดยอัตโนมัติ ไม่ต้องผ่านฝ่ายบุคคล เพราะมันคือคำสั่งของท่านประธานโดยตรง

แต่เงินเดือนของเธอก็ได้เหมือนพนักงานธรรมดาทั่วไป ถ้าให้เธอมีสิทธิพิเศษมากกว่าคนอื่นอาจจะทำงานลำบาก

"สวัสดีค่ะฉันชื่อวาดดาวมาทำงานวันแรกค่ะ" หญิงสาวยกมือไหว้เพื่อแนะนำตัวเอง เหมือนคนไทยทุกคนที่ทำกัน

"ก่อนอื่นนะ..น้องต้องดูความเหมาะสมในการแต่งตัว" วิชุดาหัวหน้าแผนกมองดูตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วส่ายหน้า แบบไม่ปลื้มในการแต่งตัวของเด็กคนนี้มาก

เด็กสาวหน้าตาน่ารักแต่งตัวในสไตล์ของเธอ นั่งอยู่ข้างกระถางต้นไม้ใหญ่ ..สองมือกำแน่นแล้วทุบลงตามลำแข้งของตัวเองเบาๆ เพื่อคลายความปวดเมื่อย เพราะวันนี้เธอต้องวิ่งส่งเอกสารทั้งวัน แถมยังส่งถูกส่งผิดอีก เรื่องถูกด่าไม่ต้องพูดถึงวันนี้เจอทั้งวัน

"ในที่สุดก็ผ่านไปหนึ่งวัน" คนตัวเล็กยันกายลุกขึ้น พูดกับตัวเอง ปลอบตัวเองว่าเธอเก่งมากนะวาดดาวที่ผ่านมันมาได้ตั้งหนึ่งวัน

"จอดด้วยค่ะ..รอด้วย" เดินออกมาที่ป้ายรถเมล์รถคันที่เธอต้องขึ้นกำลังจะออกจากป้าย

พอรถเมล์คันนั้นจอดคนตัวเล็กก็รีบวิ่งขึ้นประตูด้านหลัง แล้วรถก็ออกตัวไป

[คอนโด]

สามชั่วโมงแล้วที่เธอนั่งรอเขาอยู่หน้าห้อง แต่เขาก็ไม่กลับมาสักที จนตอนนี้มืดค่ำมากแล้ว

"จะไม่กลับมาห้องหรือไง..หรือเขาไปเดทกับแฟน?" ถ้าเขาไปกับแฟนจริงเผื่ออิตาลุงนั้นพาแฟนมาค้างที่คอนโดด้วยล่ะ..

[บ้านแพทตี้]

"ขอนอนด้วยสักคืนนะ" วาดดาวต้องรีบเปิดทางให้เผื่อว่าสิ่งที่เธอคิดไว้เป็นเรื่องจริง ถ้าแฟนเขาเจอเธออยู่ที่หน้าห้องงานต้องเข้าตาลุงแน่

"แล้วทำไมมึงไม่กลับไปนอนบ้านวะ" ไม่ใช่ว่าเพื่อนไม่ให้นอนด้วย แต่กลัวจะมีปัญหากับครอบครัวของเธอ

หญิงสาวไม่รู้จะตอบเพื่อนยังไง ทำไมเธอถึงไม่กลับบ้าน เธอก็ยังไม่มีคำตอบให้ตัวเองเลย..มันคงเป็นทิฐิมั้ง

เช้าวันต่อมา..

วันนี้วาดดาวก็มาทำงานปกติ และแต่งตัวเรียบร้อยกว่าเก่า แต่ชุดที่ใส่มาเธอยืมของเพื่อน เพราะถ้าจะกลับไปคอนโดก็คงมาทำงานไม่ทัน และอีกอย่างเธอก็กลัวว่าถ้ากลับไปเจอเขาอยู่กับแฟนก็แย่เลย

"คุณนักรบไปดูที่ดินคราวนี้จะมีอะไรมาฝากเราอีกหรือเปล่าน้าาาา" ลูกน้องในแผนกแอบแซวหัวหน้า เพราะว่าถ้านักรบกลับมาเขาชอบซื้อของติดไม้ติดมือมาฝาก

"แกก็พูดไปเห็นไหมพี่ชุอายจนหน้าแดงแล้วน่ะ" พนักงานอีกคนก็แอบพูดเสริม

พอได้ยินพนักงานในแผนกแซวหัวหน้า วาดดาวก็แอบมองดู ..นี่เขาออกไปทำงานข้างนอกเหรอ และคงเป็นต่างจังหวัดแน่ จะบอกกล่าวกันสักนิดก็ไม่มี..และคืนนี้คงต้องไปขอค้างบ้านเพื่อนอีกแล้ว