สามี(ไร้)รัก นิยาย บท 58

"คุณนักรบปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ!!" จังหวะที่เขากำลังจะบอกทุกคนว่าเธอเป็นใคร หญิงสาวรีบหยุดเขาไว้ก่อน

วาดดาวอยากจะให้เขาช่วยจากเงื้อมมือของผู้ชายอีกคนก็จริง แต่ก็ไม่ได้หวังให้เขามีปัญหากับแฟน เพราะถ้านักรบบอกทุกคนว่าเธอเป็นใคร เขาต้องมีปัญหากับวิชุดาแน่

"อย่าดิ้นสิเดี๋ยวตก" มือแกร่งโอบรัดคนตัวเล็กแน่นขึ้น เพราะว่าเธอดิ้นแรง

"กระโปรงฉันเปิด" หญิงสาวหาวิธีให้เขาวางเธอลงก่อน เพราะอายสายตาที่ทุกคนกำลังมองมา..

พอได้ยินว่ากระโปรงเธอเปิด นักรบก็รีบวาง "ยาวกว่านี้ไม่มีใส่หรือไง" เขาถามออกไปแบบไม่สบอารมณ์ ..ที่จริงก็ไม่พอใจตั้งแต่เห็นเธอเข้ามาในชุดนี้แล้ว

"ฉันจะใส่อะไรมันก็เรื่องของฉัน!!" พอขาเรียวแตะถึงพื้น ก็รีบก้าวเดินออกจากห้องนั้นมา ทิ้งให้ทุกคนที่อยู่ในห้องต่างก็มองหน้ากัน..เพราะสงสัยว่าเรื่องทั้งหมดมันเป็นยังไงกันแน่

"น้องเดี๋ยวก่อน.." เดชกำลังจะเดินตามไป แต่พอก้าวมาถึงประตู ก็สะดุดเข้ากับเท้าของใครบางคน "โอ้ย.. อะไรวะ" เดชลุกขึ้นมากำลังจะต่อยเข้าที่หน้าของนักรบ

แต่ทันใดนั้นนักรบก็หลบหมัดของเดช..เขาสวนกลับด้วยหมัดของตัวเองทันทีโดยไม่รอช้า จนเดชล้มหงายลงไปอีกครั้ง

"กรี๊ดดดดด" สาวๆ ที่อยู่ในห้องนั้นต่างก็กรี๊ดตกใจ ส่วนผู้ชายรีบเข้ามาห้ามไว้

"มันเกิดอะไรขึ้นค่ะพี่ชุ"

"พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน" ทุกอย่างในห้องนี้วุ่นวายชุลมุนมาก แต่ตอนนี้นักรบไม่อยู่แล้ว เพราะเขาตามออกไป กลัวว่าเธอจะเตลิดไปไกลกว่านี้

"หยุด!!" คนร่างหนาวิ่งออกมาแค่ไม่กี่ก้าวก็คว้าตัวเธอไว้ได้แล้ว

"ปล่อย!"

"จะไปไหนอีก"

"ไปไหนก็ได้ที่ไม่เกะกะสายตาของใคร" หญิงสาวพูดออกมาเบาๆ โดยที่ไม่มองหน้าเขาเลยด้วยซ้ำ

"ถ้าจะย้ายออกจากคอนโด ทำไมไม่กลับบ้าน"

"บ้านไหนคะ ฉันมีบ้านให้กลับหรือไง"

"ก็บ้านแม่..บ้านพี่สาว"

"ทุกคนก็เหมือนคุณ ที่เห็นฉันไม่มีค่า เป็นแค่เด็กเกเรคนหนึ่ง แล้วจะกลับไปทำไม ให้คนมองตัวเองไร้ค่าแบบนั้น" ดวงตางามมองจ้องหน้าเขาแบบไม่ลดละ

"ผมขอโทษที่ใช้คำพูดรุนแรงไป" นักรบหมายถึงสิ่งที่พูดในวันนั้น เพราะไม่รู้ว่าเธอยังอยู่ในห้อง ถ้ารู้คงไม่พูดแบบนั้นออกมา

"คุณพูดถูกแล้วค่ะ เพราะฉันอยู่ที่ไหนก็ไม่มีค่าที่นั่นอยู่แล้ว" หญิงสาวรีบหันหลังให้เพราะตอนนี้น้ำตาของเธอมันกำลังจะคลอเบ้าออกมา

"วาดดาว.." มือหนาจับเธอให้หันกลับมาสบตาอีกครั้ง เขารู้แล้วว่าเธอคงมีความกดดันเกี่ยวกับเรื่องครอบครัว ซึ่งเขาก็มีไม่ต่างจากเธอ ถ้าไม่งั้นคงกลับไปอยู่กับครอบครัวที่ต่างประเทศแล้ว "กลับคอนโดกัน"

"ไม่ค่ะ ฉันมีที่พักใหม่แล้ว ขอโทษด้วยที่ผ่านมาทำให้คุณลำบากใจ"

"ทำไมส่งช้าจัง..รู้ไหมว่าเอกสารพวกนี้ถ้าไปไม่ถึงมือของแต่ละแผนก ใครถูกเล่นงาน!" วันนี้วิชุดาเกรี้ยวกราดมาก แต่ก็เป็นแค่กับวาดดาว ซึ่งทุกคนในแผนกรู้ดีว่ามันเกิดอะไรขึ้น

ที่จริงเธอไปส่งมาสองรอบแล้วกลับมาก็ยังมีเอกสารกองท่วมหัวอยู่เหมือนเดิม

"ขอโทษค่ะ ฉันจะรีบเอาไปส่ง" สายตางามมองไปดูเพื่อนที่อยู่ในแผนกเดียวกัน บางคนนั่งตะไบเล็บ บางคนแชทคุยกับแฟน บางคนกำลังรับประทานของว่าง แต่ไม่มีใครมองมา

12 : 45 น. กว่าจะส่งเอกสารช่วงเช้าเสร็จก็ปาเข้าไปเกือบบ่ายโมง

ยี่สิบบาทที่เหลือ วาดดาวซื้อนมกล่องหนึ่งและขนมปัง มานั่งกินอยู่ข้างกระถางต้นไม้ต้นเดิม .. กินยังไม่หมดเลยด้วยซ้ำก็ถึงเวลาเข้างาน

15 : 00 น.

"ของที่ห้องฉันเก็บไว้ให้เธอหมดแล้วนะ ตอนเย็นช่วยไปย้ายออกมาด้วย" มันคือคำพูดของน้ำฝนที่กำลังนั่งคุยกับเพื่อน แต่พอเห็นวาดดาวเดินมาใกล้ก็เลยพูดออกมา

"พี่พูดกับฉันเหรอคะ" ประโยคนั้นเหมือนพูดกับเธอ แต่คนที่พูดไม่ได้หันหน้ามา วาดดาวก็เลยถามออกไป

"ไม่พูดกับเธอแล้วฉันจะพูดกับใครล่ะ มาทำงานแผนกนี้ยังไม่ถึงอาทิตย์ เธอยังแย่งแฟนของ..." น้ำฝนหยุด..ละไว้ในฐานที่เข้าใจ "..แล้วให้เธอพักอยู่กับฉันต่อไป ฉันจะไม่เสียแฟนเลยเหรอ"

ทุกคนในแผนกต่างก็มองมาที่วาดดาวเป็นตาเดียว บางคนยังหันไปพูดกันว่า ..ดีแล้วที่ไม่ให้แฟนไปด้วยเมื่อคืนนี้

"ค่ะ" ตอนนี้คำว่ามืดแปดด้านมันใช้ไม่ได้กับเธอเลย เงินที่มีอยู่ก็เพิ่งหมดไป แถมยังถูกไล่ออกจากห้องพัก