สามี(ไร้)รัก นิยาย บท 59

เย็นวันเดียวกันนั้น..

คนตัวเล็กเดินกลับจากที่ทำงาน เธอถอนหายใจนับครั้งไม่ถ้วน เพราะคิดว่าคืนนี้จะไปนอนที่ไหนดี

เพียงไม่นานก็เดินมาถึงห้องเช่าที่เพิ่งจะใช้นอนได้แค่สองคืน

กระเป๋าเสื้อผ้าและข้าวของของเธอถูกวางไว้โต๊ะด้านหน้า คงจะวางตั้งแต่เมื่อเช้านี้แล้ว เพราะฝุ่นเกาะเต็ม

ทำไมทุกคนถึงใจร้ายกับเธอได้ถึงเพียงนี้ "...เราผิดตั้งแต่เกิดแล้วใช่ไหม" อุตส่าห์พยายามปลอบใจตัวเองว่าทำดีที่สุดแล้ว แต่คนรอบข้างทำไมดูเหมือนไม่เข้าใจเลย

แววตาอันเศร้าสร้อยมองข้าวของที่กองอยู่ตรงหน้า ซึ่งตอนนี้มีฝุ่นเกาะอยู่มากมาย เพราะรถผ่านไปมา

มือเรียวยื่นไปหยิบกระเป๋า พยายามหยุดน้ำตาตัวเองไม่ให้มันไหลออกมา เพราะเรื่องแค่นี้ทำอะไรเธอไม่ได้อยู่แล้ว แต่ทันใดนั้นก็มีมือของใครบางคนคว้าเอากระเป๋าจากมือของเธอไป

"คุณ?" หญิงสาวรีบหันไปมอง แต่เขาก็ไม่พูดอะไร ยังเอากระเป๋าที่เหลือจับยัดขึ้นรถ "เอากระเป๋าฉันลงมานะ" วาดดาวเดินไปหวังจะแย่งกระเป๋านั้นกลับมา

"ไม่มีที่จะไปแล้วยังทำเก่งอีก" ..มึงพูดอะไรไปวะไอ้นักรบ พอพูดออกไปแล้วอยากจะตบกบาลตัวเองมากที่ปากไว

แต่มันก็ดูได้ผล จากที่เธอกำลังพยายามยื้อแย่งกระเป๋าคืนมา..ตอนนี้เธอหยุดนิ่ง

"ขึ้นรถ"

วาดดาวยอมขึ้นแต่โดยดี เพราะมันก็เป็นแบบที่เขาพูดมา ..ไม่มีที่ไปแล้วยังจะหยิ่งอีกเหรอ

พอขึ้นนั่งรถได้ คนที่ประจำอยู่ที่คนขับก็ยื่นมือมา เพื่อที่จะคาดเซฟตี้เบลท์ให้กับคนที่นั่งด้านข้าง แต่เขาโน้มใบหน้ามามากเกินไป จมูกก็เลยสัมผัสเข้ากับผิวแก้มนวล

แต่หญิงสาวก็ยังนั่งหน้านิ่งไม่พูดไม่จา จนชายหนุ่มใส่ให้เสร็จ..แล้วเขาก็ถอยรถออกจากซอยนั้น

นักรบขับรถตามเธอมาตั้งแต่อยู่บริษัทแล้ว ที่เธอไม่ได้ยินเสียงรถ เพราะมัวแต่คิดว่าคืนนี้จะนอนที่ไหนดี

รถได้เคลื่อนตัวเข้ามาจอดที่คอนโดหรู

"ลง"

หญิงสาวลงจากรถทันทีที่เขาสั่ง เพราะเธอไม่อยากจะทำตัวให้มีปัญหา

วาดดาวเดินอ้อมไปหวังจะหยิบกระเป๋าของตัวเอง แต่ชายหนุ่มก็แย่งมาหิ้วจนหมดทุกใบ

ลิฟต์ได้ถูกกดขึ้นมาที่ชั้นบน ที่จริงเธอคิดว่าจะไม่ได้กลับมาที่นี่อีกแล้ว เพราะเจ้าของห้องรังเกียจเธอขนาดนั้น แต่ไม่คิดว่าจะเป็นเขาที่ตามเธอกลับมา..คงเพราะความสมเพชที่เห็นเธอไม่มีที่จะไป

เพียงไม่นานทั้งสองก็เข้ามาถึงในห้อง นักรบหิ้วกระเป๋าของเธอเดินตรงเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง แล้ววางมันลงที่เตียง

"อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าจะได้ออกไปทานข้าว"

พอเขาวางทุกอย่างลงครบ หญิงสาวก็หยิบเอากระเป๋าของเธอแล้วเดินออกมาด้านนอก โดยที่ไม่พูดอะไรสักคำ

วาดดาวเอาข้าวของทุกอย่างกลับเข้าที่เดิม เธอค้นหาผ้าห่มผืนนั้นเพื่อที่จะมาห่ม แต่ก็ไม่เจอ ..สงสัยน้ำฝนไม่ได้เก็บใส่กระเป๋ามาให้ด้วย

พอไม่มีผ้าห่มเธอก็เดินมานอนลงที่โซฟา เพราะวันนี้ทำงานหนักมากและเหนื่อยสายตัวแทบขาด รู้ทั้งรู้ว่าถูกคนทั้งแผนกแกล้งแต่เธอก็ยอมทำ

"ถ้าหิวลุกมากินนะ" เขาทำกับข้าววางไว้ที่โต๊ะตรงโซนที่ใช้เป็นครัว ..แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก นักรบเดินเข้ามามองเธอใกล้ๆ ได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอ นั่นแสดงว่าเธอคงหลับไปแล้ว

มือหนาช้อนร่างบางขึ้นมา แล้วพาเดินเข้าไปในห้องนอน "ฤทธิ์เยอะจังเลยนะแม่คุณ" ชายหนุ่มแอบมองใบหน้างามตอนที่เธอหลับใหล แล้วลอบกลืนน้ำลายลงคอ เพื่อที่จะควบคุมตัวเองไว้

เช้าวันต่อมา..

เรามานอนในนี้ได้ยังไง หญิงสาวตื่นขึ้นมา เพราะตอนนี้เริ่มชินแล้ว ถึงแม้ว่าจะทำงานมาเหนื่อย แต่เธอก็ต้องได้ตื่นไปทำงานแต่เช้า เพราะต้องได้ออกไปรอรถ ..รอรถงั้นเหรอ แล้วจะเอาเงินที่ไหนให้ค่ารถเขาล่ะ..แต่ยังไงก็ต้องได้หาทางไปให้ถึงบริษัทก่อน

ด้านล่างของคอนโด..

"พี่คะพอจะมีเงินหนึ่งร้อยบาทให้ยืมไหม"

"...?.." รปภ.มองซ้ายมองขวา คิดว่าเธอพูดกับใคร "พูดกับผมเหรอครับ"

"ใช่ค่ะ ฉันจะไปทำงานไม่มีค่ารถ"

"ยืมเท่าไรนะครับ" รปภ. รีบควักกระเป๋าออกมาแบบงงๆ

"เมื่อวานนี้ทั้งวันผมก็เห็นแค่คุณดาววิ่งส่งเอกสารอยู่คนเดียว ถ้างั้นคงต้องเลิกจ้างคนที่เหลือแล้วมั้ง..ใช่ไหมครับ" คำนี้ชายหนุ่มพูดออกไปพร้อมสายตาที่กวาดไปทั่วแผนก

"เออ..คือ.." พนักงานหลายคนต่างก็รีบกุลีกุจอเดินเข้ามาหาเอกสาร

"ทำไมคุณต้องเข้าข้างเด็กคนนี้ขนาดนี้ด้วยค่ะ"

วาดดาวยืนมองอยู่สักครู่แล้ว พอได้ยินวิชุดาถามแบบนั้น เธอรู้ได้ในทันทีว่าวิชุดาคงจะงอน

"ทำไมผมถึงเข้าข้างเธอคนนี้..คุณอยากจะรู้จริงเหรอครับ"

"ค่ะ" วิชุดาพูดออกไปด้วยความน้อยใจ เพราะเฝ้ามองเขาอยู่แบบนี้มาเป็นปีๆ แล้ว บางทีก็เหมือนเขาจะจีบ แต่บางทีก็เหมือนเขาทำเล่นๆ เหมือนทำให้เธอเพ้อฝันไปคนเดียว

"เธอคือ.."

"พวกคุณไม่เอะใจกันเหรอคะ ว่าฉันชื่อวาดดาวชื่อนี้คล้ายใคร" วาดดาวรีบชิงพูดออกมาก่อน

ทุกคนในแผนกที่กำลังวุ่นวาย แยกเอกสารกันว่าจะส่งแผนกไหนต่างก็หยุดมองมาที่เธอ

"วาดดาว?" วิชุดาและหลายคนที่อยู่ในแผนกนั้นต่างก็ทวนชื่อของวาดดาวอีกครั้ง

"ฉันจะใบ้ให้อีกก็ได้ค่ะ"

ทุกคนต่างก็ตั้งใจฟัง รวมถึงนักรบ..เขาสงสัยว่าเธอจะพูดอะไรทำไมต้องแย่งเขาพูดด้วย

"พี่สาวฉันชื่อวาดเดือน จะให้ใบ้อีกไหมคะ ว่าพี่เขยฉันชื่ออะไร"

"วาดเดือน?..วาดดาว??"

"พี่เขย?!" หลายคนต่างก็ใช้หัวคิด มองสบตากันไปมา

"ใช่แล้วค่ะฉันเป็นน้องภรรยาของท่านประธาน" จบคำพูดวาดดาวก็หอบเอกสารส่วนที่เหลืออยู่ที่โต๊ะเดินออกจากห้องนั้นมา

..เธอบ้าไปแล้วเหรอวาดดาว กลัวอะไรไม่เข้าเรื่อง คนแบบเขานั่นเหรอจะแนะนำว่าเธอเป็นภรรยา ก็ในเมื่อเขาเป็นคนพูดออกมาเอง..ถ้าเรื่องทุกอย่างเงียบลง..เธอต้องไปจากชีวิตของเขา