สามี(ไร้)รัก นิยาย บท 65

"พวกคุณกำลังสงสัยกันใช่ไหมครับว่าใครคือภรรยาของผม" สายตาคมมองกวาดไปทั่วห้องแล้วก็มาหยุดอยู่ที่เธอ.. "คนที่พวกคุณตราหน้าเธอว่าเป็นคนที่แย่งผมไป คนนั้นแหละคือภรรยาของผมเอง"

ดวงตานับสิบคู่ต่างก็มองมาที่วาดดาวแบบตกตะลึง

"ฉันไม่เชื่อ เด็กผู้หญิงคนนี้จะเป็นเมียของคุณได้ยังไง อายุของพวกคุณห่างกันขนาดนี้" วิชุดายังหาเรื่องให้นักรบหน้าแหก

"คุณเคยได้ยินไหมว่าอายุเป็นเพียงแค่ตัวเลข หรือคุณจะให้ท่านประธานมายืนยันเรื่องนี้ด้วยตัวเอง" เขาก็อยากจะดูสิว่าผู้หญิงคนนี้จะหน้าด้านหน้าทนไปถึงไหน

นักรบคิดว่าเขาเป็นคนหนึ่งที่ดูผู้หญิงออก แต่กับผู้หญิงอันตรายแบบวิชุดาทำไมเขาถึงดูไม่ออก

เวลาผ่านไปในแผนก..

ตอนนี้ทุกคนกำลังเก็บของตัวเอง เพื่อที่จะเตรียมรับซองขาว

"ฉันไม่น่าไปช่วยคนผิดเลย..ก็เลยตกงานไปด้วย"

"ฉันก็เหมือนกัน ไม่น่าไปบวกเพิ่มเลย"

"ก็ใครจะไปรู้ล่ะว่าเด็กคนนั้นจะเป็นเมียของคุณนักรบ ถึงว่าทำไมคุณนักรบไม่มีแฟนสักที ที่ไหนได้เขาชอบกินเด็กนี่เอง"

"เก็บของไปเถอะน่าไม่ต้องพูดมาก ยังไงเราก็ได้ออกจากที่นี่อยู่แล้ว ค่าเช่าห้องเดือนนี้จะหาเงินที่ไหนไปจ่าย" ต่างคนก็ต่างจับของยัดลงกล่อง

ในแผนกนี้ถูกให้ออกสี่คน..หนึ่งในนั้นก็คือวิชุดา

ซึ่งตอนนี้วิชุดาตั้งหน้าตั้งตาเก็บของออกจากโต๊ะทำงานโดยไม่กล้าพูดคุยกับลูกน้อง เพราะรู้ตัวดีว่าทำให้ทุกคนตกงานไปด้วย แต่ก็แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว เพราะความดื้อรั้นอยากเอาชนะจนจุดใต้ตำตอ

..ห้องทำงานของนักรบ..

"ผมไม่เห็นด้วย" ได้ยินสิ่งที่วาดดาวขอร้องเขาก็ไม่เห็นด้วย เพราะเธอขออย่าไล่พวกนั้นออกเลย

"คุณรู้ไหมว่างานมันหายากมากแค่ไหน ถ้าให้พวกพี่ๆ เขาออกไปในยุคเศรษฐกิจแบบนี้" วาดดาวรู้ดีถึงแม้ว่าเธอเพิ่งจะโต แต่ก็ผ่านเรื่องพวกนี้มาหมดแล้ว ไม่มีเงินแม้จะกินข้าว..ซมซานหาที่ซุกหัวนอนก็ยังเคยมาแล้ว

"แต่คนพวกนั้นไม่ได้หวังดีกับคุณเลยนะวาดดาว"

คนตัวเล็กไม่เอ่ยปากพูดอะไรต่อ เพราะเรื่องนี้มันก็สิทธิ์ของเขา ผู้หญิงคนนั้นก็ทำเกินไป ถ้านักรบไม่ฉลาดพอที่จะหาหลักฐานมายืนยันความบริสุทธิ์ของตัวเอง ป่านนี้เธอคงไม่ได้มาอยู่ต่อหน้าของเขาแล้ว เพราะคงเชื่อคำพูดคนพวกนั้นจนเตลิดหนีไปแล้วก็เป็นได้

"ก็ได้..ผมจะช่วยเท่าที่ช่วยได้" เขาเห็นหน้าเธอก็เริ่มใจอ่อน "แต่ผมคงไม่ปล่อยให้คนพวกนั้นอยู่ในบริษัทนี้ต่อไป ถ้าเรื่องนี้มันไม่ได้เกิดขึ้นกับผม แล้วมันเกิดขึ้นกับคนอื่นล่ะ..ผู้หญิงคนนั้นถ้าไม่ใช่คุณ แล้วถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นที่ไม่มีความอดทนสูงเหมือนคุณ ..ครอบครัวของพวกเขาต้องแตกแยกเพราะผู้หญิงพวกนี้ใช่ไหม" เขาต้องรีบอธิบายให้เธอฟัง เพราะโลกนี้มันโหดร้ายกว่าที่เธอเห็น

"ฉันขอโทษที่ทำให้คุณลำบากใจ"

"ผมดีใจที่คุณยอมฟังเหตุผล" เขายังชั่งใจอยู่ว่า เด็กรุ่นเธอต้องอธิบายหนักแค่ไหนถึงจะเข้าใจเรื่องนี้ได้

แต่กับผู้หญิงคนนี้ เธอรู้เรื่องทุกอย่าง เหมือนกับผู้ใหญ่คนหนึ่ง ถ้าไม่เพราะความกดดันในครอบครัว เธอคงจะไปไกลได้มากกว่านี้

พอคุยกันรู้เรื่องแล้ว นักรบก็เลยพาวาดดาวออกมาทานข้าว

จังหวะที่เดินออกมาถึงด้านหน้าของบริษัท ก็เจอกับคนกลุ่มนั้นกำลังหอบข้าวของออกมา

"ถ้าไม่เพราะเธอเข้ามาทำงานในแผนกนี้ พวกฉันคงไม่ถูกไล่ออก" มันคือเสียงของหนึ่งในสี่คนนั่น

จนวาดดาวต้องได้หยุดแล้วหันหลังกลับไปมองทั้งๆ ที่ นักรบพยายามจูงมือเธอให้เดินออกมา

"ถ้าพวกพี่มีความคิดที่เป็นผู้ใหญ่มากกว่านี้ พวกพี่ก็คงไม่ตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้หรอกค่ะ"

"เธอแค่เด็กจะรู้เรื่องอะไร"

นักรบเดินมายืนบัง เพราะกลัวว่าพวกนั้นจะเข้ามาทำร้ายร่างกายของเธอ

"พวกคุณรู้ไหมว่าภรรยาของผมขอร้องไว้ไม่ให้ไล่พวกคุณออก เธอดึงเหตุผลร้อยแปดออกมาพูดกับผม"

"อะไรนะคะ" สีหน้าเปลี่ยนไปทันทีที่ได้ยินคำพูดของนักรบ

"ผมก็ให้เหตุผลเธอไปแล้ว ว่าคนนิสัยแบบนี้ ถึงช่วยไปก็ไม่สามารถที่จะเปลี่ยนนิสัยได้" เขาพูดออกไปแบบตรงๆ ต่อหน้าทุกคน

"คือว่าพวกเรา"